Τα βουβά κτίρια που στέκουν στα μισά περίπου της ατέλειωτης στράτας παραμένουν ακόμη εκεί, ως ο σιωπηλός μάρτυρας αμέτρητων "τροχό με τροχό" μαχών που σημειώθηκαν στον ιερό αυτό τόπο μεταξύ 1926-1966.

 

Σε πιάνει ανατριχίλα και μόνο που τα κοιτάς, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή τους άψυχους τοίχους τους να βγάλουν μιλιά για μια τελευταία φορά, αντηχώντας το κλάμα των θηριωδών εκείνων βολίδων οι οποίες τους έκαναν κάποτε να πάλλονται.

 

Τα φαντάσματα των Nuvolari, Etancelin, Fangio, Behra, Musso, Clark και Brabham περνούν τώρα σαν θολούρα από μπροστά σου, προτού η παλιά πίστα της Reims, ο έρημος αυτός πια τόπος που βρίσκεται στη μέση του πουθενά, βυθιστεί και πάλι στη σιωπή.