Δεν οδήγησε ποτέ για οποιαδήποτε άλλη ομάδα, παραμένοντας πιστός στην αγαπημένη του Team Lotus, «υπογράφοντας» πάντοτε τα συμβόλαιά του με… χειραψία αντί με στυλό.

Σίγουρα, δεν αναφερόμαστε σε έναν από τους αστέρες της σύγχρονης Formula 1, αλλά σε έναν πέρα για πέρα ξεχωριστό πρωταθλητή της, που αγωνίστηκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα την εποχή που υπήρχαν ακόμη ανθρώπινες αξίες στη ζωή.

Εάν υπήρξε ποτέ ένας μάγος του βολάν, τότε αυτός δεν ήταν άλλος από τον Jimmy Clark, ο οποίος έφυγε σαν σήμερα απ’ αυτή τη ζωή, στις 7 Απριλίου του 1968, ύστερα από ένα απροσδόκητο ατύχημα, που του συνέβη σε έναν ασήμαντο αγώνα F2, στο Hockenheim της Γερμανίας.

Οι πιλότοι της δεκαετίας του ’60 δεν έπασχαν από πριμαντονισμό και οι ομάδες τους (με κάποια δόση αφέλειας) τους επέτρεπαν να κάνουν το κέφι τους τα «αδειανά» Σαββατοκύριακα, με τη συμμετοχή τους είτε σε αγώνες F2 είτε σε τοπικά πρωταθλήματα για σαλούν αυτοκίνητα. Ο Clark ήταν άριστος σε όλα, καθηλώνοντας πλήθη και αντιπάλους. Όπως ακριβώς έκανε το 1965, στην κούρσα του Indy 500, όταν έβαλε γυαλιά στους Αμερικάνους, μέσα στη δική τους αυλή με τα ξακουστά τούβλα.

Πράος, ευγενικός, ταπεινός (και… γεωργός στο επάγγελμα!) σου έδινε την εντύπωση πως με τον ίδιο τρόπο που σκλάβωνε τους ανθρώπους γύρω του, σκλάβωνε και το μονοθέσιό του, προστάζοντάς το να κάνει ό, τι αυτός επιθυμούσε, προτού κερδίσει και τον επόμενο αγώνα.

Η φύση τον είχε προικίσει με τέτοιο χάρισμα, που ούτε οι αντίπαλοί του, ακόμη και οι πιο τρανοί πρωταθλητές, δεν μπορούσαν να εξηγήσουν με πιο τρόπο κατάφερνε να είναι τόσο ταχύς.  

Ο πιο αγαπημένος μου διάλογος από τη Formula 1, είναι εκείνος τον οποίο είχε κάποτε ο Jim Clark με τον ομόσταβλό του στη Lotus, Graham Hill, κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών στην πίστα της Monza. «Πες μου Jimmy, σε ποιο ακριβώς σημείο φρενάρεις πριν από την Curva Grande; (οι πιλότοι πλησίαζαν τότε τη στροφή με εξωφρενικές ταχύτητες, εφόσον δεν υπήρχε chicane που να διακόπτει την ορμή με την οποία έφταναν εκεί από την τεράστια ευθεία του τερματισμού).

«Θέλεις να πεις Graham», δηλώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια -και γεμάτος απορία- ο Clark, «ότι σηκώνεις το πόδι σου από το γκάζι πάνω στην Grande;»

O Clark κατέκτησε δύο παγκόσμιους τίτλους (1963 και 1965) ενώ κέρδισε τα 25 από τα 72 μόλις Grand Prix στα οποία συμμετείχε. Κι’ όλα αυτά σε εξαιρετικά επικίνδυνες πίστες, χωρίς πτερύγια, χωρίς ηλεκτρονικά, με χειροκίνητο μοχλό και με κυβώτιο που, για να κατεβάσεις ταχύτητα, έπρεπε να βάλεις σε εφαρμογή την τεχνική μύτη-τακούνι (χορογραφία με γκάζι, φρένο και συμπλέκτη), αλλιώς δεν επιλεγόταν η πιο χαμηλή σχέση.

Και πριν προλάβει κάποιος να πει πως οι Hamilton και Schumacher έχουν καταρρίψει όλα τα ρεκόρ της Formula 1, να πούμε πως ο Clark είναι ο πιλότος που έχει πετύχει 8 Grand Chelem (pole position, ταχύτερος γύρος και χωρίς να χάσει στιγμή την αρχηγεία του αγώνα στο δρόμο προς τη νίκη σε ένα Grand Prix) ξεχωρίζοντας μπροστά απ’ όλους τους άλλους άσους της ιστορίας.

Αληθινά αξεπέραστος. Όπως, άλλωστε, θα παραμείνει και στις καρδιές μας._Δημήτρης Γιόκκας