Μια νίκη στο Monte Carlo μπορεί να μετατρέψει αυτή την Κυριακή έναν πιλότο της Formula 1 σε μεγάλο αστέρα, όχι όμως σε υπερήρωα όπως συνέβαινε κάποτε.

Ο Keke Rosberg, παγκόσμιος πρωταθλητής του 1982 με τη Williams, συνήθιζε να λέει πως η κούρσα του Μονακό ήταν (μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90) αγώνας του «ενός χεριού». Με μαθηματική ακρίβεια, ο πιλότος οδηγούσε τη μία από τις δύο ώρες κρατώντας το τιμόνι με το ένα χέρι, αφού το άλλο έπρεπε να κατεβαίνει κάθε δύο δευτερόλεπτα για να αλλάξει ταχύτητα. Το να βλέπεις έναν πιλότο να ανεβαίνει τον κυρτό λόφο της Massenet στον πρώτο γύρο και να προσπερνά διάφορους αντιπάλους του, καθώς γλιστρoύσε ανάμεσα στις μπαριέρες με το ένα μόνο χέρι πάνω στο τρεμάμενο τιμόνι, ήταν αρκετό από μόνο του για να σε κάνει να τον βαφτίσεις «ήρωα». 

Έχω την εντύπωση πως οι Hamilton και Vettel, που κατέκτησαν όλα τα πρωταθλήματα (εκτός από ένα) από το 2010 μέχρι σήμερα, θα ήταν πολύ πιο δημοφιλείς και αγαπητοί στο κοινό εάν οδηγούσαν πιο «ανδροπρεπή» μονοθέσια και αγωνίζονταν στις πίστες σε μια εποχή που οι ομάδες τους, Mercedes και Red Bull, δέχονταν κάποια αντίσταση στο δρόμο προς τη νίκη.

O Hamilton, που από νηπιακή σχεδόν ηλικία υπήρξε προστατευόμενος της McLaren, ήταν καταδικασμένος, με όλο το χάρισμα που διέθετε, μια μέρα να πετύχει. Όσο και αν τον έχει προικίσει η φύση όμως, με τη Mercedes που έχει σήμερα στα χέρια, δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί η συμβολή του, πόσο μάλλον να ταυτιστεί με έναν ήρωα.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ζουν μόνο υπερήρωες, ο Hamilton θα κέρδιζε αυτή την Κυριακή το Grand Prix του Μονακό όχι ως αστέρας της Mercedes αλλά ως ένας… άσημος σοφέρ λιμουζίνας, ο οποίος στη συνέχεια θα έσωζε τον κόσμο από μια θανάσιμη απειλή! Με αυτό τον τρόπο, όλοι ανεξαιρέτως θα τον έβαζαν στην καρδιά. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα μου πείτε.  

Ο Μάιος είναι ένας πολύ ξεχωριστός μήνας για το δικό μας άθλημα, φορτωμένος με όμορφες αλλά και θλιβερές αναμνήσεις. Δύο από τις πιο ιερές, μα εντελώς αντίθετες σε χαρακτήρα κούρσες, τo  Grand Prix  του Μονακό και το Indy 500 (που ξεκίνησαν την παράδοση το 1929 και το 1911 αντίστοιχα) συνεχίζουν να γεννούν θρύλους στην πυρακτωμένη τους άσφαλτο, προσφέροντάς μας αναρίθμητες στιγμές συγκίνησης και μαγείας.  

Νωρίτερα αυτό τον μήνα πληροφορήθηκα τα θλιβερά νέα για τον θάνατο του Bobby Unser, τρεις φορές νικητή του Indy 500 και ένας γίγαντας του αμερικανικού motorsport, ο οποίος απεβίωσε στα 87. O μεσαίος αδελφός της δυναστείας των Unser, τον οποίο πρόλαβα ως (αγαπημένο) σχολιαστή αγώνων, κέρδισε επίσης δέκα φορές την τρομακτική κούρσα του Pikes Peak. Ένας άθλος που, την εποχή της αρχαίας Ρώμης, θα αντιστοιχούσε με το να φάει κανείς δέκα ζωντανά λιοντάρια στο Κολοσσαίο!   

Φέτος συμπληρώνονται 90 χρόνια από την τελευταία φορά που ένας Μονεγάσκος κέρδισε το Grand Prix του Μονακό και, με τη Ferrari που έχει σήμερα στα δικά του χέρια, μόνο με ένα μικρό θαύμα θα μπορέσει ο Charles Leclerc να ισοφαρίσει τον άθλο του αξέχαστου Louis Chiron, η προτομή του οποίου κοιτάζει τις βολίδες καθώς στρίβουν βιαστικά στο «S» της Ολυμπιακής πισίνας του Monte Carlo.

Το 2021 σηματοδοτεί επίσης την 60χρονη επέτειο μιας άλλης ιστορικής μέρας στο Μονακό, όταν ο μεγάλος Stirling Moss συνέτριψε τις τρεις εργοστασιακές Ferrari των Ginther, Hill και Trips με την ιδιωτική του Lotus. Ο Βρετανός υπερπιλότος κέρδισε την κούρσα στη δαιδαλώδη πίστα του πριγκιπάτου, τρέχοντας -για τρεις ολόκληρες ώρες- με μέση ωριαία ταχύτητα που σχεδόν ισοφάρισε την ταχύτητα με την οποία συμπλήρωσε τον ιπτάμενο γύρο του στα προκριματικά! Χάρη στον δικό του άθλο, όπως και στην επική νίκη του στο Mille Miglia της 1ης Μαΐου του 1955 (όταν συμπλήρωσε χίλια μίλια στους ανοικτούς δρόμους της Ιταλίας με μέση ωριαία ταχύτητα 160 χλμ./ώρα!), ο Moss, που κέρδισε επτά λιγότερους τίτλους απ’ τον Hamilton, δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να εξηγήσει με πιο τρόπο κατάφερε ο Gilles Villeneuve, πριν από 40 ακριβώς χρόνια, να κερδίσει την κούρσα του Μονακό με εκείνη την παράφορα ανισόρροπη Ferrari, έχοντας καταφέρει προηγουμένως να προκριθεί μαζί της στη 2η θέση, την ίδια ώρα που ο συνταρακτικά ταχύς ομόσταβλός του, Didier Pironi, δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι καλύτερο από τη 17η θέση. Ένας άθλος μεγατόνων.

Με τη σειρά του, ο αδιαφιλονίκητος Ayrton Senna πέτυχε εκεί πέντε από τα πιο ηλεκτρισμένα pole positions που έχουμε δει ποτέ (αριθμός ρεκόρ στο πριγκιπάτο), πετυχαίνοντας επιπλέον έξι νίκες στην πίστα (επίσης ρεκόρ) για να περάσει έτσι στο πάνθεον των αθανάτων. Η ανέλπιστη νίκη του το 1992, όταν κατάφερε να κρατήσει πίσω του τη Williams του Nigel Mansell, που έφερε πολύ ανώτερη τεχνολογία από τη δική του McLaren (και ανώτερη σε σχέση με αυτήν που χαίρει η σημερινή Mercedes απέναντι στους δικούς της αντιπάλους) θα μείνει για πάντα ριζωμένη στα έγκατα της ψυχής μας.

Σε περίπτωση που ο Sir Hamilton -ή οποιοσδήποτε άλλος πιλότος-  κερδίσει αυτή την Κυριακή το Grand Prix του Μονακό, ας κάνει τον κόπο να περπατήσει μετά την κούρσα μέχρι την πρώτη στροφή, St. Devote, για να αφήσει το στεφάνι της νίκης του στη βάση του αγάλματος του William Grover-Williams, που κέρδισε τον πρώτο αγώνα στην πίστα το 1929. Ένας άσημος σοφέρ λιμουζίνας, που ως μυστικός πράκτορας των SOE, βοήθησε κάποτε να σωθεί η ανθρωπότητα από τα δεινά των Ναζί._Δημήτρης Γιόκκας