Δεν συμμετείχε ποτέ στη Formula 1 αλλά σχεδίασε το πιο ριζοσπαστικό μονοθέσιο όλων των εποχών, προτού τα βάλει με την αρμάδα της Mercedes στους αγώνες Grand Prix. H Audi είναι τώρα έτοιμη να ανακοινώσει τα νέα για το ντεμπούτο της στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, με όλους να κάνουν όνειρα για την ανανέωση της κόντρας της ομάδας των «τεσσάρων δακτυλιδιών» με το «αστέρι της Στουτγάρδης».

Μπορεί η Audi να μην συμμετείχε ποτέ ξανά στη Formula 1 (ούτε καν ως προμηθεύτρια κινητήρων στα 71 χρόνια του θεσμού) ωστόσο, εάν γυρίσει κανείς το ρολόι πίσω στη «χρυσή εποχή» των αγώνων Grand Prix, τη δεκαετία του ’30, θα διαπιστώσει πως η ομάδα των «τεσσάρων δακτυλιδιών» έκανε θραύσεις στις πίστες, αλλάζοντας -χάρη στην επική τιτανομαχία που είχε με τη Mercedes- το πρόσωπο των αγώνων αυτοκινήτου, θέτοντας ρεκόρ που παραμένουν αξεπέραστα μέχρι τις μέρες μας.

Ως «Auto Union» που ήταν τότε, η γερμανική εταιρεία (ή καλύτερα η ιδιοφυΐα με το όνομα Ferdinand Porsche) σχεδίασε και κατασκεύασε το 1933 το πιο ριζοσπαστικό ίσως μονοθέσιο όλων των εποχών. Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε μόλις διοριστεί καγκελάριος της Γερμανίας και προκειμένου να ενισχύσει το έργο της διασαλευμένης προπαγάνδας του με το Τρίτο Ράιχ, ανακοίνωσε δύο προγράμματα: τη δημιουργία του «αυτοκινήτου του λαού» και την ενίσχυση δύο αγωνιστικών ομάδων Grand Prix, με προϋπολογισμό 500,000 Reichsmarks, τα οποία θα μοίραζε στις Mercedes και Auto Union.    

Εκείνο για το οποίο μιλούν όλοι μέχρι σήμερα είναι η δημιουργία του «αυτοκινήτου του λαού» (το «Beetle» Volkswagen) που σχεδίασε ο Dr Porsche, με τον περισσότερο κόσμο να παραβλέπει την πολύ πιο σημαντική και άκρως επαναστατική P-Wagen, που σχεδίασε ταυτόχρονα ο ίδιος άνθρωπος για λογαριασμό της Auto Union: ένα φουτουριστικό μονοθέσιο που είχε τον κινητήρα πίσω από την πλάτη του πιλότου, με την τέλεια κατανομή βάρους και πρωτοποριακή αεροδυναμική της να αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία εξακολουθεί να κτίζει η Formula 1 μέχρι σήμερα.

Ενενήντα χρόνια αργότερα και η Audi είναι έτοιμη να «επιστρέψει» στις αρένες όπου χάραξε πορεία, με τα σημερινά στελέχη της εταιρείας να έχουν εξασφαλίσει από τους σημερινούς ιθύνοντες της Formula 1 ότι οι συνθήκες είναι βολικές για την ίδια, προκείμενου να περάσει τη δική της «προπαγάνδα»: το πράσινο αγωνιστικό μονοθέσιο του αύριο με το οποίο θα ανεβάσει τις πωλήσεις των πράσινων επιβατικών αυτοκινήτων της και να τα σώσει από τη μάζα των «οικιακών συσκευών». (Ο Dr Porsche πίστευε πως χωρίς τις εμπειρίες από τους αγώνες, τα αυτοκίνητα θα καταντούσαν «οικιακές συσκευές»).  

Η Audi, λοιπόν, που τα σχετικά πρόσφατα χρόνια άλλαξε τα «φώτα» στις πίστες με τις λαμπρές επιτυχίες της στην 24ωρη κούρσα του Le Mans (καινοτομώντας με το πρώτο turbo diesel πρωτότυπο και αργότερα με το πρώτο υβριδικό turbo diesel που την βοήθησαν να φτάσει στις 13 νίκες) βάζει τώρα πλώρη για την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής στον κόσμο του αυτοκινήτου, με τη συμμετοχή της στη Formula 1 (φήμες για εξαγορά της Red Bull ή της McLaren ή με απλή συμμετοχή ως προμηθεύτρια κινητήρων στο πρωτάθλημα) να αποτελεί πολύ μεγάλα νέα.

Με περισσότερη έμφαση στην ηλεκτροκίνηση, με 100% βιώσιμα καύσιμα και με τροχούς των 18 ιντσών (για να μας θυμίζει τα αυτοκίνητα που όλοι οδηγούμε) η Formula 1 συνεχίζει να δέχεται τη μεταμόρφωση που θα την φέρει «πιο κοντά στον απλό κόσμο». Προσωπικά μιλώντας, ο λόγος που ερωτεύτηκα την F1 το 1980 ήταν γιατί τα αυτοκίνητά της δεν έμοιαζαν και δεν ακούγονταν όπως τα συνηθισμένα αυτοκίνητα (αν επιζητούσα κάτι τέτοιο θα παρακολουθούσα τους αγώνες ράλλυ) και η αλήθεια είναι πως το αγώνισμα κινδυνεύει να χάσει εκείνο το απερίγραπτα σαγηνευτικό και εξωκοσμικό στοιχείο του, για χάρη των αναγκών των εμπλεκόμενων αυτοκινητοβιομηχανιών.  

Την προηγούμενη φορά που η Audi (φορώντας την ασημένια πανοπλία της Auto Union) τα έβαλε με τη Mercedes, ο κόσμος μας ήταν πολύ διαφορετικός, δίνοντας περισσότερη έμφαση στην ουσία παρά στο περιτύλιγμα, μιας και ήταν -στην κυριολεξία- ένας κόσμος χωρίς νάιλον (το τελευταίο μπήκε στη ζωή μας το 1938 και ακόμη προσπαθούμε να το ξεφορτωθούμε).

Με κινητήρες όπως ο εξάλιτρος V16 της Auto Union, που ανέστηνε νεκρούς με το κλάμα του, και ο οκτακύλινδρος των 5.6 λίτρων της Mercedes, που μέχρι το 1937 πλησίαζε τους 650 ίππους, οι δύο ομάδες άλλαξαν στην κυριολεξία τα φώτα στις πίστες. Κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Γερμανικού Grand Prix στο AVUS το 1937, ο θρυλικός Bernd Rosemeyer συμπλήρωσε τον γρηγορότερο γύρο όλων των εποχών, επισκιάζοντας το απόλυτο ρεκόρ της Formula 1 (264.3 χλμ./ώρα που πέτυχε ο Lewis Hamilton στη Monza το 2020) με τον Γερμανό άσο της Auto Union να κινείται με μέση ταχύτητα 284.3 χλμ./ώρα, ξεπερνώντας κατά 20 ολόκληρα χιλιόμετρα (!) τη μέση ταχύτητα του Βρετανού πιλότου της Mercedes. Αυτοί ήταν οι αγώνες Grand Prix, σε όλο τους το μεγαλείο._Δημήτρης Γιόκκας   

Περισσότερα στο βιβλίο μου «Ύμνος στην Ταχύτητα», Δημήτρης Γιόκκας 2020   

Η πίστα του AVUS στο Βερολίνο και η κεκλιμένη στροφή της, γνωστή ως "το τείχος του θανάτου", με τις τελικές ταχύτητες των "Ασημένιων Βελών" του 1937 να ξεπερνούν μπροστά στα μάτια του εκτεθειμένου πλήθους τα 380 χλμ./ώρα. (και νομίζουμε εμείς σήμερα πως η Formula 1 είναι συναρπαστική)