Με αφορμή ένα πρόσφατο επαγγελματικό ταξίδι στη Βαρκελώνη δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο να κάνω έναν ακόμη περίπατο με τα πόδια στην πίστα «φάντασμα» της πόλης, που υπήρξε για ένα φεγγάρι η χαρά -μαζί και ο τρόμος- των παλιών παράτολμων ψυχών της Formula 1.

Είναι ακόμη νωρίς το πρωί στην πόλη της Βαρκελώνης και -πιστός στο ραντεβού μου με την ιστορία- ξεκινώ τη βόλτα μου προς αναζήτηση της παλιάς αρένας ταχύτητας της Καταλονίας: την ξεχασμένη πίστα του πάρκου Montjuic, η οποία φιλοξένησε τέσσερεις φορές τους μονομάχους της Formula 1 μεταξύ 1969 και 1975, και που περνά τώρα δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο όπου διαμένω.

Οι πρώτες ακτίδες του ήλιου διαχέονται μέσα από τα κλαδιά των δέντρων και καθώς εισπνέω το άρωμα των δέντρων, της χλόης και της γης που αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνά, αντικρίζω μπροστά μου τον φιδίσιο εκείνο δρόμο ο οποίος περνά μέσα από το πιο φανταστικό, καταπράσινο τοπίο της πόλης.

Ο δρόμος του μαγευτικού αυτού πάρκου, που περνά -μεταξύ άλλων- μπροστά από το Εθνικό Ανάκτορο, το οποίο κοιτάζει από ψηλά μια από τις πιο γοητευτικές πόλεις στον κόσμο, ανηφορίζει πρώτα και έπειτα κατηφορίζει απότομα, με τις ανατριχιαστικές καμπές του, που οι παλιοί μονομάχοι έπαιρναν με φανταστικές ταχύτητες, να σηκώνουν (και μόνο που τις κοιτάς τόσα χρόνια αργότερα) όρθια κάθε τρίχα του σώματος.

Είναι ένας τόπος όπου η ομορφιά και η γοητεία της φύσης συναντούν τον τρόμο. Εάν οι πίστες του Μόντε Κάρλο και του ανατριχιαστικού, παλιού Nurburgring, έκαναν ποτέ παιδί, τότε αυτό θα ήταν η πίστα του Montjuic.

Καθώς στέκομε στον λόφο του παλιού Ολυμπιακού Σταδίου αισθάνομαι ένα δέος να με κυριεύει. Στο βάθος, απλώνεται η ευθεία εκκίνησης/τερματισμού και μπροστά μου ακριβώς η πρώτη στροφή. Είναι το σημείο όπου οι βολίδες της Formula 1 πετούσαν ψηλά στον αέρα (οι 4 τροχοί τους απογειώνονταν!) προτού αυτές προσγειωθούν αρκετά μέτρα πιο κάτω, με τους πιλότους τους να παλεύουν για να τις κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους, νιώθοντας -κάθε φορά που τα κατάφερναν- ότι είχαν ξεγελάσει τον χάρο.

Η Tyrrell του αείμνηστου Francois Cevert ίπταται στην κούρσα του 1973.

Στο δικό μου μυαλό δημιουργείται το φάντασμα της Lotus του Jochen Rindt, ο οποίος έχασε τον έλεγχο του μονοθέσιου του πάνω στον λόφο, αμέσως μετά που τσακίστηκε η πανύψηλη πίσω πτέρυγά του στον αγώνα του 1969, προτού ο Αυστριακός άσος προσγειωθεί πάνω στην απέναντι μπαριέρα -αναποδογυρισμένος και σοκαρισμένος- χωρίς ευτυχώς να χαθεί καμιά ζωή.

Καθώς οι πρώτοι ντόπιοι ταξιδιώτες αρχίζουν σιγά σιγά να κατευθύνονται προς τη δουλειά με τα αυτοκίνητά τους, γεμίζοντας ξανά τους δρόμους οι οποίοι σείονταν κάποτε από τις βολίδες, η ζωή στο παλιό πάρκο της Βαρκελώνης επιστρέφει και οι εικόνες νοσταλγίας σβήνουν από το μυαλό μου.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν καν πως οι δρόμοι αυτοί σχημάτιζαν κάποτε μια από τις πιο φανταστικές αρένες ταχύτητας στον πλανήτη και ότι η πόλη τους έσφυζε κυριολεκτικά από ζωντάνια αφού ο ήχος των ιπτάμενων βολίδων γαργαλούσε τα αυτιά και μεθούσε τη ψυχή καθώς η Βαρκελώνη ζούσε μαγεμένη το όνειρό της.

Καθώς αποχαιρετώ τον ιερό αυτό τόπο, κάνω μια τελευταία στάση μπροστά στο μνημείο που βρίσκεται απέναντι από τον ξακουστό λόφο, αποτίνοντας φόρο τιμής στους ήρωες που πάλεψαν γενναία εκεί. Στη βάση του υπάρχει μια αναμνηστική πλακέτα που αναγράφει τα ονόματα εκείνων που κέρδισαν τα τέσσερα Grand Prix: Jackie Stewart (1969, 71), Emerson Fittipaldi (1973) και Jochen Mass (1975) με την πλακέτα να αναγράφει μάλιστα στην περίπτωση της πρώτης νίκης του Stewart, όχι μόνο το όνομα του μονοθέσιου (Matra) αλλά και το όνομα του ιδιοκτήτη της ομάδας με την οποία κέρδισε ο μεγάλος Σκωτσέζος.

Το όνομα Ken Tyrrell ξυπνά μέσα μου μια τελευταία ανάμνηση: Λίγο πριν από την τελευταία «μοιραία κούρσα» του 1975, ο Βρετανός είχε κατέβει προσωπικά στην πρώτη στροφή για να βιδώσει με ένα σουηδικό κλειδί στο χέρι (!) τις χαλαρωμένες βίδες των μπαριέρων που έστεκαν απέναντι από τον λόφο των «ιπτάμενων βολίδων» οι οποίες απειλούσαν τη ζωή των πιλότων του. Κι όλα αυτά λίγο μετά τη λήξη της απεργίας των αστέρων της F1 που αποφάσισαν (παρά τα άθλια μέτρα ασφαλείας της πίστας) να αγωνιστούν τελικά.

Στον αγώνα της Κυριακής η πίσω πτέρυγα της Embassy Hill του Rolf Stommelen υποχώρησε τη στιγμή που ο Γερμανός άσος -που οδηγούσε εκείνη την ώρα την κούρσα για λογαριασμό της μικρής και ασήμαντης ομάδας- απογειωνόταν με τεράστια ταχύτητα στον λόφο της πρώτης στροφής, βγαίνοντας εκτός πίστας και παρασύροντας στον θάνατο πέντε ανθρώπους.

Ως αποτέλεσμα του πιο πάνω τραγικού συμβάντος, η Formula 1 δεν επέστρεψε ποτέ ξανά στην ισπανική πίστα. Η διαδρομή της ωστόσο εξακολουθεί να βρίσκεται ακόμη εκεί για να θυμίζει πόσο τρελός και ωραίος ήταν κάποτε ο άνθρωπος. Οποιοσδήποτε πιστεύει πως οι σημερινοί άσοι της Formula 1 είναι γενναίοι, ας κάνει μόνο έναν περίπατο στους δρόμους του πάρκου Montjuic._Δημήτρης Γιόκκας

ΔΕΙΤΕ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΤΟ ΝEO SPEEDZONE PODCAST ΓΙΑ ΤΗ FORMULA 1