Η κούρσα του Indy 500 γεννά θρύλους της ταχύτητας εδώ και 110 χρόνια. Απ´ όλους τους ήρωες που αγωνίστηκαν σ´ αυτήν, κανείς δεν θα μοιάσει στον άνθρωπο που την αγάπησε περισσότερο από την ίδια του τη ζωή.

Μπορεί το όνομα του ήρωα στον οποίο θα αναφερθώ σήμερα να μην λέει πολλά στους περισσότερους από εσάς, ίσως γιατί έκανε καριέρα στην άλλη πλευρά της υδρογείου σε μιαν άλλη ξεχασμένη εποχή, πιστέψτε με όμως, αξίζει να ακούσετε την ιστορία του.

Οφείλω να πω ότι αφιέρωσα πολύ χρόνο στο να βρω κάποιον πιλότο της Formula 1 (ξεκινώντας από το 1950 και φτάνοντας στο σήμερα) που να του μοιάζει και, σχεδόν έκπληκτος, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι -στα 40 τόσα χρόνια που υπηρετώ αυτό το άθλημα- δεν έχω εντοπίσει ποτέ κάποιον που να είχε την θέληση, το κουράγιο, την τόλμη, το πείσμα, το χιούμορ και τον χαρακτήρα του ανεκδιήγητου Eddie Sachs.

Γεννημένος τον Μάιο (τον μήνα του Indy 500) του 1927, θα έλεγε κανείς πως ήταν γραφτό του να αφοσιωθεί στην ξακουστή κούρσα των ΗΠΑ, το πάθος του όμως (ψύχωση!) με τον συγκεκριμένο αγώνα, επισκιάζει ακόμη και τη μανία που είχε ένας Pescarolo με το Le Mans ή ένας... Έλβις με το rock and roll!

Το Indy ήταν η πρωινή του προσευχή, η οδοντόκρεμα στη βούρτσα του, το μεσημεριανό στο πιάτο του, το γλυκό κρασί που έχυναν στο ποτήρι του, το αναζωογονητικό ντουζ του απογεύματος, το γυναικείο χάδι στον καναπέ του το βράδυ και η νυχτερινή του προσευχή. Ακόμη και τα όνειρα που έβλεπε σαν ξάπλωνε στο κρεβάτι του ήταν αφιερωμένα στο Indy, μέχρι να φτάσει πάλι η πρωινή προσευχή.

«Σκέφτομαι την Indianapolis κάθε μέρα της ζωής μου, κάθε ώρα της ημέρας. Ακόμη κι όταν κοιμάμαι. Εάν μου έλεγε κάποιος λίγο πριν την εκκίνηση της κούρσας ότι το σπίτι μου καίγεται, θα του απαντούσα «και τι μ´ αυτό;». Ότι ονειρευόμουν σε αυτή τη ζωή βρίσκεται ανάμεσα στους τοίχους της πίστας και τη μέρα που θα κερδίσω το Indy 500 το ταξίδι μου σε αυτόν τον κόσμο θα έχει ολοκληρωθεί»

Ο δρόμος για να φτάσει εκεί δεν ήταν εύκολος. Προκειμένου να μπει στην πίστα μάζευε και πουλούσε γυάλινα μπουκάλια τα οποία πετούσαν οι θεατές, ενώ για ένα διάστημα έπλενε πιάτα στην καφετέρια της Indianapolis. Όταν προσπάθησε κάποτε να μπει κρυφά στην πίστα, κριμένος στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, τον τσάκωσαν και τον πέταξαν έξω με τις κλοτσιές. Ο Eddie ορθώθηκε στα πόδια του, ξεσκονίστηκε και τους είπε καμαρωτός: «Να θυμάστε μια μέρα το όνομα Eddie Sachs! I'll be back!».

Υπήρχε και κάποιο άλλο πρόβλημα όμως. Ο Sachs δεν ήταν προικισμένος με το χάρισμα ενός πιλότου. Δεν είχε καν το ταλέντο όταν πρωτοξεκίνησε, ωστόσο, η θέληση του ήταν τόσο μεγάλη (τόσο μεγάλη!) που τίποτα δεν θα τον σταματούσε.

Όταν πρωτοδοκίμασε να γίνει οδηγός, οι φίλοι του στις πίστες (που δεν τον εμπιστεύονταν να οδηγήσει ένα δικό τους αυτοκίνητο!) του είχαν μάθει διάφορα κόλπα: «Αν βρεις κάποιο κορόιδο που θα σε αφήσει να οδηγήσεις, σαν επιστρέψεις στα pits να ρίξεις το φταίξιμο στο αυτοκίνητο και να του πεις πως δεν γκαζώνει αρκετά!». Έτσι κι έγινε μια μέρα, με τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου να λέει στον ίδιο: «Άσε εμένα να το οδηγήσω». Αφού έκανε δυο-τρεις γύρους ο τελευταίος, επέστρεψε στα pits, κοίταξε στα μάτια τον υποψήφιο οδηγό του και είπε: «Eddie, έχεις δίκαιο. Δεν γκαζώνει αρκετά. Πήγαινες τόσο αργά που δεν περνούσε καν καύσιμο στον κινητήρα! Χάσου από μπροστά μου!».

Οι ανεκδιήγητες απόπειρες του να προκριθεί στο Indy 500 («κανείς άλλος στην ιστορία δεν επέστρεψε πίσω για να δοκιμάσει πάλι ύστερα από πέντε ρεζιλεμένες αποτυχίες») έχουν περάσει στην ιστορία. Ένας από τους καλούς του φίλους, ήταν ο γνωστός νεκροθάφτης της Indianapolis, που οδηγούσε πάντα το ασθενοφόρο στα δοκιμαστικά, ψάχνοντας για... πελάτη! Όταν ο Eddie είχε ατύχημα ύστερα από άλλη μία αποτυχημένη απόπειρα να σπάσει το φράγμα της μέσης ωριαίας ταχύτητας των 100 μιλίων και να προκριθεί στην κούρσα, ο νεκροθάφτης βγήκε στην πίστα με το ασθενοφόρο και πήγε να τον μαζέψει, κλαίγοντας τον χαμό του φίλου του. Μέσα στα δάκρυα του, το βλέμμα του έπεσε τυχαία στο ταχύμετρο και είπε φωναχτά: «Α να μου χαθείς Eddie! Δεν αξίζεις πεντάρα! Τρέχω ήδη με 100 και οδηγώ μόνο ένα ασθενοφόρο...»

Στο τέλος, όμως, ο Eddie τα κατάφερε. Όχι απλώς να προκριθεί στο Indy 500, αλλά να κερδίσει εκεί δύο φορές το pole position, χάνοντας την σίγουρη νίκη στην κούρσα του 1961, ύστερα από προβληματικό λάστιχο, τρεις πικρούς γύρους πριν από το τέλος. Ο ίδιος, που πριν από κάθε εκκίνηση επέμενε να παρελαύνει μαζί με τις μπάντες στη μεγάλη ευθεία της πίστας, χαιρετώντας το πλήθος και απορροφώντας την γιορτινή ατμόσφαιρα σαν ένα μικρό παιδί, είχε καταφέρει επιτέλους να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ ενός κλόουν της πίστας και ενός μεγαθήριου που ακούει στο όνομα AJ Foyt.

Λίγο πριν από το Indy 500 της 30ης Μαΐου του 1964, δύο ημέρες μετά που έκλεισε τα 37 του, o Eddie σταυροκοπήθηκε στο πιλοτήριο και βγήκε έξω στην πίστα. Στην αγαπημένη του Indianapolis. Ήταν έτοιμος να ολοκληρώσει το ταξίδι του σε αυτό τον κόσμο, κερδίζοντας επιτέλους την κούρσα. Αντί αυτού κάηκε ζωντανός στο μονοθέσιο του, μετά το πιο άδικο και το πιο φρικτό χτύπημα της μοίρας. Είμαι σίγουρος πως αυτή την Κυριακή, το πνεύμα του Eddie θα βρίσκεται στο πιλοτήριο του Dixon, του Veekay και του Rossi, προσπαθώντας ακόμη να κερδίσει το Indy 500._Δημήτρης Γιόκκας  

Περισσότερα στο βιβλίο μου «Ύμνος στην Ταχύτητα».