Η συγκλονιστική ιστορία ενός από τους πιο άσημους, μα προσωπικούς αγαπημένους μου ήρωες της πίστας, με αφορμή την επέτειο από τη γέννησή του, αυτό τον μήνα το 1926.

Οι μονοθέσιες βολίδες περνούν σαν αστραπή ανάμεσα στους ασφυκτικά στενούς τοίχους που περικλείουν τα 2.5 μίλια της θρυλικής οβάλ αρένας της Indianapolis, με τον τρομερό θόρυβο που παγιδεύεται μέσα στο μπετόν να εκστασιάζει τις 350 χιλιάδες θεατές οι οποίοι βλέπουν τον αγαπημένο τους Bill Vukovich να οδηγεί για άλλη μια φορά την ξακουστή κούρσα, έτοιμος να ξεγελάσει και πάλι τον χάροντα για να γίνει ο πρώτος (και μοναδικός μέχρι σήμερα άνθρωπος) που θα την κερδίζει σε τρεις διαδοχικές χρονιές.

Στα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα το πλήθος κυριολεκτικά μαρμαρώνει καθώς βλέπει τη βολίδα του αγαπημένου πιλότου της χώρας, του σπουδαιότερου ίσως που έχει αγωνιστεί ποτέ στα 113 χρόνια ιστορίας του Indy 500, να πετά πάνω από τον τοίχο, κάνοντας θανάσιμες τούμπες στον αέρα, προτού προσγειωθεί πάνω στα αυτοκίνητα των θεατών στην εξωτερική πλευρά της πίστας, με το αναποδογυρισμένο μονοθέσιο του ήρωα να αρπάζει αμέσως φωτιά, σπέρνοντας τον τρόμο σε όλους.

Χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο ο πιλότος με το όνομα Ed Elisian, παλιός συμμαθητής του Vukovich ο οποίος αγωνίζεται επίσης σε αυτή, την κούρσα του 1955, σταματά το δικό του υγιέστατο μονοθέσιο στην άκρη του δρόμου (μόνο δύο άλλοι πιλότοι το έκαναν αυτό από το 1911 που διεξάγεται ο αγώνας) για να τρέξει προς το φλεγόμενο όχημα του ήρωα του πλήθους. Ο Αρμένιος δεν καταφέρνει όμως να σώσει τον Σέρβο (τον βλέπει να καίγεται ζωντανός μέσα στο αναποδογυρισμένο του όχημα) και ξέσπα σε λυγμούς...

Ed Elisian και Bill Vukovich, στο Indy 500 το 1954 

Χαρτοπαίκτης και τζογαδόρος, ο Elisian χρωστούσε χρήματα δεξιά και αριστερά, ενώ κανείς από τους αντιπάλους του (με μοναδική ίσως εξαίρεση τον Vukovich) δεν τον συμπαθούσε. Ο μόνος τρόπος για να ξεπληρώσει όσους τον καταδίωκαν ήταν με τα αποτελέσματά του στους αγώνες αυτοκινήτων, τους οποίους αγαπούσε περισσότερο από την ίδια του τη ζωή.

Τα πράγματα σκούρεψαν για τον ίδιο όταν προξένησε καραμπόλα 13 αυτοκινήτων στον πρώτο κιόλας γύρο της κούρσας των 500 μιλίων της Indianapolis το 1958, κατά την οποία έχασε τη ζωή του ο μεγάλος Pat O'Connor και όλοι τότε έδειξαν το χέρι στον άμοιρο Elisian. Ο τελευταίος, που προσπαθούσε να περάσει στην αρχηγεία του αγώνα και να τσεπώσει έτσι το χρηματικό έπαθλο που απονέμεται σε όποιον οδηγήσει εκείνο τον πρώτο γύρο (με στόχο πάντα να ξεπληρώσει μέρος από τα μεγάλα του χρέη) δεν έφταιγε σε τίποτα και ήταν απλώς θύμα της προκατάληψης που έτρεφαν όλοι για τον παρεξηγημένο χαρακτήρα του.  

Ο Elisian προσπάθησε στους επόμενους μήνες να ξεπληρώσει κάποιες από τις οφειλές του και όταν οι επιταγές που κατέθεσε στον λογαριασμό των δανειστών του δεν… πέρασαν, η μόνη του επιλογή ήταν να στραφεί και πάλι στην πίστα, βάζοντας στόχο να κερδίσει το μεγάλο έπαθλο που θα λάμβανε ο νικητής της κούρσας του 1959 στην οβάλ αρένα του Milwaukee: την αρχαιότερη πίστα των ΗΠΑ η οποία φιλοξενεί αγώνες μέχρι σήμερα, έχοντας ξεκινήσει την παράδοση πριν από περισσότερα από 120 χρόνια.

Τα πλήθη κατακλύζουν για άλλη μια φορά την αρένα, έτοιμα να απολαύσουν τους τρανότερους ήρωες της χώρας να σείουν τη γη καθώς γλιστρούν με επιδεξιότητα ανάμεσα στους τοίχους, αδημονώντας να μάθουν ποιος θα καταφέρει μέχρι το τέλος του απογεύματος να ξεφυσήσει καμένο λάδι στα μούτρα του χάροντα, να του περάσει το χαλκά στο ρουθούνι και να βγει θριαμβευτής.

O μεγάλος Rodger Ward, νικητής του Indy 500 εκείνη τη χρονιά, οδηγεί την κούρσα μπροστά από τους υπόλοιπους μονομάχους, μέχρι που η ανάσα του πλήθος κόβεται, καθώς βλέπει την πράσινη βολίδα του Elisian να γλιστρά στα λάδια που αφήνει στην άσφαλτο το μονοθέσιο του νεοφερμένου AJ Foyt, ο οποίος θα γινόταν αργότερα (όπως πολλοί θυμόμαστε) ο λαμπρότερος των ΗΠΑ.

Αφού χτυπά με τρομερή σφοδρότητα στον τοίχο, η βολίδα του Elisian, της οποίας το ντεπόζιτο καυσίμου μοιράζεται στα δυο -απελευθερώνοντας 60 περίπου γαλόνια βενζίνης στην άσφαλτο- σταματά αναποδογυρισμένη στη μέση της πίστας, τυλιγμένη στις φλόγες.    

Ο ήρωας της ιστορίας μας καίγεται για εννέα ολόκληρα λεπτά στο μονοθέσιο του (!), κανείς όμως από τους γενναίους συναδέλφους του δεν σταμάτα για να του προσφέρει ένα χέρι βοήθειας. Tο φάντασμα του παλιού συμμαθητή του, Bill Vukovich, τραβά το σώμα του από τις φλόγες και το μεταφέρει μαζί τους στους ουρανούς._Δημήτρης Γιόκκας 

Ελισιάν: η λέξη αναφέρεται στο Ελυσιακό πεδίο, την αρχαία ελληνική έννοια του τόπου της αιώνιας ευδαιμονίας και ευτυχίας, για τις ψυχές των ηρώων και των δίκαιων ανθρώπων μετά τον θάνατο (γιατί ο Elisian μπορεί να χρωστούσε, μα ήταν πέρα για πέρα δίκαιος, όπως τη στιγμή που κλήθηκε να αποφασίσει εάν θα έπρεπε να συνεχίσει να κυνηγά τη νίκη για να ξοφλήσει τα χρέη του ή για το αν θα σταματούσε προκειμένου να σώσει έναν συνάνθρωπό του).