Μικρό αφιέρωμα στην πάλη του Enzo Ferrari να διακριθεί ως πιλότος, προτού καταφέρει να στήσει την τρανή του ομάδα.

Η αυλαία του παγκοσμίου πρωταθλήματος της Formula 1 σηκώνεται τη μεθεπόμενη Κυριακή στο Μπαχρέιν και όλων η προσοχή είναι στραμμένη στην… μάχη που αναμένεται να δώσουν οι ομάδες της Mercedes και της Red Bull, εάν έχουν βάση (κάτι άλλο εκτός από το ασημί χρώμα) τα όσα ειπώθηκαν μετά τα πρόσφατα δοκιμαστικά στην ίδια πίστα.  

Στο μεταξύ, η δημοφιλέστερη ομάδα του πρωταθλήματος, η Scuderia Ferrari, που έχει να γευτεί τον τίτλο από το 2007 (μετά την περίοδο 1980-1999 διανύουμε αισίως μια νέα «κατάρα του Maranello») υπόσχεται πως θα ανέβει μία ταχύτητα (ή δύο), έχοντας κάνει σημαντικές βελτιώσεις στο μονοθέσιο της.

Παρόλο που βρισκόμαστε ακόμη μακριά από την αναγέννηση του cavallino rampante, ευχή όλων των tifosi είναι να δουν την ομάδα τους να επιστρέφει σιγά σιγά εκεί όπου ανήκει και το πνεύμα του θρυλικού ιδρυτή της, Enzo Ferrari, να σταματήσει να στριφογυρίζει επιτέλους μες το μνήμα.

Πρόσφατα, κατάφερα να αποκτήσω το πρώτο -και εξαιρετικά σπάνιο- βιβλίο που έγραψε ο Γέρος του Maranello, Le Mie Gioie Terribili («Οι Φρικτές μου Χαρές», όπως έχω μεταφράσει τον τίτλο του σε αναφορά στο δικό μου βιβλίο), ολοκληρώνοντας έτσι τη συλλογή μου από τρία βιβλία που ο ίδιος έγραψε και φρεσκάροντας τη μνήμη μου γύρω από τα όσα «κατόρθωσε να φτιάξει» ο μεγάλος άντρας.

Πριν από εκατόν περίπου χρόνια, ο άνθρωπος του οποίου το δεύτερο όνειρο ήταν να γίνει αθλητικογράφος (η πένα του είναι όντως σπουδαία, όπως διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας τα βιβλία του) ξεκίνησε να δουλεύει ως stripper… αυτοκινήτων (ξηλώνοντας το κέλυφος και πουλώντας το αμάξωμα) για έναν μηχανικό από το Τορίνο.

Χάρη στον καρδιακό του φίλο, Ugo Sivocci, κατάφερε στη συνέχεια να βρει δουλειά στην κατασκευάστρια αυτοκινήτων CMN του Μιλάνο, προτού γίνει πιλότος της. Στον πρώτο του αγώνα τερμάτισε τέταρτος, «μαζεύοντας», όπως ο ίδιος αναφέρει με ποιητικό τρόπο «τα απομεινάρια των χειροκροτημάτων του πλήθους, που σχεδόν ξεφλούδισε τα χέρια του καθώς πανηγύριζε τη νίκη του μεγάλου Antonio Ascari».    

Ο ίδιος περιγράφει την πρώτη μεγάλη κούρσα της καριέρας του, στο Targa Florio το 1919, όπου έπρεπε να οδηγήσει (παρέα με τον Sivocci ) το ίδιο το αγωνιστικό του όχημα προς το λιμάνι πρώτα, περνώντας από βουνά και όρη μέσα από μια σφοδρή καταιγίδα (μέχρι και μια αγέλη λύκων τους είχε κυνηγήσει, τους οποίους ο Ferrari έτρεψε σε φυγή με ορισμένους πυροβολισμούς με το περίστροφο που φύλαγε πάντα κάτω από το κάθισμά του!) και προλαβαίνοντας εντέλει το ατμόπλοιο που θα τους μετέφερε στη Σικελία.   

Τα τραγελαφικά συμβάντα, όμως, δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη. Ο Ferrari έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στον αγώνα αλλά, καθώς μπήκε στον Δήμο Campofelice, αντίκρισε τρεις carabinieri να στέκουν με τα πόδια διάπλατα ανοικτά στη μέση του δρόμου και να του κάνουν σινιάλο να σταματήσει. Όχι, δεν υπήρχε κάποιο ατύχημα. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας, Vittorio Emanuele Orlando, έκανε ομιλία στους κατοίκους, οι οποίοι είχαν μαζευτεί σύσσωμοι για να τον ακούσουν. Ο Ferrari έπρεπε αναγκαστικά να περιμένει τον… μακρύ λόγο του ορεξάτου Presidente να τελειώσει. Όταν κατάφερε επιτέλους να απεγκλωβιστεί και να φτάσει στο τέρμα, χρονομέτρες και οπαδοί είχαν ήδη επιβιβαστεί στο τελευταίο τρένο για το Παλέρμο.

Την επόμενη χρονιά, ο Enzo Ferrari, απτόητος, κατάφερε να τερματίσει δεύτερος στον ξακουστό αγώνα της Σικελίας, πιλοτάροντας αυτή τη φορά μια Alfa Romeo, έχοντας νικηθεί μόνο από τον Guido Meregalli και αποδεικνύοντας στον εαυτό του πως τίποτα δεν σου παραχωρείται χωρίς μόχθο σε αυτή τη ζωή.

Για το 2021, λοιπόν, δεν λέμε «buona fortuna» στην δική του ομάδα, μιας και ο Enzo Ferrari πίστευε πάντοτε πως «η τύχη σε αυτό το άθλημα, είναι εκείνο που κατορθώσαμε να φτιάξουμε».