Παρακολούθησε, συμμετείχε και εργάστηκε για τον κορυφαίο αγώνα του WRC ο «Στρατισίνο», που θυμάται και καταγράφει.

Αθώα ήταν τα χρόνια του θεατή. Από την αφετηρία-τερματισμό στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, λίγα μέτρα από το σπίτι μας. Στο ένα χέρι οι προσκλήσεις, προσφορά του ξαδέλφου μας Τέρενς Κουίκ, που εργαζόταν στο γραφείο Τύπου, στο άλλο ο αδελφός μου, ο Νικόλας. Τότε, το ’70, η αφεντιά μου ούτε δεκαπέντε, o Νικόλας ακριβώς δέκα. Τα γενέθλιά του 2 Ιουνίου, συχνά πάνω στον αγώνα, συνήθως αμέσως πριν ή μετά. Τα όνειρα τότε άρχιζαν και τελείωναν στο να πάμε, να δούμε ειδική διαδρομή.

Στη ράμπα ήταν ο Ίκαρος, που είχε την ευθύνη της ενημέρωσης, με τη δική του χαρακτηριστική φωνή και τον ευφυέστατο λόγο του. Αείμνηστος! Στη ράμπα πάντα ξεχώριζε η Πέγκυ, με ανάστημα εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Δίπλα της, οι άνδρες με τα blazer. Σωστά, τότε, πιτσιρικάς, δεν έδινες σημασία σε αυτούς της ΕΛΠΑ, παρά τον κόπο τους. Τα μάτια σου στους Θεούς. Πρωταγωνιστές οι ξένοι επαγγελματίες και οι Έλληνες αγωνιζόμενοι, με όσους ψηλά στη Γενική να συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον.

Τότε το στοίχημα των οργανωτών είχε να κάνει με το πόσο λιγότεροι θα τερματίσουν. Ιδιοφυΐα ο Αλέξανδρος Δαρδούφας, συνέδεσε υποδειγματικά τους κακούς δρόμους με τον ηρωισμό, σε σχέση με τον τερματισμό. Απέκτησε χαρακτήρα ο αγώνας, πλεονέκτημα σε σχέση με το ασφάλτινο μενού άλλων αγώνων, ή το μικτό σε κάποιες περιπτώσεις. Ατού και σε σχέση με το Μόντε, το Σαφάρι, το Σουηδικό και τις 1000 Λίμνες με τον δικό τους χαρακτήρα. Θα πείτε, και το RAC, και θα συμφωνήσουμε, επισημαίνοντας πως οργανωτικά είμαστε οι καλύτεροι. Και οι πλέον έντιμοι.

Γεγονός ότι ουδέποτε ΕΛΠΑ και ΟΜΑΕ, όπως όμως και ο promoter, η Celeritas, είδαν το Ράλλυ Ακρόπολις ως επιχείρηση. Ούτε οι χορηγοί με εισαγωγικά, όπως ο κολοσσός Αλέξανδρος Μανιατόπουλος, ή χωρίς, όπως ο Μάριος Ηλιόπουλος.

Τυχεροί οι Έλληνες πολιτικοί σήμερα. Η παρέα του Λευτέρη Αυγενάκη, που πίστεψαν και έγραψαν ιστορία. Η μοναδική φορά στη διαδρομή τους που συνεργάζονται με τίμιους ανθρώπους, γνώστες με τεράστια εμπειρία, που δημιουργούν και με συναίσθημα. Συνδυασμός που ψάξε και δε θα βρεις σε καμία δραστηριότητα, πουθενά στον πλανήτη.

Θεατής...

Από το πεζοδρόμιο, στη β΄ φάση, στα βουνά. Πρεμιέρα το ’72-’73 με τους «Ήτα-Βήτα» στην κόκκινη Mustang, απολαμβάνοντας τις Alpine, τα «124», τις «911», την ΗF και τον Στιγκ Μπλόμκβιστ σε πτήση με το Saab στον Μαραθώνα.

Το ’74 «αργία», και η επιστροφή το ’75 συνδυάστηκε με μαγικό κατέβασμα στον Άγιο Μερκούριο. Ο Ρερλ με τρακτερωτά στην Ascona. Εκεί όπου πετούσε η ερωτεύσιμη Corolla του Βάρμπολντ, με τους χτύπους της καρδιάς να αλλάζουν ρυθμό στο πέρασμα του «Ιαβέρη» με τον Κώστα Φερτάκη στην «Ντόλυ»...

Ήταν η εποχή της εκδρομής για την παρακολούθηση. Το ενδιάμεσο στάδιο πριν από το σέρβις στον Παύλο Μοσχούτη, όπως το ’79 με τον Χάρη Λιονή. Ή τον προηγούμενο χρόνο, παρακολουθώντας από μέσα τους «Ιαβέρη»-Στεφανή με το Escort Gr. IV.

Εμπειρία...

Ήταν 1978. Με τον «Σίλεφ» ναύτες στο Πεντάγωνο, υπηρεσία στον ίδιο Ναύαρχο. Ο «Σταμ», τύπος διαχρονικά μαλωμένος με το ψέμα, του το είπε: «Θα πάμε με τον οδηγό σας να δούμε Ράλλυ Ακρόπολις». Μαγική λέξη, που δημιουργούσε τη σωστή αίσθηση για τη διαδικασία-μύθο. Πού να αρνηθεί; Άλλωστε διάβαζε τη «Βραδυνή», οπότε ήξερε για την ειδική διαδρομή μας από τα κείμενα του Γιώργου Λιβέρη. Στη σελίδα της Τετάρτης. Όπως και του αείμνηστου Άρη Σταθάκη στην «Απογευματινή». Ο Άρης με αύρα από 4T, που ήταν το Ευαγγέλιο, οπότε ό,τι έγραφε ήταν νόμος. Αν διάβαζες και την αράδα που σου αναλογούσε, κέρδιζες και κάποια δέκατα στο χιλιόμετρο. Είπαμε, αθώα εποχή, χωρίς πάρε-δώσε.

Αθώοι και εμείς, και να ’μαστε με το Χ1/9 στο Πλατανάκι. Βροχή τα νέα, από στόμα σε στόμα. «Τούμπαρε ο Τάσος. Στη Ριτσώνα. Μάγκωσαν τα Dunlop», κάτι καμένα, περίπου racing. Γεγονός ότι ο θεός σου, ο «Ιαβέρης», όπως και άλλων, δεν έκανε ποτέ λάθος. Περνούν ο άλλος Τάσος, ο «Σιρόκο», με τον Μανώλη Μακρινό στη Stratos και τα Datsun και η Celica με τον Γκάλλο, και ήταν τόσο βαθιά η κατάθλιψη, ώστε να μην έχεις τη διάθεση ούτε για μουρμούρα.

Πάμε πίσω, πάμε σπίτι, σκέπτεσαι, αλλά δεν το ξεστομίζεις. Πάντα ελπίζεις. Έρχεται. Με το 11 στη σειρά του 17-18, που σημαίνει κάμποσο καπέλο. Το Escort είναι πληγωμένο, αλλά ο Τάσος δε μασάει, και ο Κωστής αποδίδει όπως ο υψίφωνος στο Μιλάνο. Ποιο Μέγαρο και ποιο Ηρώδειο. Εδώ έχουμε Ακρόπολις και «Ιαβέρη». Στις Καρούτες, ο Βελλής βιάζεται να προλάβει Μοσχοκαρυά ή Μακρυρράχη και φεύγει. Είπαμε, έχει καπέλο ο «Ιαβέρης», και εννοείται πως δεν πας πουθενά αν δεν τον απολαύσεις. Έχεις την απαίτηση να κάνει και χρόνους. Έχεις όμως διαθέσιμες και χίλιες δικαιολογίες όταν δε συμφωνούν τα «μπορώ» του πληρώματος και της μηχανής με τα «θέλω» του οπαδού - ποιος φίλαθλος ή θεατής; Έχουμε πόλεμο!

Η συνέχεια ως ο τρίτος άνθρωπος στη Veloce, με Κωνσταντίνο Κοντούζογλου και Γιάννη Αλβανό. Προλαβαίνουμε το Escort στον Μπράλο, περνάμε τη Λαμία, συνεχίζουμε στον Δομοκό. Γλιστράει πολύ. Πρέπει όμως να φτάσουν στην Καλαμπάκα εντός αγώνα. Ένα πλαστικό, περίπου παρμπρίζ περισσότερο παιδεύει τον «Ιαβέρη» παρά τον βοηθάει. Έξω από τα Τρίκαλα το πετάει. Με γυαλιά μοτοσυκλέτας και τέρμα γκάζι. Κοντό το 5,1 αλλά ο 16βάλβιδος ανεβάζει, ενώ είναι ψηλά και τα 13άρια τρακτερωτά της Dunlop. Ακατάλληλα για τις συνθήκες, αλλά πρέπει να προλάβουν. Από πλοηγοί υποστήριξης ακολουθούμε και απολαμβάνουμε οδήγηση στην ευθεία, εμείς με Michelin MXW και για βροχή, εκείνοι από τη μία άκρη του δρόμου στην άλλη με 180 χλμ. και αγκαλιά με την υδρολίσθηση. Φτάνουν στο χρόνο τους σε σχέση με το εκτός αγώνα. Μηχανικοί του Σάτον και της Κοντέλλης προσπαθούν να επαναφέρουν το Escort σε κάποια τάξη, ώστε να ανταποκριθεί στο πολύ δύσκολο Καλαμπάκα-Καλαμπάκα. Οι πέντε μας στο δίκλινο, για λίγη ώρα ξεκούραση του πληρώματος.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τα κόκκινα μάτια του Κωστή, με τον Γιάννο να παλεύει να τους βάλει κολλύριο και τον Κωνσταντίνο να συζητά με τον Τάσο για τις αντιδράσεις του πληγωμένου Escort. Ακούς, παρατηρείς και περιμένεις την ώρα σου, τη σωστή στιγμή, ώστε να ρωτήσεις για να μάθεις, αφού τέτοιες ώρες δεν υπάρχουν περιθώρια για σχόλια και απορίες. Ήταν μισή ή μία ώρα; Ίσως και περισσότερο. Γεγονός πως, όσο καθυστερούσε η είσοδός σου στο parc ferme, τόσο λιγότερος ήταν ο χρόνος της ανάπαυσης. Ο χρόνος εκεί μαζί τους, σημαντικό κομμάτι μιας εμπειρίας που σε δίδαξε να μην τα παρατάς και να πιστεύεις απαντώντας με πείσμα στο ακατόρθωτο.

Την επόμενη ημέρα...

Για το τελευταίο σκέλος στην Πελοπόννησο, το αυτοκίνητο σουλουπώθηκε, τοποθετήθηκαν 13άρια ultragrip της Goodyear και η συμμετοχή της Κοντέλλης έκανε μαγικά σε σχέση και με τα 131 Abarth του εργοστασίου.

Όλο αυτό στην οθόνη σου από το κρατικό κανάλι, σε συγκλονιστική περιγραφή Κώστα Καββαθά, ακολουθώντας τους «Ιαβέρη»-Στεφανή από ελικόπτερο. Με τον Κώστα-4T να επικοινωνεί με το πάθος του, το δικό τους σε έκφραση Ford Escort group IV.

Ήταν μια αθώα εποχή, που έχουμε λόγους να επικοινωνούμε. Το οφείλουμε στη μικρή μας διαδρομή, στη συνέχεια._ «Στρατισίνο»