Απολαμβάνοντας την ανανεωμένη Alfa Romeo Giulia, κλείνεις τα αυτιά σου στον «ηλεκτρολόγο» Ιμπαράτο, δε σε απασχολούν οι αναμενόμενες SUV και ταξιδεύεις στο παρελθόν, με σεβασμό στην ιστορία του Ιταλού κατασκευαστή.

Πενήντα χρόνια «φαγούρα» σε σχέση με την Alfa Romeo και, νωρίτερα, στο τέλος του 1960, είδαμε, αλλά δε ζήσαμε με την πρώτη Giulia. Τη γνωρίσαμε όμως σχετικά πρόσφατα οδηγώντας στο Μέγαρο, στο Αρχοντικό Αναστασιάδη, το αυτοκίνητο του Σωτήρη Ρόκκου. Σε βελτιωμένη εκδοχή. Όπως όμως και του Γιώργου Αλεβιζόπουλου στον «Άγιο». Με την Junior ήταν αλλιώς και, αν τότε πάλευες να διαχειριστείς τη δίθυρη «1750» με τη μικρή ουρά, όπως οι 1300-1600 αλλά με μάσκα προδότη, με διπλά φανάρια και λίγες γρίλιες, τη 2λιτρη ονειρευόσουν.

Ferrari στα μάτια μας η Alfa Romeo Veloce

Σε συνδυασμό με το τι άκουγες και τα στοιχεία που έφταναν στα χέρια, στα πόδια και στη μέση σου. Δύσκολα ρύθμιζες το κάθισμα ώστε να βρεις τη θέση τη σωστή, αλλά ποιος να ασχοληθεί με το πώς κάθεσαι, αφού το ζητούμενο ήταν να την οδηγήσεις. Κινητήρας με εξαιρετική ροπή από νωρίς στο στροφόμετρο, ερωτεύσιμος επιλογέας, εξαιρετικά ακούσματα από Dellorto ή Solex, όταν όλοι θέλαμε Weber και τροχούς με Campagnolo και Michelin MXW, αλλά και μάθημα οδήγησης από τον «Ιαβέρη», ώστε νοητά να συναγωνιστούμε τον Γιώργο Μοσχού. Οι δύο θρύλοι των ελληνικών αγώνων (και ψάξε, τρίτο δε θα βρεις) την οδήγησαν στα όριά της, ο καθένας με το στυλ του. Ένα αυτοκίνητο που ήθελε τρόπο και οδηγήθηκε πολύ γρήγορα από λίγους βιρτουόζους, όπως είναι ο Κωνσταντίνος Κοντούζογλου, και στην πίστα ο Σωτήρης Ρόκκος.

Alfa Romeo Alfasud, ένα ευφυές παιχνίδι

Alfa με την κίνηση μπροστά, και τότε, στα μέσα του 1970, η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Βλέπετε, για τον Alfista δεν αρκούσε το αποτέλεσμα. Η υψηλή μ.ω.τ., αποτέλεσμα της ερωτικής σχέσης με το χρονόμετρο. Για τον Alfista ήταν και παραμένει ο τρόπος. Η συμπεριφορά, όπως λέγεται, και αν με μια κλασική Alfa πήρες μυρωδιά ως εκκολαπτόμενος Πραγματικός Οδηγός, η Sud ήταν το σχολείο. Μαζί και πανεπιστήμιο. Αποκτούσες στυλ και μάθαινες να οδηγείς με το πλαίσιο, ενώ σε οδηγούσε στον σύγχρονο τρόπο, που παραμένει ο ίδιος ακριβώς ύστερα από πενήντα χρόνια.

Γράφοντας τροχιές με τον κινητήρα λίγο πάνω από τη μέγιστη ροπή, άσκηση όπως με τίποτα αντίστοιχο τότε αλλά και αργότερα. Μέχρι που απάντησαν εύστοχα οι Γάλλοι με «205», Saxo, Clio κ.ά., ενώ οι Ιταλοί, σε μια εποχή με στραβά πατήματα σε επικοινωνία, αστόχησαν με τη MiTo. Κακώς η MiTo συνδυάστηκε με τη Sud, ένα σύγχρονο σουπερμίνι όπου δεν ταίριαζε η αύρα από το παρελθόν. Είχε τα χαρακτηριστικά να συγκριθεί, για παράδειγμα, με το «207», αλλά όταν ξεκινάς λάθος, θα καταλήξεις στραβά και στη συνέχεια, όπως και έγινε.

Alfasud, το τέλειο για αγώνες ακριβείας, όπως άλλωστε πιστοποιεί ο Λυμπέρης Παπάζογλου, vice του ΠΑΣΜΑ, θεσμός που εκπροσωπεί τον Έλληνα οδηγό αγώνων, και είναι σαφές πως ήρθε για να μείνει.

Μια Alfetta

Αξιοποιούσε καλύτερα τους εσωτερικούς χρόνους από την Berlina, ήταν προηγμένη σε τεχνολογία, αποδείχθηκε αξιόπιστη, ενώ την οδηγούσες και χωρίς την ψυχή του Στέλιου Καραγεωργίου και το μπρίο του Δημήτρη Βερούτη, που απαιτούσαν η «1750» και η «2000» με 4θυρο αμάξωμα. Μια 4θυρη Alfetta, λοιπόν, και τότε θεωρούσαμε προδοσία τον επιλογέα της με τις ντίζες να ακούγονται ενοχλητικά, αλλά υποκλίθηκες όταν κατάλαβες το μέγεθος της πίσω ανάρτησης και γιατί το κιβώτιο εκεί.

Ήταν και λουσάτη, δε βρέθηκε στα χέρια των κακοποιών της μετατροπής, και σήμερα, μια Alfetta 1.8 ονειρεύεσαι για ένα γκαράζ μόνο Alfa. Όπως π.χ. του αναγνώστη μας Κώστα Μαράτου, με έντονο το συναισθηματικό στοιχείο. Κυριαρχεί, και εδώ αν υπήρχε μετρητής θα λειτουργούσε μόνιμα στα κόκκινα, ενώ από το κάδρο δε λείπουν οι αγωνιστικές. Με Μιχάλη Μοσχού σε ράλλυ στο χώμα και Γιώργο Μοσχού σε αγώνες ταχύτητας και Αναβάσεις.

Η GT; Με roll cage!

Ήταν βαριά η κληρονομιά από τη Veloce και κάποιους τους απογοήτευσε. Άλλοι που τότε την αδίκησαν, αφού δεν αξιολόγησαν σωστά τη στροφή σε στρατηγική με έδρα το Μιλάνο, αργότερα την παραδέχτηκαν, και άλλωστε δεν έχει τυχαία σήμερα την υπεραξία της. Περισσότερο ανάλογα με την κατάσταση που θα τη βρεις, και λιγότερο με την εκδοχή της. Η γνήσια η 1.8, ο συμβιβασμός η 1.6, ο ραγισμένος καθρέφτης η GTV-2.0, ενώ το «θέλω να την ακούω» συνδέεται με τη V6.

Η τελευταία και με αγωνιστική περιβολή σε έκδοση γκρουπ Ν που διακρίθηκε σε ράλλυ στην άσφαλτο, παρά το βάρος της. Την απολαύσαμε πάντως και στα ελληνικά χώματα, με οδηγό την καρδιά της, τον Γιώργο Μοσχού. Δίπλα του ο Άρης Σταθάκης, ο Διονύσης Αρβανιτάκης και ο Νίκος Κελεσάκος, ο δικός μας άνθρωπος. Συμμετοχή της Μότορ Ελλάς, που επικοινωνούσε υποδειγματικά το θρύλο, μέχρι την κατάρρευσή της. Alfetta GΤ οδήγησε ο gentleman Κώστας Μέξης (όπως και Μπερλίνα), ενώ την απολαύσαμε στο Ράλλυ Χαλκιδικής. Με τον Μάουρο Πρελιάσκο, συμμετοχή της Autodelta. O εργοστασιακός οίκος εξέλιξης από όπου έχει προμηθευτεί πολλά καλούδια ο Σωτήρης Ρόκκος, ένας γνήσιος Alfista, για τη δική του αγωνιστική Alfetta GTV-τούρμπο, που μας την εμπιστεύθηκε και την οδηγήσαμε πρόσφατα στα Μέγαρα. Σε σκηνοθεσία Στέφανου Νέρη, και διαβάστε 4T Iουλίου την Κυριακή 2 Ιουλίου με την «Καθημερινή της Κυριακής»…

Alfa Romeo: Με κοινό παρονομαστή

Τα κορυφαία σεντάν με κίνηση στον εμπρός άξονα εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι είναι Alfa Romeo. Μας άρεσε η «155», ζούσαμε για μια Twin Spark 2.0, αλλά δεν το παραδέχτηκα ποτέ, επιμένοντας στο δόγμα της πίσω κίνησης. Βλέπετε, με σύγχρονη κόκκινη Giulietta 1.6 έφυγα γαμπρός στην πρώτη προσπάθεια στα 22 μου, ενώ η «75» κοσμεί τις σελίδες μας σε διάφορες περιπτώσεις. Εμμονικές καταστάσεις, και θα διαβάσετε μεθαύριο σε 4Τ Ιουλίου για την άψογα συντηρημένη από τους αδελφούς Λεωνίδα και Λάμπρο Κύρκο, για την 159 TBi του κ. Γιώργου Ματσίγκου. Με την ευκαιρία της ανανεωμένης Giulia, και είναι σαφής η παραδοχή μας ότι αδικήσαμε την «159».

Τη θάμπωσε η τελειότητα της «156». Καταγεγραμμένη στη μνήμη σε περίοπτη θέση. Η πρώτη, η κόκκινη 1.6, φωτογραφημένη στη Θεσσαλονίκη από τον Βασίλη Γιαννακόπουλο. Πράσινη η επόμενη, η 1.8, που λάτρευε ο Σπύρος Κάγκας και ζήσαμε μαζί της σχεδόν ένα χρόνο. Άλλες εποχές, με το σεβασμό του Gruppo στον ειδικό Τύπο στα ύψη και για τους 4T και για τον Κ.Κ. στον έβδομο ουρανό. Κομψοτέχνημα η απλή, η αθώα πρώτης γενιάς. Η απόλυτη ισορροπία σε κάθε μέτρηση, και τυχεροί, περήφανοι σήμερα όσοι τις προστάτευσαν και τις διαθέτουν ακόμη. Δίκαια καμαρώνουν, δικαιολογημένα κερδίζουν οι γνήσιες χωρίς παρεμβάσεις «156» την προσοχή μας.

Ciao amici

Σε πρώτο πρόσωπο, και δεν ξέρω πώς γράφεται στα γερμανικά, ώστε να είναι σαφές πού απευθύνεται ο χαιρετισμός με την ευκαιρία της δοκιμής της Giulia GTAm. Αντίστοιχα, δε ζαλίστηκα στο Μπαλόκο έχοντας επισκεφθεί το ναό δεκάδες φορές και παρά τη δοκιμή της 147 GTA σε πρωτότυπη εκδοχή, οπότε «solo Stratis guidare», και ωραία περάσματα με την 8C – αυτή η Giulia ξεχωρίζει. Με τη μεγάλη αεροτομή σήμα κατατεθέν, και εδώ πιστοποιείται και το πού φτάνει η εξαιρετική βάση με τις σωστές πινελιές. «Είναι Ferrari», έγραψα τότε, όταν βρεθήκαμε εκεί με τον κ. Ιάκωβο Κρομμύδα, που λείπει από τον μηχανισμό της Stellantis, αλλά και ευρύτερα.

Μακριά από την πίστα, και σημειώνεις ότι πρόκειται για την κορυφαία Alfa, ενώ είναι σίγουρο ότι εξαιρετικοί Έλληνες συλλέκτες την έχουν φυλαγμένη. Την απολαύσαμε, όντας ένα σπορ σεντάν με προδιαγραφές που ξεπερνούν τον όρο «GΤ» και την Τέλεια Διαδρομή. Εδώ έχουμε πολεμική μηχανή, αυτοκίνητο ικανό να πάει στο Νίρμπουργκρινγκ και να εκθέσει τους Γερμανούς που επί του προκειμένου φαίνεται πως έχουν χάσει το μομέντουμ.

Η τέλεια αποστολή

Στο Μπαλόκο με τη σύγχρονη GTAm και τον Ι.Κ., εν μέσω Covid. Σε απόλυτη ισορροπία, με τους γύρους τέρμα γκάζι στο Βαράνο με την αγωνιστική 155 GTA. Μια καλύτερη Deltona στην πίστα, αποστολή με την κ. Κορίνα Πατέλη, που στήριξε με συνέπεια το περιοδικό και την αφεντιά μου.

Περί Alfa, θα επανέλθουμε. Ανεξάντλητες._ Σ. Χ.