Αυτό ακριβώς συμβόλιζε ο Valentino Rossi για τις μάζες που κατέκλυζαν τις αρένες της ταχύτητας σε αυτή την «πολιτικά ορθή» εποχή που ζούμε. Γιάτρεψε το αιχμαλωτισμένο πνεύμα μιας γενιάς οπαδών που δεν πρόλαβαν έναν Agostini, έναν Maradona, έναν Ali και έναν Senna, προτού αποχωρίσει από το πλατό των δύο τροχών ως ένας θρύλος.  

Οφείλω να ομολογήσω ότι ζήλευα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Ζήλευα που το «δικό μου» άθλημα, η Formula 1, δεν είχε έναν ήρωα όπως ο Valentino Rossi. Ποιος άλλος αθλητής είχε οπαδούς που τον ακολουθούσαν φανατικά όπου κι αν πήγαινε, μαρσάροντας για χάρη του «αλυσοπρίονα» που μιμούνταν τον θόρυβο της μηχανής του; Ποιος άλλος μιλούσε στη μοτοσικλέτα του τα βράδια πριν πάει για ύπνο (μέχρι και ερωτικό γράμμα έγραψε στη Yamaha του προτού πάρει το δρόμο για την Ducati) και ποιος άλλος παρίστανε τον γελωτοποιό μπροστά στα πλήθη, κάνοντάς τα να παραληρούν;

Μπορεί να έκανε τον παλιάτσο αλλά παλιάτσος δεν ήταν. Απλώς γνώριζε τι επιθυμούσε το πλήθος και του το πρόσφερε καθώς σκαρφάλωνε τον λόφο που τον έκανε τον μοναδικό αναβάτη στην ιστορία ο οποίος κατέκτησε τίτλους σε τέσσερεις διαφορετικές κατηγορίες αγωνιστικής μοτοσυκλέτας, παραμένοντας όλα αυτά τα χρόνια ταπεινός και αφοσιωμένος στους παιδικούς του φίλους, που ποτέ δεν εγκατέλειψε.

Η Formula 1 είχε κάποτε εξίσου χαρισματικούς και σπινθηροβόλους ήρωες που χάθηκαν προτού προλάβουν να μπουν τα μεγάλα φώτα και οι κινηματογραφικές κάμερες στις πίστες (Stirling Moss, Innes Ireland, Graham Hill, James Hunt, Gilles Villeneuve) και που -ευτυχώς- έκαναν ότι έκαναν προτού το αγώνισμα μετατραπεί σε showbusiness και σε μια σαπουνόπερα όπου όλοι συζητούν ποιες ποινές έπρεπε να δοθούν και ποιες δεν έπρεπε, με τους αντιοπαδούς του Hamilton και του Verstappen (και λοιπούς χούλιγκαν του διαδικτύου) να έχουν πια ξεφύγει.   

Η πρώτη αγάπη του Valentino ήταν το karting (τοπικός πρωταθλητής το 1990) και αξίζει να πούμε ότι στο πρώτο του δοκιμαστικό στη Formula 1, το 2006 με τη Ferrari, ήταν ταχύτερος από τους Webber, Coulthard και Trulli.

Σε μια άλλη εποχή θα έκανε σίγουρα το άλμα προς τη Formula 1 (στη Ferrari είχε και τις ευλογίες του Montezemolo) διαπρέποντας ως ένας άλλος Surtees ή ένας Hailwood, στο τέλος όμως ευτυχώς που αυτό δεν έγινε, εφόσον ο ίδιος δεν θα μπορούσε να εκφραστεί στο στείρο περιβάλλον της. (σ.σ. Ο Hamilton τιμωρήθηκε χθες στη Βραζιλία αφού χαλάρωσε τις ζώνες του για να πανηγυρίσει τη νίκη του μετά το τέλος της πιο συναρπαστικής κούρσας της χρονιάς.)

Ο Rossi, μου θύμιζε πάντα τους μεγάλους θρύλους που έγραψαν ιστορία στους αγώνες αυτοκινήτων Grand Prix της δεκαετίας του ’30, οι περισσότεροι εκ των οποίων (οι καλύτεροι) έφτασαν εκεί έπειτα από μια λαμπρή καριέρα στους δύο τροχούς: Tazio Nuvolari, Achille Varzi, Bernd Rosemeyer!

Κατ’ ακρίβεια, πάντοτε θεωρούσα τον Rossi έναν σύγχρονο Nuvolari που κατάφερε να ξεγελάσει τον χρόνο και να μαγέψει τη φαντασία του πλήθους με τον τρόπο που το έκανε ο άνθρωπος του οποίου οι αντίπαλοι πίστευαν πως είχε κάνει χειραψία με τον ίδιο τον χάροντα, και η αλήθεια είναι πως η Ιταλία έχει να λατρέψει κάποιον όπως ο ίδιος από τότε που ο μυθικός συμπατριώτης του αγωνιζόταν στις πίστες με την Alfa Romeo, πριν από 80 με 90 τόσα χρόνια.  

Προσωπικά αισθάνομαι ευγνώμονας που πρόλαβα την εποχή του «Doctor» στο MotoGP, του Mario Andretti στα Indycars, του Dale Earnhardt στο Nascar και του Ayrton Senna στη Formula 1, μιας και τέτοιοι ήρωες δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά._Δημήτρης Γιόκκας

Σημ. Αφιερωμένο στον φίλο Βαλεντίνο Γεωργίου (συνονόματο του μεγάλου Vale) που ξέρει να επιλέγει ινδάλματα και που μου έδωσε το έναυσμα για να γράψω το πιο πάνω άρθρο.