Η άποψή μας (και μικρή κριτική) για το ντοκιμαντέρ του Netflix που είναι αφιερωμένο στον μεγάλο Michael Schumacher, που όσοι δεν είδατε θα πρέπει οπωσδήποτε να το κάνετε.

Το ντοκιμαντέρ αποτελεί ουσιαστικά φόρο τιμής της οικογένειάς του απέναντι στον ίδιο, στον άψογο οικογενειάρχη, σύζυγο και πατέρα Schumacher, και φυσικά λαμπρό υπερπιλότο, μεταφέροντας στον θεατή μοναδικές στιγμές συγκίνησης αλλά και αγωνίας -εμποτισμένης με ένταση- στο δρόμο προς τη νίκη.    

Η ανθρώπινη πλευρά του Schumacher βγαίνει με επιτυχία προς τα έξω και αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη γυναίκα του Corinna, που προκειμένου να υλοποιηθεί το ντοκιμαντέρ έβαλε τη ψυχή που ο ίδιος θα έβαζε για να κερδίσει μια σκληρή κούρσα. «Μας λείπει» λέει η ίδια οκτώ σχεδόν χρόνια μετά το ατύχημα «αλλά είναι ακόμη εδώ και αυτό μας δίνει δύναμη».

Οι πιο συγκινητικές κατά την άποψή μου σκηνές στο ντοκιμαντέρ αφορούν την αποκάλυψη των συναισθημάτων του μετά τον θάνατο του θρυλικού Ayrton Senna και της μεγάλης πάλης (και κορύφωσης της αγωνίας) πριν από την κατάκτηση του τίτλου με τη Ferrari.  

Αυτός ήταν αδιαμφισβήτητα ο μεγαλύτερος άθλος της καριέρας του, αφού κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι κατάφερε να ανασύρει τη Ferrari από την άβυσσο και να την κάνει ξανά τρανή βασίλισσα της Formula 1 έπειτα από 20 χρόνια αστοχίας για την ίδια, και ότι φτάνοντας στο σήμερα, 17 χρόνια δηλαδή μετά τον πέμπτο και τελευταίο τίτλο που πέτυχε μαζί της, η Ferrari (με εξαίρεση το παγκόσμιο πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Raikkonen το 2007) δεν έχει καταφέρει ακόμη να γευτεί τη δόξα που γνώρισε όταν ο Michael ήταν καπετάνιος της. Με τον ίδιο τρόπο, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως η σημερινή επιτυχία της ομάδας της Mercedes, οφείλει πολλά στις βάσεις που ο ίδιος έβαλε μεταξύ 2010-12, για να γίνει με τη σειρά της μια άτρωτη υπερδύναμη.

Θυμάμαι πως σε μια παλιά συνέντευξή του στο BBC, ο Schumacher ανέφερε πως «ο Senna υπήρξε το ίνδαλμά μου», τονίζοντας ότι είχε ενθουσιαστεί από τον τρόπο που οδηγούσε και προσπερνούσε τους αντιπάλους του. Οι δυο τους δεν κατάφεραν ποτέ να αναμετρηθούν στα ίσα δυστυχώς, με τον Michael να διαδέχεται μετά τον θάνατο του Senna δικαίως τον θρόνο από τον ίδιο, ως ο σπουδαιότερος πιλότος στον κόσμο και η βαθιά συγκίνησή του, όπως αποτυπώνεται και στο ντοκιμαντέρ μετά που ισοφαρίζει τις 41 νίκες του Βραζιλιάνου (με τον οποίο είχε πολλές ομοιότητες) υπογραμμίζει τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφε για τον αντίπαλό του.    

Εάν μου επιτραπεί να κρίνω αυστηρά κάποια πράγματα στο ντοκιμαντέρ, που κατά την άποψή μου ήταν καλύτερο από το αντίστοιχο που γυρίστηκε για τον Senna, τότε αυτά είναι η παράλειψη αναφoράς στην τρομερή φυσική του κατάσταση (ο ίδιος μεταμόρφωσε την Formula 1 σε ένα άθλημα όπου οι πραγματικοί ήρωες δεν ιδρώνουν πια μετά από έναν εξαντλητικό αγώνα) και η απουσία λεπτομερειών σχετικά με τους «ηράκλειους» άθλους του. Στην πρώτη μόλις κούρσα της καριέρας του στην F1, στο Spa το 1991, κατάφερνε να στρίβει στην φοβερή Eau Rouge χωρίς να σηκώνει το πόδι από το γκάζι, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει ο πολύπειρος ομόσταβλός του Andrea de Cesaris, ενώ δεν αναφέρεται το μέγεθος του κατορθώματός του μετά που κερδίζει τον πρώτο του αγώνα στο Spa το 1992, όταν συνέτριψε -με το μυαλό και την τέχνη του- τα δύο άτρωτα μονοθέσια της Williams με την αδύναμη Benetton του. Είναι μια νίκη την οποία προσωπικά θεωρώ ως την σπουδαιότερη της καριέρας του, αφού ποτέ στα χρονικά της F1 δεν υπήρξε μεγαλύτερη τεχνολογική διαφορά μεταξύ αντιπάλων.

Για την φοβερή του νίκη με την νωθρή Ferrari στη βροχή της Βαρκελώνης το 1996 θα πρόσθετα ότι ο ταχύτερος του γύρος στην εν λόγω κούρσα ήταν 2.2 δευτερόλεπτα γρηγορότερος απ’ οποιουδήποτε άλλου (!) ενώ για το 1994 στην ίδια πίστα θα προσέθετα ότι τερμάτισε δεύτερος με μια πεισματάρα Benetton, το κιβώτιο της οποίας είχε κολλήσει για τα τρία τέταρτα της κούρσας στην 5η σχέση (έγραψε τον τρίτο ταχύτερο γύρο του αγώνα ενώσω είχε το πρόβλημα!), ύστερα από μια αριστουργηματική οδήγηση, μετά την οποία οι δύσπιστοι δημοσιογράφοι ζήτησαν να δουν τα δεδομένα της τηλεμετρίας της ομάδας, προκειμένου να πειστούν για τον ασύλληπτο αυτό άθλο του.

Το θέμα με αυτά τα ντοκιμαντέρ, όπως ανέφερα και παλαιότερα στην περίπτωση της «ταινίας» Senna (που υπήρξε μια πολύ αινιγματική προσωπικότητα για να μπορέσει να αποτυπωθεί σωστά το μεγαλείο του επί οθόνης) είναι ότι δεν αποτελούν δουλειά ειδημόνων του αθλήματος και ότι το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να ενθουσιάζει όσους δεν γνώριζαν καλά τις προσωπικότητες τους, αλλά να απογοητεύει όσους έχουν ζήσει ή όσους έψαχναν για χρόνια, επί σταθερής βάσεως, τα μεγαλουργήματα αυτών των γιγάντων. Επτά στα δέκα, λοιπόν, οι δικοί μου «αυστηροί» βαθμοί για τον δημιουργό του ντοκιμαντέρ και 10 στα 10 για την Corinna και την οικογένεια Schumacher, στην οποία και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες._Δημήτρης Γιόκκας