Οινοποιός στο επάγγελμα ο οποίος πιλόταρε στη Formula 1 για λογαριασμό του Enzo Ferrari. Αφιέρωμα σε έναν ξεχασμένο ήρωα της ρομαντικής εποχής των αγώνων, με αφορμή την επέτειο από τον θάνατό του στις 13 Φεβρουαρίου.  

O Maurice Trintignant αποτελεί έναν από τους παλιούς ξεχασμένους Γάλλους πιλότους της αιματηρής δεκαετίας του ’50, ο οποίος επέζησε μέχρι τα 87 του, προτού αποχαιρετήσει αυτόν τον κόσμο στις 13 Φεβρουαρίου του 2005.

Θεωρώ πάντοτε χρέος μου να τιμώ τους ήρωες που «χρωμάτισαν» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το λατρεμένο μας άθλημα (ειδικά εκείνους που έγραψαν ιστορία στις πίστες την εποχή που δεν υπήρχε η σημερινή υπερέκθεση στα social media) και παρόλο που ο Trintignant δεν είναι από τους αγαπημένους μου πιλότους, η δική του ιστορία συναρπάζει. Περισσότερο απ’ όσο συναρπάζουν οι παρουσιάσεις των νέων αυτοκόλλητων που θα μπουν στα μονοθέσια των ομάδων του 2022, οι οποίες προηγούνται συνήθως των παρουσιάσεων των βολίδων τους και που έχουν γίνει πια της μόδας.

Οινοποιός στο επάγγελμα, με καταγωγή από την Sainte-Cécile-les-Vignes της νότιας Γαλλίας, που είχε πάντοτε παράδοση στην οινοποιεία, η καριέρα του Trintignant στην F1 είχε ασυνήθιστα μεγάλη διάρκεια (14 χρόνια) μιας και ο ίδιος κατάφερε, μεταξύ 1950-1964, να ξεγλιστρήσει -ως δια μαγείας- από το κοφτερό δρεπάνι του χάροντα.

Ο Trintignant, που υπήρξε θείος του γνωστού ηθοποιού Jean-Louis Trintignant, διατέλεσε πιλότος της Ferrari μεταξύ άλλων ομάδων, έχοντας κερδίσει δύο Grand Prix στην καριέρα του (και τα δύο στο πριγκιπάτο του Μονακό) ενώ κατάφερε να στεφτεί επίσης νικητής στην 24ωρη κούρσα του Le Mans το 1954, οδηγώντας μια από τις κόκκινες βολίδες του αξέχαστου Γέρου του Maranello.

photo credit 

Ξεκίνησε να αγωνίζεται στις κούρσες Grand Prix τη χρυσή δεκαετία του ’30, ωστόσο, ο πόλεμος διέκοψε την καριέρα του, αναγκάζοντάς τον να στριμώξει την Bugatti του σε μια αραχνιασμένη αποθήκη. Με την παύση του πυρός ο ίδιος ετοίμασε ξανά το αυτοκίνητο για την πρώτη μεγάλη κούρσα, το 1945 στο Παρίσι, που ήταν αφιερωμένη στους ήρωες του πολέμου (μεταξύ αυτών τρανά στελέχη της αντίστασης όπως οι συνάδελφοί του Robert Benoist και Jean-Pierre Wimille) αλλά εγκατέλειψε νωρίς τον αγώνα αφού ξέχασε να καθαρίσει το φίλτρο βενζίνης. Το τελευταίο ήταν γεμάτο με... υπολείμματα αρουραίων (!) και ο Wimille, επιζώντας πράκτορας πολέμου ο οποίος κέρδισε τελικά την κούρσα, βάφτισε τον Trintignant μετά το πιο πάνω περιστατικό «Le Petoulet».

O Trintignant κατάφερε ωστόσο να γράψει αργότερα ιστορία στις πίστες της Formula 1, κερδίζοντας το Grand Prix του Μονακό το 1955 για τη Ferrari -λίγο μετά που ο μεγάλος Alberto Ascari έπεσε στη Μεσόγειο με τη Lancia του- σε μια χρονιά κατά την οποία η θρυλική Scuderia χρησιμοποίησε 10 διαφορετικούς πιλότους (αριθμός ρεκόρ σύμφωνα με τις δικές μου μετρήσεις) ενώ το 1958 επανέλαβε τον θρίαμβό του στο Monte Carlo, αυτή τη φορά οδηγώντας στη νίκη μια Cooper-Climax για λογαριασμό του μεγάλου αντίπαλου του Enzo Ferrari και αξέχαστου «garagista» John Cooper.   

Ακόμη και στην τελευταία του σεζόν στη Formula 1, το 1964, ο Trintignant κατάφερε -σε ηλικία 46 ετών- να μαζέψει βαθμούς (τις ωραίες εκείνες εποχές κατά τις οποίες μόνο οι πρώτοι έξι βαθμολογούνταν), τερματίζοντας πέμπτος με την παλιά πρωταθλήτρια του 1962 (BRM P57) στην «Πράσινη Κόλαση», την στοιχειωμένη παλιά πίστα του Nurburgring.

Θυμάμαι κάποτε πως ο Jean Alesi, ένας από τους τολμηρότερους πιλότους της δικής του εποχής και επίσης θρύλος της Ferrari, ανέφερε πως υπήρξε για ένα φεγγάρι γείτονας του Trintignant και πως μερικές από τις ιστορίες που του διηγόταν ο παλαίμαχος συμπατριώτης του, από εκείνες τις ριψοκίνδυνες εποχές, έκαναν τον Alesi να αλλάξει χρώμα.

Στην υγειά, λοιπόν, του παλιού οινοποιού άσου πιλότου της Formula 1 με ένα ποτήρι κρασί σαν το δικό του (που ονόμασε «Le Petoulet») για να πάνε κάτω τα φαρμάκια από τα πολλά αυτοκόλλητα, μέχρις ότου ξεκινήσει η πραγματική δράση στη Formula 1._Δημήτρης Γιόκκας