Ελάχιστος φόρος τιμής από τα βάθη της καρδιάς μου στον πρώτο υπερπιλότο της Ιταλίας που κέρδισε μεταξύ άλλων και το πρώτο Grand Prix στη Monza πριν από έναν αιώνα.

H κόκκινη βολίδα περνά με τεράστια ορμή μπροστά από τα pits και συνεχίζει να επιταχύνει προς τον κόρφο του δάσους στο πανέμορφο πάρκο της Monza, στέλνοντας τα ξεραμένα φύλλα ψηλά στον αέρα καθώς τραγουδά το μελωδικό της άσμα.

Στο πιλοτήριό της βρίσκονται όχι ένας αλλά δύο παράτολμοι άντρες. Δύο πιλότοι της εργοστασιακής ομάδας της FIAT, οι οποίοι κάνουν (μαζί) τις τελευταίες ρυθμίσεις στο διθέσιο όχημά τους, δύο μόλις βδομάδες πριν από το Ιταλικό Grand Prix της 9ης Σεπτεμβρίου του 1923.

Κανείς δεν υπάρχει τριγύρω, παρά μόνο μερικοί συνάδελφοι πιλότοι, σχεδιαστές και μηχανικοί. Οι τελευταίοι έχουν ήδη αρχίσει να πακετάρουν τα εργαλεία τους, μιας και το ιδιωτικό αυτό δοκιμαστικό φτάνει σύντομα στο τέλος του.

Ο Pietro Bordino, νικητής του πρώτου Ιταλικού Grand Prix στη Monza την προηγούμενη μόλις χρονιά, βρίσκεται πίσω από το τιμόνι της κόκκινης βολίδας (της πανέμορφης FIAT 805 που έχει σχηματίσει η πένα των Cavalli και Cappa) έχοντας στο διπλανό κάθισμα τον χαρισματικό συνάδελφό του Enrico Giaccone.

Ο Bordino, αγαπημένος του πλήθους χάρη στα ακροβατικά που του χάρισαν το ψευδώνυμο il Diavolo Rosso, κρατά σανιδωμένο το γκάζι καθώς η άσφαλτος -που τρέχει βιαστική κάτω απ’ τα σώματά τους- «αφήνει» τη γη για να «σκαρφαλώσει» στον ουρανό: στην κεκλιμένη βόρεια στροφή της πίστας που προκαλεί ίλιγγο σε όσους την κοιτούν και μόνο.  

Με τον γαλανό ουρανό να τρέχει στα αριστερά τους και την πράσινη γη στα δεξιά τους, οι δύο άντρες συνεχίζουν το ταξίδι τους στα 170 χλμ./ώρα, μεταφέροντας μαζί τους τον συγκλονιστικό θόρυβο του κινητήρα τους, προτού ακούσουν ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο στο δεξιό μπροστινό άκρο της βολίδας τους.

Πενήντα μόλις μέτρα πριν από το σημείο όπου η κεκλιμένη στροφή διασταυρώνει την κανονική πίστα της Monza, ο μπροστινός δεξιός τροχός αποκολλάται από τη θέση του και η κόκκινη βολίδα αρχίζει να κάνει τούμπες θανάτου στον αέρα. Το φλεγόμενο όχημα σταματά λίγο προτού πέσει στο κενό (προτού δηλαδή κάνει βουτιά από τη γέφυρα κάτω από την οποία τρέχουν οι υπόλοιπες βολίδες) και ξαφνικά το πάρκο βυθίζεται σε ανατριχιαστική σιωπή.  

Ο άμοιρος Giaccone ξεψυχά ενώ μεταφέρεται στο νοσοκομείο της Monza, ενώ ο Bordino, πάντα ο  «Κόκκινος Δαίμονας» στα μάτια των tifosi, καταφέρνει να βγει ζωντανός από τις φλόγες, έχοντας σπάσει τον καρπό του αριστερού του χεριού, το οποίο έχει αποκολληθεί ολόκληρο από το σώμα του στο ύψος του ώμου.

Το weekend του Ιταλικού Grand Prix πλησιάζει γρήγορα και ο Bordino, παρά τις συστάσεις των γιατρών που έχουν βάλει στον γύψο το αριστερό του χέρι, αποφασίζει να αγωνιστεί στη Monza και να υπερασπιστεί με τη FIAT του τις δάφνες της νίκης που κατέκτησε την προηγούμενη χρονιά.

Η τρανή ομάδα της Alfa Romeo, το αντίπαλο ιταλικό δέος, θα είναι εκεί με δύο γίγαντες πιλότους, τους Antonio Ascari και Giuseppe Campari, που θα έχουν στη Monza την υποστήριξη του πολλά υποσχόμενου Ugo Sivocci. Του ανθρώπου που λίγο νωρίτερα εκείνη τη χρονιά επινόησε το τετράφυλλο τριφύλλι της Alfa και που, τέσσερα χρόνια προηγουμένως, είχε δώσει σε κάποιον Enzo Ferrari την ευκαιρία να αρχίσει την καριέρα του ως πιλότος στους αγώνες.  

Στα δοκιμαστικά πριν από την κούρσα η Alfa Romeo P1 του Sivocci ξεφεύγει απ’ τα χέρια του πιλότου από το Salerno και καρφώνεται στα δέντρα που αγκαλιάζουν την εξωτερική πλευρά της στροφής Viallone (σημερινής variante Ascari) με την πίστα της Monza να βυθίζεται και πάλι σε απόλυτη σιωπή.

Πρώτος στο σημείο φτάνει ο Enzo Ferrari, προσπαθώντας να ορθώσει στο πιλοτήριο το σώμα του καρδιακού του φίλου που κρέμεται από τη βολίδα και που στάζει αίμα από το κεφάλι. Ο Sivocci, ο άνθρωπος που έφτασε στην Alfa Romeo κατόπιν παρότρυνσης του Enzo, ο άνθρωπος που έβαλε το πρώτο λιθαράκι για τη δημιουργία του μύθου της Scuderia Ferrari, είναι νεκρός.

Η ομάδα της Alfa Romeo αποσύρεται έτσι -λόγω πένθους- από τον αγώνα της Κυριακής, η FIAT ωστόσο, καλείται να υπερασπιστεί την πατριωτική υπερηφάνεια του έθνους απέναντι στους Γερμανούς, στους Γάλλους και στους Αμερικανούς, που φτάνουν από την άλλη άκρη της γης με τις δικές τους Miller και πρωτοπαλίκαρο τον «Βασιλιά των Σανιδοδρομιών» στις ΗΠΑ, Jimmy Murphy, που θέλει να πάρει τη ρεβάνς από τον μονόχειρα πια Bordino (που τόλμησε να κερδίσει δύο σανιδοδρομίες στην Αμερική) μπαίνοντας τώρα στο «σπίτι» του Diavolo Rosso για να του κλέψει τις δάφνες της νίκης.

Τη μεγάλη μάχη τους στο πάρκο της Monza ετοιμάζονται να παρακολουθήσουν 400.000 θεατές, παρουσία του Benito Mussolini, αφέτη του αγώνα, που δίνει το σήμα της εκκίνησης μετά από έναν πυροβολισμό στον αέρα.

Παρά την αναπηρία του, ο Bordino φεύγει πρώτος, μιμούμενος τη σφαίρα του πιστολιού του αφέτη, και συμπληρώνει τον πρώτο γύρο με διαφορά (προς έκπληξη όλων) 21 δευτερολέπτων από τον δεύτερο πιλότο: Τον πολύ μεγάλο Felice Nazzaro, συνάδελφό του στη FIAT και πρώην μέντορά του, ο οποίος έχει μυαλό αλεπούς, όπως και ένα περισσότερο χέρι από τον Bordino.

O Τορινέζος πιλότος τα έχει σκεφτεί όλα. Στο διπλανό κάθισμα της FIAT του, ο πιστός μηχανικός του, Ambrogio Bruno, αλλάζει τις ταχύτητες για αυτόν, κουνώντας τον τεράστιο μοχλό της 805, αφήνοντας τον ίδιο να ελέγχει τα τρία πετάλια (γκάζι, φρένο, συμπλέκτης) και το τιμόνι με το δεξί μόνο χέρι.

Καθώς οδηγεί την κούρσα των 80 γύρων (800 χιλιομέτρων) μπροστά από τον μέντορά του, ο ίδιος φέρνει για λίγο στο νου του τις μέρες που εκπαιδεύτηκε στο πλαϊνό κάθισμα του μεγάλου αυτού δασκάλου, αλλά και τις μέρες που υπήρξε μαθητευόμενος του επίσης μεγάλου Vincenzo Lancia, έχοντας μάθει να συνδυάζει την τέχνη του πρώτου με το φλογερό ταπεραμέντο του δεύτερου.

Η δική του στιγμή έχει επιτέλους φτάσει και καθώς συνεχίζει να σημειώνει τον ένα ταχύτερο γύρο μετά τον άλλο στο πάρκο της Monza, ταπεινώνοντας Αμερικανούς, Γερμανούς, Γάλλους και ντόπιους, μπροστά στα μάτια του έξαλλου πλήθους των 400.000 tifosi, ο Diavolo Rosso καταφέρνει να περάσει στην αιωνιότητα. Κι ας μην κέρδισε τελικά την κούρσα.

Η σωματική κόπωση έγινε η αίτια  να χάσει τον αγώνα (σταμάτησε με πόνο στα pits αφού οδήγησε την κούρσα για περισσότερο από τους μισούς γύρους) με τη μοίρα να αλλάζει το αποτέλεσμα. Όχι όμως τον θρύλο του Pietro Bordino, πρώτου νικητή στη Monza πριν από 100 χρόνια και «Κόκκινου Δαίμονα» της Ιταλίας, το πνεύμα του οποίου θα είναι στο grid του φετινού αγώνα, για όσους έχουμε μάτια να το δούμε._Δημήτρης Γιόκκας