Μικρό αφιέρωμα στην πάλη του Enzo Ferrari να διακριθεί ως πιλότος, με αφορμή την σημερινή 33η επέτειο από τον θάνατό του.

Συμπληρώνονται σήμερα 33 χρόνια από την ημέρα που ο «ιδρυτής της θρησκείας του αυτοκινήτου» (όπως μου αρέσει πάντα να τον αποκαλώ) πέρασε στον άλλο κόσμο (14.8.1988), αφήνοντας πίσω του έναν ασύλληπτο μύθο, όμοιος του οποίου δεν θα υπάρξει ποτέ. «Εάν η ψυχή ζει κάπου», έλεγε ο ίδιος, «τότε η δική μου ζει αθάνατη μέσα στους κινητήρες μου».

Ήμουν μόλις 18 ετών, φανατικός με τη Formula 1, όταν άκουσα (από το ραδιόφωνο του ΡΙΚ) τα νέα για τον θάνατο του μεγάλου άντρα και εκείνο που αμέσως αισθάνθηκα ήταν πως μια «μαγική δύναμη» είχε χαθεί από τον πλανήτη. Έκτοτε δεν έπαψα να ερευνώ τον μύθο γύρο από το ιερό του όνομα και να συνειδητοποιώ τους λόγους που τα δικά του δημιουργήματα θα παραμείνουν, όπως ο ίδιος, για πάντα αθάνατα.  

Πριν από εκατόν περίπου χρόνια, ο άνθρωπος που δημιούργησε τη Scuderia Ferrari και του οποίου το δεύτερο όνειρο -μετά το μεγάλο του πάθος να γίνει πιλότος- ήταν να γίνει αθλητικογράφος (η πένα του είναι όντως σπουδαία, όπως διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας τα δύο βιβλία που έγραψε) ξεκίνησε να δουλεύει ως stripper… αυτοκινήτων (ξηλώνοντας το κέλυφος και πουλώντας το αμάξωμα) για έναν μηχανικό από το Τορίνο.

Χάρη στον καρδιακό του φίλο, Ugo Sivocci, κατάφερε στη συνέχεια να βρει δουλειά στην κατασκευάστρια αυτοκινήτων CMN του Μιλάνο, προτού γίνει πιλότος της. Στον πρώτο του αγώνα τερμάτισε τέταρτος, «μαζεύοντας», όπως ο ίδιος ανέφερε κάποτε με ποιητικό τρόπο «τα απομεινάρια των χειροκροτημάτων του πλήθους, που σχεδόν ξεφλούδισε τα χέρια του καθώς πανηγύριζε τη νίκη του μεγάλου Antonio Ascari».    

Ο ίδιος περιγράφει την πρώτη μεγάλη κούρσα της καριέρας του, στο Targa Florio το 1919, όπου έπρεπε να οδηγήσει (παρέα με τον Sivocci ) το ίδιο το αγωνιστικό του όχημα προς το λιμάνι πρώτα, περνώντας μέσα από δάση και όρη και μέσα από μια σφοδρή καταιγίδα (μέχρι και μια αγέλη λύκων τους είχε κυνηγήσει, τους οποίους ο Ferrari έτρεψε σε φυγή με ορισμένους πυροβολισμούς με το περίστροφο που φύλαγε πάντα κάτω από το κάθισμά του!) και προλαβαίνοντας εντέλει το ατμόπλοιο που θα τους μετέφερε στη Σικελία.   

Τα τραγελαφικά συμβάντα, όμως, δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη. Ο Ferrari έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στον αγώνα αλλά, καθώς μπήκε στον Δήμο Campofelice, αντίκρισε τρεις carabinieri να στέκουν με τα πόδια διάπλατα ανοικτά στη μέση του δρόμου και να του κάνουν σινιάλο να σταματήσει. Όχι, δεν υπήρχε κάποιο ατύχημα. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας, Vittorio Emanuele Orlando, έκανε ομιλία στους κατοίκους, οι οποίοι είχαν μαζευτεί σύσσωμοι για να τον ακούσουν. Ο Ferrari έπρεπε αναγκαστικά να περιμένει τον… μακρύ λόγο του ορεξάτου Presidente να τελειώσει. Όταν κατάφερε επιτέλους να απεγκλωβιστεί και να φτάσει στο τέρμα, χρονομέτρες και οπαδοί είχαν ήδη επιβιβαστεί στο τελευταίο τρένο για το Παλέρμο.

Την επόμενη χρονιά, ο Enzo Ferrari, απτόητος, κατάφερε να τερματίσει δεύτερος στον ξακουστό αγώνα της Σικελίας, πιλοτάροντας αυτή τη φορά μια Alfa Romeo, έχοντας νικηθεί μόνο από τον Guido Meregalli και αποδεικνύοντας στον εαυτό του πως τίποτα δεν σου παραχωρείται χωρίς μόχθο σε αυτή τη ζωή. Η δική του πάλη για την εκπλήρωση του μεγάλου του ονείρου, τη δημιουργία του ασύλληπτου μύθου της Scuderia Ferrari, είχε μόλις ξεκινήσει.  

Περισσότερα στο βιβλίο μου «Ύμνος στην Ταχύτητα» - Δημήτρης Γιόκκας 2020