«Πρέπει να έρθεις στην Ισπανία. Να δεις με τα μάτια σου το νεαρό αυτό πιλότο. Είναι ο Senna της δικής μας χώρας».

 

Τα λόγια του αγαπητού φίλου Santi Gallardo, ενός από τα στελέχη του πρωταθλήματος της λεγόμενης Formula Open Fortuna (μεταγενέστερης Formula Renault 3.5) δεν έχουν ξεθωριάσει όλα αυτά τα χρόνια και κουδουνίζουν ακόμη στα αυτιά μου.

 

Παρόλο που δεν κατάφερα να πάω στην Ισπανία, μιας και οι οικονομικές δυσκολίες στάθηκαν εμπόδιο στο δρόμο μου, έβαλα αμέσως στο ραντάρ μου τον 16χρονο τότε Fernando Alonso και δύο χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 2000, όταν επισκέφτηκα την αρένα του Spa στο ένδοξο δάσος των Αρδεννών, για το Βελγικό Grand Prix της Formula 1, είχα την ευκαιρία να τον δω επιτέλους με γυμνό μάτι.

 

Στην πρώτη και μοναδική του χρονιά στο πρωτάθλημα της F3000 (σημερινού πρωταθλήματος GP2) ο άγνωστος νεαρός από το Oviedo της βόρειας Ισπανίας έκανε εκείνο το weekend πράγματα που πολλοί από τους αστέρες της F1 αδυνατούσαν να κάνουν. Οπλισμένος με το κίτρινο μονοθέσιο της μικρής Astromega, ο Alonso κατάφερε εκείνο το απόγευμα να συνθλίψει τον ανταγωνισμό, μεταξύ αυτών τρανά ονόματα όπως οι Nicolas Minassian και David Saelens, οι οποίοι πιλόταραν τις πολύ πιο αξιόλογες Lola της παντοδύναμης Super Nova.

 

Όπως πιστεύω και συχνά λέω δεν υπάρχουν αργοί πιλότοι στη Formula 1. Υπάρχουν μόνο «γρήγοροι σταθεροί» και «γρήγοροι ασταθείς». Ο μετρονομικός τρόπος με τον οποίο φρέναρε, έστριβε το τιμόνι, χτυπούσε το γεωμετρικό apex και έβαζε τη δύναμη κάτω, στροφή μετά τη στροφή και γύρο μετά το γύρο σε εκείνο τον αγώνα της F3000 (είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω σε τρεις διαφορετικές στροφές εκείνο το απόγευμα) με άφησε αποσβολωμένο.

 

Μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2001, όταν τον είδα να αξιώνεται σε πιλότο Formula 1 της αγαπημένης μου Minardi, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα αισθήματά μου πίσω από το μικρόφωνο κατά την περιγραφή μου στην τηλεόραση: «Κοιτάζουμε στο πρόσωπο έναν μελλοντικό πρωταθλητή». Δεν κάνω σχεδόν ποτέ προβλέψεις, αλλά με τον Alonso κάτι με ώθησε να το πω (σ.σ.: δεν έκανα το ίδιο με τον Raikkonen παρόλο που και αυτός ήταν φανταστικός την πρώτη του εκείνη χρονιά με τη Sauber).

 

Ο Alonso κάθισε όλο το 2002 στον πάγκο της Renault (πάντοτε πίστευα πως αυτό ήταν σπατάλη) και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με αυτόν τον άσημο, φιλόδοξο πιλότο (στην παρουσίαση του μονοθέσιου της ομάδας στο Technocentre του Guyancourt στη Γαλλία) αμέσως διαπίστωσα πως ο χαρισματικός άσος που είχα δει στο Spa διέθετε επιπλέον ένα σοφό κεφάλι. Όταν το 2003 αξιοποιήθηκε επιτέλους το ταλέντο του από την ομάδα και ο Fernando κέρδισε το πρώτο του Grand Prix στην Ουγγαρία, η αδιάφορη μέχρι εκείνη τη στιγμή Ισπανία άρχισε να ξυπνά.

 

Μέχρι εκείνη τη στιγμή λιγότεροι Ισπανοί φίλαθλοι παρακολουθούσαν την κυριακάτικη κούρσα στην Καταλονία απ’ ότι Ιταλοί τα προκριματικά του Σαββάτου στην πίστα της Monza, αλλά οι συμπατριώτες του δεν άργησαν να τον βάλουν στην καρδιά, κατακλύζοντας για χάρη του την πίστα του Montmelo και βάφοντας τις κερκίδες με τις σημαίες της Αστούριας.

Ο Alonso θα κέρδιζε τελικά δύο μόλις παγκόσμια πρωταθλήματα με τη «Reggie» (η Formula 1 δεν αδίκησε ποτέ περισσότερο άλλον κανένα) και αφού περιπλανήθηκε με τη McLaren το 2007, επέστρεψε στην αποδυναμωμένη πια Renault, προτού βάλει στο στόχαστρό του μια καριέρα στη Ferrari.

 

Στα πέντε του χρόνια με την «κόκκινη εθνική» της Ιταλίας (2010-2014) κατάφερε να οδηγήσει το ανορθωμένο άλογο δύο φορές στην πηγή του τίτλου αλλά αυτό αρνήθηκε να πιει (το 2012 τράβηξε με το ζόρι μέχρι εκεί την αξιοθρήνητη F2012) προτού τελικά τον ρίξει με αχαριστία από την πλάτη του. Οι εκκινήσεις του ήταν πάντοτε ταχυδακτυλουργικές και το επίπεδο αυτοσυγκέντρωσής του, από την αρχή μέχρι το τέλος ενός αγώνα, ήταν -και είναι ακόμη- στο επίπεδο ενός Schumacher και ενός Senna.

 

Το προσπέρασμά του πάνω στη Ferrari του Schumi, το 2005 στη Suzuka, όταν προσπέρασε με τη δική του Renault τον επτάκις παγκόσμιο πρωταθλητή από την εξωτερική πλευρά της τρομακτικής 130R, εκτελώντας τη μανούβρα του με την ίδια μαεστρία με την οποία προσπέρασε τις προάλλες τον επίσης επτάκις παγκόσμιο πρωταθλητή Hamilton στο Μπαχρέιν, θα μείνει για πάντα αποτυπωμένο στη μνήμη όσων το έχουμε ζήσει. Για μένα ήταν, και παραμένει, «ποίηση πάνω σε ρόδες».

 

Αμέσως μετά το τέλος του δρόμου με τη Ferrari, τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν στη McLaren (2015-2018) αποτέλεσαν μια από τις μεγαλύτερες περιόδους… μαστιγώματος που έχω δει ποτέ στη Formula 1. Ψάχνοντας για διέξοδο, ο Alonso κατάφερε -για όσους νοιάζονταν να κοιτάξουν και εκτός Formula 1- να υπογραμμίσει τι έχανε όλα εκείνα τα χρόνια ο κόσμος της.

 

Όσοι παρακολουθούμε με ευλάβεια εδώ και δεκαετίες τις θρυλικές κούρσες του Indy 500 και το 24ωρο του Le Mans, γνωρίζουμε πως δεν υπάρχουν πιο δύσκολοι αγώνες στους οποίους καλείται να αποδώσει αφού καταφέρει να εγκλιματιστεί πρώτα ένας νεοφερμένος πιλότος (πόσο μάλλον να τους κερδίσει) και παρόλα αυτά ο Alonso αψήφησε τις προκλήσεις των αφιλόξενων αυτών αρένων, της άγνωστης τεχνολογίας και στοιχείων της φύσης, κερδίζοντας και τα δύο Le Mans στα οποία συμμετείχε και αφήνοντας τους Αμερικανούς στο Indy να παραμιλούν.

 

Έπειτα από άλλα δύο χρόνια στον πάγκο της F1 (2019-2020), ο Alonso επέστρεψε το 2021 στο πρωτάθλημα με την Alpine, αποδεικνύοντας σε όλους πως δεν είχε ξεχάσει να κάνει τα μαγικά του.

 

Φέτος, θα έχει την ευκαιρία -στα 41 του χρόνια- να αναγεννηθεί με την «πράσινη ελπίδα» της Aston Martin, συνεχίζοντας να βγάζει λαγούς από το καπέλο του και να ελπίζει -μαζί με όλους τους ρομαντικούς του αγωνίσματος- πως στο τέλος θα ανταμειφθεί (αρπάζοντας τη μισή ευκαιρία που θα του δοθεί) με μια ακόμη νίκη.

 

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως ο κόσμος της Formula 1 είναι πραγματικά τυχερός που έχει έναν τόσο λαμπρό κομήτη όπως ο Alonso να φωτίζει ακόμη τις πίστες. Πρόκειται για έναν δεινόσαυρο που εξακολουθεί να αψηφά τον χρόνο και που συνεχίζει να βλέπει, να αφουγκράζεται και να διαισθάνεται πράγματα τα οποία δεν μπορεί να αντιληφθεί η υπόλοιπη αγέλη των τρανών της F1._Δημήτρης Γιόκκας