Αφιέρωμα στο πρότυπο του λιονταρόψυχου ήρωα των αγώνων Grand Prix και ήρωα της ανθρωπότητας, που με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία επιστρέφει στη σκέψη ως το λαμπρότερο παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους πιλότους.

Η γαλάζια βολίδα περνά σαν αστραπή τη γραμμή του τέρματος για να κερδίσει το σκληρό και μακρύ Grand Prix, με τον παράτολμο ήρωα που βρίσκεται πίσω από το τιμόνι της να λαμβάνει για τον κόπο του μια μεγάλη ανθοδέσμη.

Παρόλο που αυτή είναι η πρώτη φορά που κερδίζει τον αγώνα της πατρίδας του ο ίδιος δεν δείχνει να έχει τη διάθεση να πανηγυρίσει τη νίκη του και όλοι αναρωτιούνται στη συνέχεια γιατί επιλέγει να κάνει έναν «γύρο του θριάμβου».

Καθώς το ένθερμο πλήθος τον χειροκροτεί, ένα δάκρυ ξεφεύγει απ’ τα μάτια του. Δεν αισθάνεται ωστόσο κάποια συγκίνηση για τον εαυτό του ή γι’ αυτό που έχει μόλις πετύχει και συνεχίζει προσηλωμένος το δρόμο του, ψάχνοντας ένα συγκεκριμένο σημείο της πίστας.

Αφού εντοπίζει το σημείο, ακινητοποιεί τη βολίδα του και κατεβαίνει απ’ αυτήν. Στη συνέχεια, φανερά συγκινημένος, τοποθετεί την ανθοδέσμη της νίκης του στο σημείο όπου έχει ξεψυχήσει -μόλις λεπτά προηγουμένως- ένας χαρισματικός συνάδελφός του.   

Ο σπουδαιότερος πιλότος της γενιάς του είναι νεκρός. Ο μεγάλος Antonio Ascari, που μέχρι εκείνη τη στιγμή οδηγούσε την κούρσα με τη βαμμένη στο χρώμα του αίματος Alfa Romeo του, όπως είχε συνηθίσει να κάνει μπροστά στα μάτια του πλήθους που τόσο τον λάτρεψε, χάνει τον έλεγχο της βολίδας του σε μια από τις ύπουλες καμπές της θρυλικής πίστας του Montlhery και γλιστρά στον άλλο κόσμο.

Είναι μόλις 1925 και ο Robert Benoist, που κληρονομεί τη νίκη στο Γαλλικό Grand Prix με την Delage του, επιλέγει με την πιο πάνω χειρονομία του να τιμήσει τον λαμπρό αυτό ήρωα των αγώνων, κι ας μην υπάρχουν τριγύρω μήτε κάμερες, μήτε φωτογράφοι, μήτε κόσμος.  

Εκείνο που δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος σήμερα είναι πως ο Benoist, που διαδέχτηκε τον Ascari ως βασιλιάς των αγώνων για ένα φεγγάρι, κερδίζοντας τα περισσότερα Grand Prix του 1927, κατάφερε να προσωποποιήσει τη λέξη ΗΡΩΑΣ όσο κανείς άλλος στην ιστορία, παλεύοντας με το ίδιο σθένος με το οποίο πάλεψε κάποτε στην πίστα για χάρη της ανθρωπότητας.  

Ο Γάλλος, που αποτελεί προσωπικό ίνδαλμά μου, δεν φόρεσε ποτέ κράνος (δερμάτινο κάλυμμα για το κεφάλι για να ακριβολογούμε) που να αναγράφει επάνω οποιοδήποτε σύνθημα ειρήνης, επιλέγοντας αντί αυτού να λάβει μέρος -ως εθελοντής- σε δύο παγκοσμίους πολέμους για την λύτρωση της Ευρώπης και την τιμή της λευτεριάς. 

Ο Sebastian Vettel επέλεξε για φέτος να φορέσει ένα κράνος με το σύνθημα «No War» στο κεφάλι, περνώντας με τον τρόπο αυτό κάποιο μήνυμα, έχοντας ηγηθεί μάλιστα των ενεργειών μποϊκοταρίσματος του Grand Prix της Ρωσίας, με το όνομά του να μπαίνει στον κύκλο ως κάποιου που νοιάζεται για τους λαούς του κόσμου. Το γεγονός, ωστόσο, ότι επέλεξε να λάβει μέρος στο περσινό Grand Prix της Σαουδικής Αραβίας (που κάνει πόλεμο στην Υεμένη εδώ και επτά χρόνια με καθημερινούς θανάτους αθώων παιδιών) επιλέγοντας να πάει ξανά εκεί στο τέλος αυτού του μήνα, είναι κάτι που προσωπικά με αφήνει μπερδεμένο.  

Σίγουρα ο Vettel δεν γνώριζε πως η σημαία του τουρκικού ψευδοκράτους ήταν ζωγραφισμένη πάνω στο κράνος (το δικό του κράνος) αλλά προτού κρεμάσουμε τον γραφίστα του, να πω ότι κάποιος όπως ο Ayrton Senna (ο οποίος πραγματικά νοιαζόταν για τα παιδιά και για τους δύστυχους λαούς του κόσμου) δεν θα φορούσε ποτέ το δικό του «ιερό σύμβολο» στο κεφάλι εάν δεν εξέταζε πρώτα κάθε λεπτομέρεια του: Το τι εκπροσωπούσε η κάθε σημαία. Το τι θα εκπροσωπούσε πια ο ίδιος. Και τρεις και πέντε φορές πριν το φορέσει. Δεν θα εμπιστευόταν ποτέ κανέναν γραφίστα. Τέτοιος ήταν -όσοι τον ζήσαμε ξέρουμε- ο αληθινός αυτός ήρωας.

Επιστρέφοντας όμως στον Benoist, ο οποίος υπηρέτησε την πατρίδα του ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (όταν οι Γερμανοί κατέρριψαν το αεροσκάφος του ο ίδιος σύρθηκε έρποντας από το εχθρικό στο πάτριο έδαφος για να συνεχίσει με το ίδιο σθένος τον αγώνα για τη λευτεριά) κατάφερε ως οδηγός αγώνων να ξεκάνει τον ανταγωνισμό το 1927 με την Delage του, κερδίζοντας μάλιστα δέκα χρόνια αργότερα την πρώτη 24ωρη κούρσα του Le Mans για λογαριασμό της Bugatti. Αργότερα υπήρξε διευθυντής της εταιρείας στο Παρίσι, καθώς και μια από τις μορφές που έχαιρε μεγάλου σεβασμού.

Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο πιλότος με τη λιονταρίσια καρδιά ζήτησε να στρατολογηθεί πάλι (του αρνήθηκαν να πετάξει στους αιθέρες μιας και ήταν ήδη 45 ετών) και εντέλει, ύστερα από σκληρή εκπαίδευση, κατάφερε να γίνει μυστικός πράκτορας των SOE, στήνοντας ένα δίκτυο σαμποτάζ κατά των Ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία, λειτουργώντας ως ο ενορχηστρωτής του και φέρνοντας εις πέρας μια από τις πιο θανάσιμες και κρίσιμες αποστολές στον κόσμο, που είχε ως αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί αργότερα με επιτυχία η σωτήρια απόβαση στη Νορμανδία.

Σύμφωνα με στοιχεία από παλιά απόρρητα πολέμου που ανέσυρε στο φως ο Βρετανός δημοσιογράφος Joe Saward, ο Benoist γλίστρησε τρεις τουλάχιστον φορές από τα δολοφονικά χέρια της Γκεστάπο. Έπειτα από ένα τρομακτικό ανθρωποκυνηγητό που εκτυλίχθηκε ένα βράδυ πάνω από τις στέγες των γειτονικών κτιρίων του παλιού του γραφείου στη Bugatti, ο ίδιος κατάφερε να διαφύγει σπάζοντας κάποιο τζάμι που οδηγούσε στο εσωτερικό ενός γραφείου (άφησε μάλιστα σημείωμα συγνώμης για τη ζημιά στον ιδιοκτήτη του!) προτού ο κουρελιασμένος ήρωας εντοπιστεί και αναγνωριστεί από τον φύλακα του κτιρίου που αρχικά τον πήρε για κλέφτη («εσείς είστε κύριε Benoist;») προτού ξεφύγει για να συνεχίσει το βαρυσήμαντο έργο του.

Οι άντρες της Γκεστάπο όμως τον τσάκωσαν ύστερα από μερικούς μήνες, ενώ πήγαινε να επισκεφτεί τη βαριά άρρωστη μητέρα του (λέγεται πως τον πρόδωσε ο ίδιος ο αδελφός του!) και εφόσον αρνήθηκε να μαρτυρήσει οτιδήποτε, παρά τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη, οι Γερμανοί τον οδηγήσαν στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Buchenwald, όπου τελικά τον εκτέλεσαν το 1944 με αργό στραγγαλισμό.   

Αυτά για την ιστορία ενός αληθινού ήρωα των αγώνων Grand Prix και της ανθρωπότητας, στον οποίο όλοι εμείς οφείλουμε σήμερα τη ζωή μας. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Bugatti επέλεξε να βαφτίσει το εντυπωσιακότερο μοντέλο της με το όνομα Veyron (το όνομα ενός άσημου πιλότου της), ωστόσο, μορφές όπως αυτή του Robert Benoist θα παραμείνουν για μια ζωή αθάνατοι μέσα μας και θα μνημονεύονται κάθε φορά που θα χτυπούν οι καμπάνες της λευτεριάς._Δημήτρης Γιόκκας

Σημ.: Μια προσευχή παρακαλώ για τον ήρωα πριν από την εκκίνηση του πρώτου Grand Prix της χρονιάς, με αφορμή την 127η επέτειο από τη γέννησή του αυτή την Κυριακή.  

Περισσότερα στο βιβλίο μου «Ύμνος στην Ταχύτητα» - Δημήτρης Γιόκκας 2020