Η γνήσια πίστα του Μεξικού φημιζόταν για τις αφόρητες ανωμαλίες που υπήρχαν στο οδόστρωμά της, οι οποίες θόλωναν την όραση των πιλότων, ενώ πριν από 51 χρόνια οι τελευταίοι έξυναν κορμιά θεατών στο δρόμο προς τη νίκη.

Ο πιλότος έστριβε τη μύτη στα δεξιά για ένα γρήγορο ζικ-ζακ, νιώθοντας τις δονήσεις να μεγαλώνουν στο πιλοτήριο και την καρδιά του να χτυπά όλο και πιο δυνατά στο στήθος. Πριν προλάβει να πάρει ανάσα ακολουθούσε ένα δεύτερο, πολύ πιο γρήγορο ζικ-ζακ, που έκανε το σώμα του να τρεμοπαίζει σαν τρελό στο απελπιστικά στενό τότε κάθισμα του μονοθέσιου του και την καρδιά του να χτυπά σαν ταμπούρλο, καθώς πάλευε τώρα για να κρατηθεί πάνω στην πίστα.

Και εκεί που ένιωθε ότι έφτανε στα όρια της σωματικής και πνευματικής κόπωσης, ερχόταν αντιμέτωπος με ένα τρίτο, συγκλονιστικά γρήγορο ζικ-ζακ, το οποίο θόλωνε την όρασή του, κάνοντάς τον να βλέπει την εικόνα της πίστας μπροστά του διπλή και τριπλή από τις αφόρητες δονήσεις των θηριωδών ατμοσφαιρικών κινητήρων των 3.5 λίτρων, καθώς πάλευε πια όχι για να κρατηθεί πάνω στην πίστα αλλά για να κρατηθεί στην ίδια τη ζωή.

Και μετά από όλο αυτό το ανελέητο μαρτύριο, ακολουθούσε η Peraltada. Μια ασύλληπτα γρήγορη δεξιά κεκλιμένη στροφή των 180 μοιρών, την οποία οι τολμηρότεροι από τους τολμηρούς έπαιρναν στα 280 χλμ./ώρα.

H γνήσια πίστα του Μεξικού, που φιλοξένησε για τελευταία φορά την κούρσα το 1992. 

Αυτή ήταν η γνήσια πίστα του Μεξικού, όπως την θυμάμαι περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η θρυλική αρένα με το όνομα «Hermanos Ricardo e Pedro Rodriguez», που βρισκόταν στο πάρκο Magdalena Mixhuca, ήταν αφιερωμένη στα δύο αδέλφια της χώρας, που υπήρξαν δύο από τους πιο γρήγορους και συνάμα παράτολμους πιλότους που πέρασαν ποτέ από την F1.

Η σημερινή πίστα του Μεξικού, που «πατά» στον ίδιο χώρο, έχει χάσει δυστυχώς την προκλητικότητα στον χαρακτήρα της, με τα τρία απανωτά ζικ-ζακ να έχουν πια ημερέψει. Το απάνθρωπα ανώμαλο οδόστρωμα της γνήσιας αρένας (ο πιλότος ένιωθε τα πλευρά του να τρίζουν και τα σφραγίσματα στα δόντια του να χαλαρώνουν!) που έβαζε κάποτε τα μονοθέσια σε γωνίες 90 μοιρών προς τον τοίχο, έχει παραχωρήσει τη θέση του σε μια απαλή σαν βελούδο άσφαλτο, που επιτρέπει στους σημερινούς άσους να παίρνουν τις στροφές της με εξωπραγματική ταχύτητα.  

Όσο για την Peraltada, οι ιερόσυλοι έχουν δώσει πια τη θέση της σε μια συνοχή από μίζερες καμπές που βρίσκονται στον εσωτερικό της χώρο, καμουφλάροντας το αμάρτημά τους με τη δικαιολογία ότι η νέα στροφή είναι η μοναδική στον κόσμο που περνά κάτω από μια κερκίδα. (άντε με το καλό και στολισμένη με φωτορυθμικά του χρόνου).

Η σημερινή, εξημερωμένη πίστα του Μεξικού, που επέστρεψε στο καλεντάρι το 2015.

Όσοι έχουμε δει το προσπέρασμα του «λεοντόκαρδου» Nigel Mansell της Ferrari, πάνω στη McLaren του Gerhard Berger, στον αγώνα του 1990, όταν ο Βρετανός έκανε δύο μανούβρες προσποίησης, προτού προσπεράσει από την εξωτερική πλευρά της Peraltada τον Αυστριακό (κάποιος έπρεπε να πει στον Mansell ότι είχε μόνο μια ζωή) εξακολουθούμε μέχρι σήμερα να μιλάμε με θαυμασμό για τον ίδιο.

Ένα χρόνο αργότερα, κατά τη διάρκεια των προκριματικών της κούρσας του 1991, o θρυλικός Ayrton Senna είχε ένα μεγάλο ατύχημα με τη McLaren του στην Peraltada, που αναποδογύρισε τη βολίδα του στη χαλικοπαγίδα, όπως μπορεί να δει κανείς στο ντοκιμαντέρ που είναι αφιερωμένο στη ζωή του. Εκείνο που -δυστυχώς- δεν αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ, είναι ο ΛΟΓΟΣ που είχε το ατύχημα αυτό ο Βραζιλιάνος, με τους παραγωγούς να προσπερνούν έτσι μια από τις πολλές χρυσές ευκαιρίες που είχαν για να αναδείξουν το αξεπέραστο μεγαλείο του.

Στην προσπάθειά του να νικήσει τις δύο άτρωτες Williams των Mansell και Patrese, που έφεραν paddles στο τιμόνι και που είχαν ως εκ τούτου τη δυνατότητα να ανεβάζουν μία ταχύτητα στη μέση της Peraltada (αλλάζοντας έτσι από την πέμπτη στην έκτη σχέση χωρίς να σηκώνουν τα χέρια απ’ το τιμόνι) ο Senna προσπάθησε να κάνει το ίδιο με τον παραδοσιακό τρόπο.

Ο αμίμητος ήρωας σήκωσε το δεξί του χέρι από το τιμόνι για να αλλάξει με τον δικό του συμβατικό μοχλό από πέμπτη σε έκτη σχέση (κάτι που δεν συνηθιζόταν στην Peraltada) με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο της βολίδας του πάνω στις αφόρητες ανωμαλίες του οδοστρώματος -κρατώντας το τιμόνι με το ένα μόνο χέρι στα 250 χλμ./ώρα- και να βυθιστεί ανάποδα στη χαλικοπαγίδα, μένοντας παγιδευμένος για αρκετή ώρα κάτω από τη McLaren του.

Η πιο πάνω ήταν, κατά την άποψή μου, μία από τις τελευταίες υπεράνθρωπες προσπάθειες του θρυλικού Βραζιλιάνου ήρωα να λυτρώσει «τη Formula 1 που αγαπήσαμε» από τα δόντια της καλπάζουσας υπερτεχνολογίας, που είχε αρχίσει σιγά σιγά να αφαιρεί κάτω από τη μύτη μας την τέχνη από τα χέρια του πιλότου.  

Πίστα από ανθρώπινες «μπαριέρες»

Αν μη τι άλλο, οι πιλότοι της δεκαετίας του ’90 γνώριζαν πως στην περίπτωση που γλιστρούσαν εκτός πίστας θα χτυπούσαν πάνω στον τοίχο ή στο ατσάλι και όχι πάνω σε ανθρώπινες «μπαριέρες».

Τουλάχιστον 200,000 οπαδοί κατέκλισαν την πίστα του Μεξικού για να παρακολουθήσουν την κούρσα του 1970, με αρκετούς απ’ αυτούς να γκρεμίζουν φράκτες και να παίρνουν θέση μπροστά από τις μπαριέρες ή να κάθονται πάνω σε αυτές, προκειμένου να έχουν καλύτερη θέα. Υπήρχαν σημεία όπου το apex μιας στροφής σηματοδοτούσαν τα κορμιά των οπαδών που κάθονταν στο γρασίδι, ενώ μερικοί απ’ αυτούς πετούσαν μέχρι και γυάλινα μπουκάλια στην πίστα.

Ο Jackie Stewart, μαζί με τον ντόπιο ήρωα Pedro Rodriguez, προσπάθησαν πριν από την κούρσα να συνετίσουν το πλήθος, κάνοντας έναν γύρο της πίστας με τα πόδια, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι πιλότοι έπρεπε αναγκαστικά να αγωνιστούν για να μην ξεσπάσει διαδήλωση στην πόλη, γνωρίζοντας πως το παραμικρό τους λάθος πάνω σε οποιαδήποτε στροφή θα μπορούσε να σκότωνε μέχρι και 200 θεατές!

Φτάνοντας προς το τέλος του αγώνα, τον οποίο θα κέρδιζε ο μεγάλος Βέλγος πιλότος Jacky Ickx με τη Ferrari του, η πίστα άρχισε να γίνεται όλο και στενότερη, καθώς το ένθερμο πλήθος πλησίαζε όλο και πιο κοντά στο δρόμο για να παρακολουθήσει τη δράση, με αρκετούς «βλαμμένους» να διασταυρώνουν ακόμη και την πίστα!

Από θαύμα, η Formula 1 δεν θρήνησε κανένα θύμα. Πόσο κοντά όμως πλησίασε στην καταστροφή εκείνο το απόγευμα; Για χρόνια ολόκληρα κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτό, μέχρι που ο Stewart έλυσε τη σιωπή του. Ο Σκωτσέζος ανέφερε πως είχε χτυπήσει έναν σκύλο με τη Tyrrell του ενώ ταξίδευε με 260 περίπου χλμ./ώρα, προτού το όχημά του αρχίσει να κατευθύνεται ανεξέλεγκτο προς το πλήθος. Την τελευταία -ευτυχώς- στιγμή, όπως τόνισε ο ίδιος, κατάφερε να ανακτήσει τον έλεγχό του και να αποφευχθεί το μοιραίο.

Η Formula 1 δεν θα επέστρεφε ξανά στο Μεξικό για τα επόμενα 16 χρόνια, όταν επιτέλους δόθηκε και στη δική μου γενιά η ευκαιρία να απολαύσουμε -έστω για μια εφταετία- την συγκλονιστική αυτή αρένα όπου ο πιλότος έπρεπε να πάρει τον ταύρο από τα κέρατα._Δημήτρης Γιόκκας

Η γνήσια πίστα του Μεξικού (photo credit)