Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιοι και αν είναι οι κανονισμοί της Formula 1 ή η κατάσταση στην οποία αυτή βρίσκεται, η ημερομηνία της παρουσίασης του νέου μονοθέσιου της Ferrari είναι πάντοτε ιερή. Όπως και το όνομα που επιλέγει η ίδια για να δώσει σε αυτό.

Πέραν των καλών αποτελεσμάτων που κυνηγά η Ferrari, η άποψή μου είναι ότι το όνομα του ανθρώπου που έδωσε πνοή στην ίδια αξίζει ιδιαίτερης μνείας σε ένα τέτοιο event, με την συγκεκριμένη αναγνώριση να είναι κάτι που η ομάδα οφείλει να δώσει στον εαυτό της και στους απανταχού tifosi.

Όχι γιατί η Ferrari είναι η αρχαιότερη ομάδα του παγκοσμίου πρωταθλήματος, όπως και αυτή με τους περισσότερους οπαδούς ανά τον κόσμο, αλλά γιατί το πνεύμα του ιδρυτή της, η ιστορία του ανθρώπου που την δημιούργησε -με δική του «λάσπη και νερό» το ανυπέρβλητο πάθος του- αποτελεί την πιο συναρπαστική ιστορία στα χρονικά των αγώνων Grand Prix εάν όχι ολόκληρου του σύγχρονου αθλητισμού.

Το όνομα Enzo Ferrari, ωστόσο, σπάνια τιμάται ή έστω αναφέρεται στις μέρες μας, και αυτό -για όσους γνωρίζουμε τον δικό του μύθο και υπηρετούμε με ευλάβεια την ιστορία των αγώνων Grand Prix- είναι κάτι που μας αφήνει με μια πικρία στο στόμα.

Την ερχόμενη Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου, θα παρουσιαστεί στο Maranello το νέο μονοθέσιο της ομάδας του, μία -ανατριχιαστική- ημέρα πριν από την επέτειο της γέννησής του (να υποθέσω ότι οι κύριοι της Ferrari δεν επέλεξαν να γίνει η τελετή την Παρασκευή γιατί τους πρόλαβε η Mercedes με τη δική της παρουσίαση τη συγκεκριμένη ημέρα) με τη νέα «κόκκινη» να φέρει το όνομα F1-75, τιμώντας έτσι 75 χρόνια από την κατασκευή του πρώτου αυτοκινήτου της Ferrari. 

Μέσα από τα χρόνια έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για τους λόγους που η ομάδα επιμένει να προσπερνά την ευκαιρία να τιμήσει τον ίδιο τον ιδρυτή της. Ούτε το 1998, στην επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του, ούτε το 2018, στην επέτειο των 30 χρόνων από τον θάνατό του, δεν επέλεξαν να βαφτίσουν ανάλογα το νέο τους μονοθέσιο (όπως έκαναν το 2003 για να τιμήσουν τον Gianni Agnelli -το μεγάλο αφεντικό της FIAT- μετά τον δικό του θάνατο) προτιμώντας τις «στεγνές» ονομασίες F300 και SF71H αντίστοιχα.

Επί εποχής Luca di Montezemolo (του τελευταίου ρομαντικού αφεντικού της ομάδας) είδαμε μια Ferrari «Enzo» να κυκλοφορεί στους δρόμους πριν από 20 χρόνια, ωστόσο, εκείνο που ο Γέρος του Maranello πραγματικά αξίζει είναι ένα μονοθέσιο της Formula 1 το οποίο να είναι βαφτισμένο στο όνομά του. Η Formula 1, άλλωστε, ήταν ολόκληρη η ζωή του. 

Ο Enzo Ferrari, που δεν μπήκε ποτέ σε αεροπλάνο ή σε ανελκυστήρα (μετά που παγιδεύτηκε σε έναν απ’ αυτούς ύστερα από μια κούρσα στο Palermo το 1920), που σπάνια έβγαινε από τη γενέτειρά του Modena και που με εξαίρεση τα δοκιμαστικά για το Ιταλικό Grand Prix στη Monza δεν επισκέφτηκε σχεδόν ποτέ κανένα Grand Prix τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του (δεν ήταν στην 24ωρη κούρσα του Le Mans όπως λανθασμένα προβάλλεται στην υπερτιμημένη ταινία «Ford Vs Ferrari») έκανε το όνομα «Ferrari» τόσο γνωστό όσο αυτό της Coca Cola, δημιουργώντας έναν ασύλληπτο μύθο, όμοιος του οποίου δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ.

Ένα περιστατικό έρχεται αυτόματα στο νου μου από το 1987, όταν οι ιθύνοντες της Formula 1 κατέβηκαν στο Maranello -ένα περίπου χρόνο πριν πεθάνει- για την υπογραφή της νέας συμφωνίας Concorde (ο Ferrari δεν τάραζε από το φρούριό του και ακόμη και ο Πάπας έπρεπε να πάει εκεί για να τον δει και να τον ευλογήσει!) με τους τότε «Τσάρους» της F1, Balestre και Ecclestone, να στέκονται δίπλα του σαν υπάκουα αρνάκια. Θυμάμαι τα τρεμάμενα χέρια του να παίρνουν το γνωστό στυλό του με το βιολετί μελάνι για να υπογράψει, και τους φωτογράφους να αρχίζουν να «πυροβολούν» με τα φλας για να απαθανατίσουν τη σκηνή.  Ο Ferrari τότε σταμάτησε, και με υψωμένο τον τόνο της φωνής του άρχισε να τους κάνει παρατήρηση για τη φασαρία από τα πολλά «κλικ-κλικ». Τότε όλοι πάγωσαν. Εάν έπεφτε μια καρφίτσα εκείνη τη στιγμή στο πάτωμα, σίγουρα θα ακουγόταν μέχρι την κεντρική πλατεία του Maranello.

Και εδώ, βεβαίως, μιλάμε για ΣΕΒΑΣΜΟ.

Δεν είναι όμως μόνο ο σεβασμός στο δικό του ιερό όνομα που παραβλέπεται. Εκείνο που διαχρονικά μου προκαλεί μεγάλη αρνητική εντύπωση είναι το γεγονός πως η Scuderia Ferrari περιφρονεί -σταθερά- την ημερομηνία της δικής της ίδρυσης (1929), προτιμώντας να γιορτάζει πάντα τις επετείους από την κατασκευή του πρώτου αγωνιστικού που βγήκε από τις πύλες του εργοστασίου της (1947) με αποτέλεσμα να «απαρνείται» ένα τεράστιο μέρος της ιστορίας της.

Κανείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά πως, καθόλη σχεδόν τη διάρκεια της χρυσής δεκαετίας του ’30, τα μονοθέσια της Alfa Romeo, η σύλληψη της ιδέας για τη σχεδίαση τους, η κατασκευή του chassis και των κινητήρων τους, αλλά και η διαλογή των πιλότων που θα τα οδηγούσαν, ήταν όλα δουλειά του Enzo Ferrari και της δικής του Scuderia. Μιας Scuderia Ferrari που κέρδισε εκείνη την «παραμελημένη από την ομάδα δεκαετία», σχεδόν 65 μεγάλους αγώνες.

Παλιοί συναγωνιστές και φίλοι του, όπως οι Tazio Nuvolari και Giuseppe Campari, γίγαντες που κέρδισαν το Mille Miglia (κούρσα που είχε το «βάρος» 100 σημερινών Grand Prix) έγραψαν τότε ιστορία με χρυσά γράμματα για λογαριασμό της Scuderia Ferrari. Μέχρι και τα δύο παγκόσμια πρωταθλήματα που κατέκτησε η Alfa Romeo στη Formula 1 το 1950 και 1951, κερδήθηκαν με ένα μονοθέσιο (την Alfetta 158) που κατασκεύασαν πριν από τον πόλεμο οι άντρες του Enzo Ferrari.

Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, λοιπόν, αποφάσισα να στείλω μια επιστολή στους ιθύνοντες της σημερινής ομάδας, παρακαλώντας τους ευγενικά όπως επιλέξουν να τιμήσουν τον Enzo Ferrari το 2023 -όταν θα έχουν συμπληρωθεί 125 χρόνια από τη γέννησή του- εάν όχι με ένα event, με την προσθήκη ενός συμβολικού κωδικού στο όνομα του νέου τους μονοθέσιου. Υπάρχουν τόσες και τόσες Dino Ferrari, που ο ίδιος φρόντισε να βαφτίσει στο όνομα του αδικοχαμένου γιου του, γιατί να μην υπάρξει του χρόνου και μια Enzo-125 στη Formula 1; (Εάν όχι αυτό, έστω να δούμε μια Ferrari SF-95 το 2024, που να τιμά την πραγματική ημερομηνία ίδρυσης της Scuderia Ferrari με τη συμπλήρωση των 95χρονών της).    

Είτε αναφερθεί, λοιπόν, είτε όχι το όνομα Enzo Ferrari στην τελετή της ομάδας του την ερχόμενη Πέμπτη, το πνεύμα του θα βρίσκεται όπως πάντα εκεί. «Εάν η ψυχή ζει κάπου» έλεγε συχνά ο ίδιος «τότε η δική μου ζει αθάνατη μέσα στους κινητήρες μου»._Δημήτρης Γιόκκας

Περισσότερα για τον Enzo Ferrari και την ιστορία του μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο μου «Ύμνος στην Ταχύτητα»