Είναι στιγμές στη ζωή μας που δεν ξανάρχονται και που σε κάνουν να πιστέψεις πως υπάρχουν τελικά υπερ-ήρωες.

Το πρόσφατο Grand Prix του Μονακό ήταν ίσως ο πιο μονότονος αγώνας που έχω δει ποτέ στους δρόμους του πριγκιπάτου από το 1980 που παρακολουθώ την αγαπημένη αυτή κούρσα. Μέχρι να φτάσει ο 50ος γύρος διέκρινα τον Κώστα και το Νίκο (δύο φανατικούς με την F1 φίλους μου) να παρακολουθούν τον αγώνα με κλειστά τα μάτια και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως... «Huston we have a problem».

Τα υπερβολικά μεγάλα σε μέγεθος μονοθέσια της εποχής μας, είπαν κάποιοι, αποτρέπουν τα προσπεράσματα (σπάνιο πάντα φρούτο στην δαιδαλώδη πίστα) το γεγονός ωστόσο πως δεν είχαμε κανέναν πιλότο να πιέζει αντίπαλό του (ένας τρόπος να προσπεράσεις στο Μονακό είναι να πιέσεις κάποιον σε λάθος και να αφήσεις τον τοίχο να κάνει τα υπόλοιπα) ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση. Ειδικά για όσους θυμόμαστε τη μάχη «Mansell Vs Senna», στον αγώνα του 1992. Ο τρόπος με τον οποίο ο Βρετανός πίεσε εκείνη την ημέρα τον Βραζιλιάνο, που συνέχισε να ξύνει με ψυχραιμία τους πολύ πιο ασφυκτικούς τότε τοίχους στο δρόμο προς τη νίκη, αποτελεί την πιο συγκλονιστική εικόνα δράσης που έχουμε δει ποτέ στη Formula 1, κι ας μην είδαμε κανένα προσπέρασμα.

Ο πρώην πρόεδρος της FIA, Max Mosley, που απεβίωσε πρόσφατα, είχε πει εκείνη περίπου την περίοδο: «Η αγωνία που δημιουργεί η αναμονή για ένα προσπέρασμα, είναι σημαντικότερη από το ίδιο το προσπέρασμα». Σοφά λόγια, τα οποία δεν είχα καταλάβει τότε (μιας και ήμουν ένας από εκείνους που ζητούσαν περισσότερα προσπεράσματα) μέχρι που οι ιθύνοντες της F1 βρήκαν για εμάς την λύση. DRS ήταν το όνομα της και σκότωσε όχι μόνο την αγωνία πριν από το προσπέρασμα αλλά και την ουσία που κρύβει μία μανούβρα προσπέρασης.

Την αμέσως επόμενη Κυριακή η παρέα μας μαζεύτηκε πάλι για να παρακολουθήσουμε την κούρσα των 500 μιλίων της Indianapolis (μαζί με το 24ωρο του Le Mans οι αγαπημένοι μου αγώνες στη χρονιά) και το σίγουρο είναι πως αυτή τη φορά δεν παρακολουθήσαμε μια παρέλαση μονοθέσιων, αλλά μια επική τιτανομαχία που δεν μας άφησε να ανοιγοκλείσουμε καν τα βλέφαρα.

Η κούρσα στην ένδοξη οβάλ πίστα, που γεννά θρύλους και καταρρίπτει ρεκόρ ταχύτητας από το 1911 μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου στα 30 τόσα χρόνια που την παρακολουθώ και, το κυριότερο, δημιουργεί πάντα δέος στον θεατή.

Ο AJ Foyt (ο ζωντανός δεινόσαυρος των ΗΠΑ και κάτι αντίστοιχο του θρυλικού Stirling Moss) έχει τη δική του ομάδα, ενώ στον αγώνα είχαμε φέτος, εκτός από τους Sato και Montoya (ναι αυτούς!) δύο βετεράνους 46χρονους Βραζιλιάνους, τους Helio Castroneves και Tony Kanaan (όπως λέμε Mika Hakkinen και Jean Alesi) οι οποίοι έκαναν λυσσαλέα μάχη με τους 20άριδες Rinus Veekay, Pato O’Ward και Colton Herta (οι Verstappen, Norris και Leclerc του Indy 500) κρατώντας μας στις μύτες των ποδιών μας με τις ασταμάτητες «τροχό με τροχό» μάχες τους στα 370 χλμ./ώρα, που δεν μας άφησαν (για 2 ώρες και 40 περίπου λεπτά αγώνα) να πάμε -κυριολεκτικά- ούτε για κατούρημα.

Ξεκινώντας ως το μεγάλο outsider του αγώνα, ο Castroneves, που κρέμασε ουσιαστικά το κράνος του πριν από τέσσερα χρόνια, κατάφερε προς μεγάλη έκπληξη -και ανείπωτη χαρά- όλων μας, να κερδίσει το τέταρτο του Indy 500, αυτή τη φορά με την ομάδα των Meyer Shank (κάτι ανάλογο της σημερινής Alfa Romeo στην F1) και αυτό μας έκανε να σπαρταρούμε από αδρεναλίνη.

Ο Castroneves, που ισοφάρισε τις νίκες των μεγάλων record-men του αγώνα και σούπερ αστέρων των δεκαετιών του ’60, ’70 και ’80, μπήκε στο κλαμπ των «ιερών τεράτων», αντικρίζοντας στα μάτια την «Αγία Τριάδα» του Indy, που αποτελούν οι AJ Foyt (ισάξιος των Moss και Clark), Al Unser (ισάξιος των Stewart και Lauda) και Rick Mears (ισάξιος των Prost και Senna).

Αμέσως μετά τη νίκη του, ο Βραζιλιάνος υπερ-ήρωας, πιστός στο όνομά του («Spiderman» τον αποκαλούν) σκαρφάλωσε στην συρμάτινη περίφραξη της πίστας για να παριστάνει για τελευταία ίσως φορά τον «Άνθρωπο Αράχνη», κάνοντας το πλήθος να παραληρεί και όλους εμάς που τον παρακολουθούσαμε από τηλεοράσεως να βουρκώσουμε. Στο τέλος, γονάτισε στον τοίχο, και αδειάσει τα δάκρυα της συγκίνησης του μέσα στο κράνος του, ανήμπορος να πιστέψει το μέγεθος της επιτυχίας του (μουρμουρίζοντας «I love you Indianapolis») και φέρνοντας για λίγο ίσως στο νου του τον πρώτο πραγματικό υπερ-ήρωα του Indy 500, τον άνθρωπο που κέρδισε την κούρσα πριν από ακριβώς 100 χρόνια για τους αδελφούς Chevrolet: Τον Tommy Milton, που δεν έβλεπε καθόλου από το δεξί μάτι, ενώ το αριστερό του είχε περιορισμένη όραση!

Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν, πιστεύω, η στιγμή που ο Castroneves έγειρε το κεφάλι στον Mario Andretti (τον πιο θρυλικό ίσως Αμερικανό πιλότο όλων των εποχών και εθνικό ήρωα της χώρας) ο οποίος του φίλησε τα μαλλιά. Ήταν μια συμβολική στιγμή για όσους λατρεύουν την ιστορία του Indy, αφού λίγο μετά τη μοναδική του νίκη στον αγώνα του 1969, ο Andretti δέχτηκε ένα φιλί στο μάγουλο από τον αρχηγό της ομάδας του, Andy Granatelli. Στιγμές όπως αυτήν θα παραμείνουν, για όσους είχαμε την τύχη να τις ζήσουμε φέτος, για πάντα αθάνατες._Δημήτρης Γιόκκας

ΔΕΙΤΕ ΠΙΟ ΚΑΤΩ BINTEO ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ