Νέοι πρωταγωνιστές είχαν αναδυθεί, με τους Marcus Gronholm (Peugeot) και Richard Burns (Subaru) να αντιμετωπίζουν στα ίσια τους πιο έμπειρους Colin McRae (Ford), Carlos Sainz (Ford), Juha Kankkunen (Subaru) και βέβαια τον πολυπρωταθλητή Tommi Makinen (Mitsubishi).

Οι πρώτες 4 σεζόν της δεκαετίας (2000-2003) χαρακτηρίστηκαν από έντονο συναγωνισμό, με 3 πρωταθλήματα να κρίνονται στον τελευταίο αγώνα.

Στα καθ’ ημάς, οι Colin McRae-Nicky Grist κέρδισαν 3 φορές (2000, 2001, 2002) το Ράλλυ Ακρόπολις, με αποτέλεσμα να γίνουν το πλήρωμα με τις περισσότερες νίκες (McRae 5, Grist 4).

Παράλληλα με τη γενική όμως, το ενδιαφέρον στράφηκε στην κατηγορία Super 1600, όπου πρώτοι Πρωταθλητές αναδείχθηκαν οι Sebastien Loeb  και Daniel Elena, οι οποίοι από ανατέλλοντες αστέρες τότε, εξελίχθηκαν στους απόλυτους θρύλους του WRC.

Δεκαετία 2000: Ο κυρίαρχος ομιλεί Γαλλικά

Τα αυτοκίνητα προδιαγραφών WRC και η συνολική οικονομική άνθιση, είχαν φέρει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ σε περίοδο ακμής, με πολλές ομάδες και κατά συνέπεια, μεγάλο αριθμό διαθέσιμων εργοστασιακών θέσεων.

Με αυτόν τον τρόπο, οι πιο έμπειροι συνυπήρξαν με τους οδηγούς που βρίσκονταν σε περίοδο ακμής, ενώ υπήρχε και χώρος για την ανάπτυξη νέων ταλέντων. Η συγκεκριμένη ανάμιξη γενεών είχε άμεσο αποτέλεσμα, αφού όλοι οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές της δεκαετίας του ’90 (Sainz, Kankkunen, Auriol, McRae, Makinen) ήταν παρόντες στα νέα δεδομένα, με τον ανταγωνισμό να βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Το 2000 αποτέλεσε την πρώτη σεζόν πλήρους εμπλοκής της Peugeot, μετά από την επιστροφή στο θεσμό. Οι μνήμες των 205 Τ16 της δεκαετίας του ’80 ξύπνησαν, αφού τα 206 WRC αποδείχθηκαν ταχύτατα και αξιόπιστα.

Μόλις στον δεύτερο αγώνα της σεζόν (Ράλλυ Σουηδίας), οι Marcus Gronholm-Timo Rautiainen έφτασαν στην παρθενική τους νίκη, ανοίγοντας το δρόμο για μια άκρως επιτυχημένη τριετία τόσο για τους ίδιους, όσο και για την ομάδα που διεύθυνε του Ιταλός Corrado Provera.

Με εκπληκτικό τελείωμα στη σεζόν, η Peugeot αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Κατασκευαστών για τρίτη φορά, με 6 νίκες σε 14 αγώνες. Οι Gronholm-Rautiainen ανέβηκαν 4 φορές στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου (Σουηδία, Νέα Ζηλανδία, Φινλανδία, Αυστραλία) και κατέκτησαν τον τίτλο Οδηγών, ενώ σημαντική βοήθεια στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, έδωσαν οι δύο νίκες (Κορσική, Σαν Ρέμο) των ειδικών στην άσφαλτο, Gilles και Herve Panizzi.

Ενόψει 2001, οι Ford και Subaru δυνάμωσαν περαιτέρω, ενώ χάρη στη δυνατότητα 3 πληρωμάτων να σημειώνουν βαθμούς Κατασκευαστών, δημιουργήθηκαν περισσότερες από μία, dream teams.

Δίπλα στους Gronholm-Rautiainen, οι Πρωταθλητές πρόσθεσαν τους Didier Auriol-Denis Giraudet, ενώ το τρίτο 206 WRC μοιράζονταν οι σπεσιαλίστες σε χώμα και άσφαλτο, Harri Rovanpera-Risto Pietilainen και Gilles Panizzi-Herve Panizzi, αντίστοιχα.

Στο δυναμικό της Ford προστέθηκαν, δίπλα στους McRae-Grist και Sainz-Moya, ο Francois Delecour-Daniel Grataloup, ενώ η Subaru ενέταξε στο δυναμικό της, για να πλαισιώσει Burns-Reid, τους ταλαντούχους τότε, Petter Solberg και Markko Martin, που είχαν ως συνοδηγούς τους Phil Mills και Martin Park, αντίστοιχα.

Μετά από μια δραματική σεζόν, τα πάντα κρίθηκαν στον τελευταίο αγώνα, το Ράλλυ RAC. Εκεί, η 6η νίκη της Peugeot σε 14 αγώνες και το 1-2 των Gronholm-Rautiainen και Rovanpera-Pietilainen χάρισε στο νήμα τον τίτλο στην Peugeot, ενώ το Πρωτάθλημα Οδηγών/Συνοδηγών πέρασε στους Richard Burns και Robert Reid, μετά από μεγάλης έκτασης έξοδο των Colin McRae-Nicky Grist με Ford Focus RS WRC.

Στο μεταξύ, η εξέλιξη του Mitsubishi Lancer EVO είχε φτάσει σε τέλμα, οπότε η Ralliart παρουσίασε το Lancer WRC, που πάντως δεν βοήθησε τον Tommi Makinen να φτάσει στον 5ο του τίτλο.

Άπαντες ετοιμάζονταν για ακόμη μια δραματική σεζόν το 2002, όμως αυτό δε συνέβη, καθώς ο συνδυασμός των Gronholm-Rautiainen και Peugeot 206 WRC, αποδείχθηκε αχτύπητος.

Με 8 νίκες σε 14 αγώνες, 5 εκ των οποίων για τους Φινλανδούς που αναδείχθηκαν για δεύτεροι φορά Πρωταθλητές, η Peugeot έκανε και αυτή “χατ-τρικ”, όπως είχε συμβεί παλαιότερα με τις Lancia (δύο φορές) και Subaru.

Το 2003 έφερε νέα δεδομένα, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Η κυριαρχία της Peugeot σταμάτησε από την “αδελφή” Citroen, η οποία είχε εισέλθει στην κορυφαία κατηγορία με την Xsara WRC.

Έπειτα από μια σεζόν 14 αγώνων όπου 4 ομάδες (Citroen, Peugeot, Subaru, Ford) κατέκτησαν νίκες, η Citroen αναδείχθηκε στον τελευταίο αγώνα, το Ράλλυ Ουαλίας-RAC, για πρώτη φορά Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Κατασκευαστών, με 4 νίκες και διαφορά 15 βαθμών από την Peugeot.

Στη χώρα μας, νικητές είχαν αναδειχθεί οι Markko Martin και Michael Park, με το εξαιρετικό για την εποχή Ford Focus RS WRC 03 που είχε δημιουργήσει ο ιδιοφυής Christian Loriaux.

Ο τίτλος Οδηγών/Συνοδηγών κρίθηκε επίσης στον τελευταίο αγώνα, με τους Petter Solberg και Phil Mills να κατακτούν τη νίκη και να στέφονται πρωταθλητές, με διαφορά ενός βαθμού από τους Sebastien Loeb και Daniel Elena.

Το δίδυμο που αργότερα θα έγραφε ιστορία, είχε ήδη υπερσκελίσει τους πολύπειρους Carlos Sainz-Marc Marti και Colin McRae-Derek Ringer, που οδηγούσαν επίσης για λογαριασμό της γαλλικής μάρκας.

Το 2004 υπήρξε σεζόν αρκετών ακόμη αλλαγών, με τους κατασκευαστές να μειώνονται, τους αγώνες να αυξάνονται σε 16 και το Peugeot 206 WRC, που είχε μείνει πίσω σε εξέλιξη, να δίνει  τη θέση του στο 307 WRC, που ωστόσο δεν αποδείχθηκε αυτοκίνητο ικανό να πρωταγωνιστήσει.

Παρά τις προσπάθειες των Gronholm-Rautiainen, η γαλλική ομάδα δεν ήταν πια διεκδικήτρια τίτλων, όμως ο λόγος δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο.

Οι Sebastien Loeb-Daniel Elena και η Citroen Xsara WRC ήταν πια ο απόλυτος συνδυασμός του θεσμού, γεγονός που διαπίστωσαν από πρώτο χέρι και οι Πρωταθλητές 2003, Solberg-Mills με το Subaru Impreza WRC, νικητές στο Ακρόπολις εκείνης της χρονιάς.

Έπειτα από 16 αγώνες, η Citroen έφτασε σε 6 νίκες, με τους Loeb-Elena να πετυχαίνουν 5 εξ αυτών, οδηγώντας την ομάδα τους στο “νταμπλ”, αφού κατέκτησαν για πρώτη φορά το Πρωτάθλημα Οδηγών.

Από εκεί και έπειτα, η δεκαετία του 2000 κύλησε με τον ίδιο τρόπο, αν και με μικρές παραλλαγές. Το 2005, οι εν ενεργεία Παγκόσμιοι Πρωταθλητές ήταν αδιαφιλονίκητοι και πέτυχε 10 από τις 11 νίκες της Citroen, μία εκ των οποίων στο Ακρόπολις, ενώ οι Duval-Prevot επικράτησαν στην Αυστραλία), για να φτάσει πανηγυρικά στο δεύτερο τίτλο για εκείνους και τον τρίτο συνεχόμενο της ομάδας τους.

Πιο… τρομακτικό παράδειγμα της κυριαρχίας των Loeb-Elena υπήρξε το Ράλλυ Κορσικής εκείνης της χρονιάς, όπου δεν έφτασαν απλά στη νίκη, αλλά κέρδισαν όλες τις ειδικές διαδρομές του αγώνα!

Ενόψει 2006, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ συρρικνώθηκε περαιτέρω. Οι Peugeot, Mitsubishi και Skoda αποχώρησαν οριστικά, ενώ η Citroen αποφάσισε να λείψει για μια σεζόν, ώστε να εξελίξει την C4 WRC.

Φωτεινή εξαίρεση στο μουντό τοπίο ήταν η Ford, που παρουσίασε το νέο Focus RS WRC και ο Malcolm Wilson δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Έχοντας εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του Gronholm, αφότου όπως έγινε γνωστό αργότερα είχε προσπαθήσει να αποκτήσει τον Loeb, και του ανερχόμενου τότε Mikko Hirvonen, η Ford κατέκτησε το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών με 8 νίκες σε 16 αγώνες και τον 2 φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή να ανεβαίνει 7 φορές στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Ακόμη και έτσι όμως, ο Gronholm δε στάθηκε εφικτό να αποσπάσει τον τίτλο από τον Loeb, παρόλο που ο μικρόσωμος Γάλλος οδηγούσε την Citroen Xsara WRC της ημιεργοστασιακής Kronos Racing -με τις ευλογίες της Citroen- και δεν αγωνίστηκε στους τελευταίους 4 αγώνες, λόγω ενός τραυματισμού κάνοντας ποδηλασία.

Το 2007, η Ford διπλασίασε τους τίτλους Κατασκευαστών, επικρατώντας σε 8 (Gronholm 5, Hirvonen 3) από τους 16 αγώνες, μεταξύ των οποίων και στο Ράλλυ Ακρόπολις, με τους Gronholm-Rautiainen.

Ωστόσο, ο τίτλος Οδηγών/Συνοδηγών παρέμεινε στους Loeb-Elena, οι οποίοι επανέφεραν την Citroen σε τροχιά τίτλων, ενώ ο Marcus Gronholm αποχώρησε από την ενεργό δράση.

Οι επόμενες δύο σεζόν εξελίχθηκαν σε μονόλογο των Citroen και Loeb-Elena. Με συνολικό απολογισμό 18 νικών (11 το 2008 και 7 το 2009) σε 27 αγώνες, η γαλλική μάρκα που επικράτησε στο Ράλλυ Ακρόπολις 2008 και το πλήρωμά της, έφτασαν στα 5 Πρωταθλήματα Κατασκευαστών και 6 Πρωταθλήματα Οδηγών/Συνοδηγών αντίστοιχα.

Στο μεταξύ, στα τέλη του 2008 η Subaru, η οποία εν τω μεταξύ δε μπορούσε να διεκδικήσει νίκες με το Impreza WRC, αποχώρησε από το θεσμό που την εκτόξευσε σε επίπεδο δημοτικότητας.

Πάντως, το 2009 αποδείχθηκε η πιο δύσκολη χρονιά για τους Loeb-Elena, οι οποίοι κατέκτησαν τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα, μετά από οριακή μάχη με τους Hirvonen-Lehtinen.

Στο Ράλλυ Ακρόπολις εκείνης της χρονιάς, όπου το πλήρωμα της Citroen είχε τη μεγαλύτερη έξοδο της καριέρας του, νικητές είχαν αναδειχθεί οι Φινλανδοί της Ford.

Στη δεύτερη θέση, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στην καριέρα τους στο βάθρο, είχαν τερματίσει οι Sebastien Ogier και Julien Ingrassia, που οδηγώντας μια Citroen C4 WRC της ομάδας Junior, αποτελούσαν το ανερχόμενο δίδυμο για τους Γάλλους…

Διαβάστε το αφιέρωμα στη δεκαετία του ’70

Διαβάστε το αφιέρωμα στη δεκαετία του ’80

Διαβάστε το αφιέρωμα στη δεκαετία του ’90

Photos: Αρχείο 4Τ

Αφιέρωμα στον Sebastien Loeb