Η οδήγηση στη Formula 1 ήταν κάποτε τόσο δύσκολη και επικύνδινη που οι πιλότοι του χθες μοιάζουν με τους μονομάχους που έδιναν μάχη για τη ζωή τους απέναντι στους πεινασμένους λέοντες του Κολοσσαίου.

Η πάροδος του χρόνου, ειδικά σε ένα σπορ που κινείτε με εξωφρενική ταχύτητα προς το όλο και πιο… φαντασμαγορικό αύριο, σε κάνει να αισθάνεσαι ένα αίσθημα νοσταλγίας ακόμη και για πράγματα τα οποία θεωρούσες κάποτε πληκτικά. Όπως για παράδειγμα η πίστα του Hungaroring.

Τη δεκαετία του ’80, την εποχή που ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα τη Formula 1, υπήρχαν ακόμη στο πρωτάθλημα φανταστικά θεαματικές και επικίνδυνες πίστες (οι γνήσιες αρένες των Zandvoort, Silverstone, Monza, Kyalami, Mexico City κ.λπ.) οι οποίες σε έκαναν κυριολεκτικά να ανατριχιάζεις καθώς έβλεπες τους μονομάχους της F1 να ακροβατούν πάνω στο λεπτό τους σύρμα.

Μία από τις παλιές αγαπημένες μας ήταν το Osterreichring, που έκανε τους θεατές (πόσο μάλλον τους πιλότους) να παθαίνουν ταχυπαλμία πριν από την εκκίνηση, μιας και οι στροφές της, που περικυκλώνονταν από επικίνδυνες μπαριέρες και γρασίδια, ήταν στροφές της τάξης των 250-270  χλμ./ώρα.

Η κύρια ευθεία του Osterreichring ήταν τόσο στενή που χρειάστηκαν τρεις απόπειρες εκκίνησης μέχρι να πάρει μπρος ο αγώνας του 1987 από τις πολλές συγκρούσεις (στα δοκιμαστικά ο Stefan Johansson της McLaren συγκρούστηκε όχι με λαγό, όπως συμβαίνει συχνά σήμερα, αλλά με ολόκληρο… ελάφι) και κάπου εκεί, κάποιος έριξε μια τρομαγμένη ματιά γύρω του και είπε «αρκετά».   

Από το 1988 και έπειτα η λιλιπούτεια πίστα του Hungaroring, στη γειτονική Ουγγαρία, θα έπαιρνε τη θέση της αυστριακής αρένας. Ήταν λες και κάποιος έβαλε λάθος πρόγραμμα στο πλυντήριο και… συρρίκνωσε την αγαπημένη μας μπλούζα! Και τι δεν θα έδινα εκείνη τη χρονιά για να δω τους γίγαντες Senna και Prost να κονταροχτυπιούνται στις καταπράσινες πλαγιές του Osterreichring με τις ερυθρόλευκές τους McLaren MP4-4 Honda.

Η πίστα του Hungaroring ήταν η πρώτη του τύπου «Μίκυ Μάους» (μικρή, στενή και ελικοειδής) με τους δύο άσους να προσφέρουν πάρα ταύτα εξαιρετικό θέαμα, προσπερνώντας ο ένας τον άλλο, με τη διαφορά τους στο τέρμα, ύστερα από δύο ώρες δράσης, να είναι στο μισό μόλις δευτερόλεπτο.

Σήμερα, το Hungaroring αποτελεί μια πίστα της «παλιάς σχολής», με τη ροή που προσφέρουν οι στροφές της (πολύ στενές και τεχνικές) να είναι συναρπαστική. Η νίκη του Daniel Ricciardo με τη Red Bull το 2014, όταν προσπέρασε τους Hamilton και Alonso με δύο εντυπωσιακές μανούβρες, αποτελεί κλασικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων. Τα πράγματα ήταν ακόμη καλύτερα πριν εφευρεθεί το DRS.

Η αγαπημένη μου με διαφορά κούρσα στο Hungaroring ήταν εκείνη του 1989, όπου ο «Λεοντόκαρδος» Nigel Mansell, το μεγάλο outsider με τη Ferrari, κέρδισε τον αγώνα ύστερα από δύο αιφνιδιαστικές μανούβρες προσπέρασης πάνω στις τεχνολογικά ανώτερες McLaren των Prost και Senna.  

Η δε μανούβρα του Nelson Piquet (Williams-Honda) πάνω στον συμπατριώτη του Ayrton Senna (Lotus-Renault) στον πρώτο αγώνα στην πίστα, το 1986, όταν ο Nelson προσπέρασε τον Ayrton ντριφτάροντας με τα τέσσερα στο πλευρό του αντιπάλου του καθώς οι δύο φρέναραν από τα 300 χλμ./ώρα για την πρώτη στροφή, κάνει τους σημερινούς αγώνες «Drift» να μοιάζουν συγκριτικά γλυκανάλατοι.

Για να εκτιμήσει κανείς στα αλήθεια τους πιλότους της Formula 1 εκείνης της εποχής και τις… θεόμουρλες μανούβρες τους, θα πρέπει να γνωρίζει μερικές σημαντικές λεπτομέρειες πριν κρίνει τα πλάνα στο youtube.  

Τα μονοθέσια του 1986 φορούσαν κινητήρες των 1500 ίππων, με την πίεση του turbo να φτάνει τα 5.0 bar. Πριν όμως προλάβει κανείς να πει «wow» για τους αριθμούς αυτούς, να πούμε πως με το ελάχιστο πάτημα του γκαζιού είχες 350 περίπου ίππους, οι οποίοι στα επόμενα κλάσματα δευτερολέπτου ξεπερνούσαν τους 500. Εάν δεν σε τρομοκρατούσε όλο αυτό και δεν σήκωνες φοβισμένος το πόδι σου από το γκάζι, τότε έρχονταν οι υπόλοιποι 1000 ίπποι, με την ταχύτητα που ανάβει το φως!

Ο Mansell θυμάται πως, λόγω της τρομερής αυτής δύναμης, η Williams FW11B έκανε ζικ-ζακ ακόμη και στις ευθείες («ήταν άθλος το να καταφέρεις να κρατήσεις το όχημα σε ευθεία γραμμή») με τους πίσω κινητήριους τροχούς να στριφογυρίζουν ασταμάτητα, ακόμη και όταν άλλαζες από την πέμπτη στην έκτη σχέση!   

Αυτό, όμως, δεν ήταν τίποτε σε σχέση με την επόμενη πρόκληση, που ονομαζόταν turbo lag: ο χρόνος καθυστέρησης δηλαδή της ενεργοποίησης του turbo. Πατούσες το γκάζι χωρίς να υπάρχει αρχικά καμιά αντίδραση και ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενες, να απελευθερώνονται 1000 αφηνιασμένοι ίπποι.

«Σε πίστες όπως το Detroit, οι στροφές της οποίας ήταν περιτριγυρισμένες από τσιμεντένια μπλοκ, έπρεπε να φρενάρεις από τα 300 στην κύρια ευθεία και στη συνέχεια να πατήσεις το γκάζι πριν δεις την είσοδο της πρώτης στροφής, προσπαθώντας να προβλέψεις το χρόνο καθυστέρησης του turbo, με την ευχή ότι οι 1000 ίπποι θα έφταναν τη σωστή στιγμή. Αλλιώς καληνύχτα ζωή!», αναφέρει ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1992.

Και να σκεφτεί κανείς πως o Senna μπορούσε, με όλους αυτούς τους ίππους, να περάσει την κλωστή από τη βελόνα καθώς κρατούσε το τιμόνι με το ένα χέρι, μετρώντας με τα χιλιοστά την απόσταση που περνούσαν οι τροχοί του από τον τοίχο, βάζοντας και βγάζοντας το κεφάλι του μέσα από τα σαγόνια ενός πεινασμένου λέοντα με εξαιρετική μαεστρία. 

Ήταν ένα εντελώς διαφορετικό άθλημα εκείνο που ερωτευτήκαμε τότε, και που τόσο πολύ μας λείπει σήμερα._Δημήτρης Γιόκκας