Είτε τον λατρεύει κανείς είτε τον μισεί, ο άνθρωπος της φωτογραφίας (που συμπληρώνει σήμερα το 94ο έτος της ζωής του) αποτελεί κατά τη δική μου άποψη τη σημαντικότερη μορφή στα χρονικά της Formula 1.

Παρόλο που η συμβολή του (η φήμη του αν θέλετε) δεν είναι τόσο γνωστή όσο εκείνη του Enzo Ferrari, με βάση τα όσα έχει πετύχει/προσφέρει, αποτελεί έναν ανεπανάληπτο, κολοσσιαίων διαστάσεων ευεργέτη της Formula 1.

Όπως ο Ferrari, έτσι και ο ίδιος υπήρξε μια αινιγματική προσωπικότητα στη Formula 1 (ποτέ δεν μπορούσες να καταλάβεις τον τρόπο που σκεφτόταν) αλλά όσοι τον γνώριζαν καλά έλεγαν πάντοτε ότι είχε το χάρισμα να αναλύει δέκα ιδέες ταυτοχρόνως στο μυαλό του και ότι σκεφτόταν δέκα χρόνια μπροστά (θυμάμαι πως στις αρχές του 2000 πρόβλεψε πως η Ευρώπη θα καταντούσε «οικονομικά τριτοκοσμική» στα επόμενα 15 περίπου χρόνια και η αλήθεια είναι πως δεν έπεσε πολύ έξω).

Ξεκίνησε με το όνειρο να γίνει πιλότος της F1 τη δεκαετία του ’50 (απέτυχε να προκριθεί στο Monaco το 1958 με μια ιδιωτική Connaught) προτού το «γνώθι σ’αυτόν» οδηγήσει τον ίδιο να γίνει manager πιλότων. Οι δύο πιλότοι που προσπάθησε να μανατζάρει σκοτώθηκαν ωστόσο στην πίστα, κάνοντας την καρδιά του πέτρα (o Stewart-Lewis Evans το 1958 και ο Jochen Rindt το 1970) μέχρι που αποφάσισε να γίνει ιδιοκτήτης ομάδας, αγοράζοντας το 1972 την ομάδα του τριπλού παγκόσμιου πρωταθλητή Jack Brabham. Δεν άργησε να παρατήσει κι αυτό το «σούπερ όνειρο» στη μέση, προκειμένου να στρέψει το στόχαστρό του σε πολύ πιο… μεγάλα πράγματα. 

Τόσο πολύ μπροστά βρισκόταν από τους υπόλοιπους αρχηγούς ομάδων, που όταν ο ίδιος τους εισηγήθηκε -περί το 1980- να εκμεταλλευτούν τα εμπορικά δικαιότατα από τις πίστες, καθώς επίσης και το οικονομικό όφελος που θα επέφερε το πάντρεμα της F1 με την τηλεόραση, οι υπόλοιποι αρχηγοί -συμπεριλαμβανομένου του Enzo Ferrari- οι οποίοι ήταν απασχολημένοι με το να κατακτήσουν (τι άλλο;) τίτλους της Formula 1, του είπαν ένα περίπου «κάνε ότι θέλεις και άσε μας στη δουλειά μας».

Δέκα χρόνια μετά και όλοι αυτοί (οι αρχηγοί των ομάδων) διεκδικούσαν από τον ίδιο ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα του κέρδους, ονομάζοντάς τον άπληστο, αλλά όσοι γνωρίζαμε την πιο πάνω ιστορία, μπορούσαμε να αντιληφθούμε πως δεν ήταν άπληστος, παρά μόνο πιο έξυπνος -κατά δέκα φορές- από τους ίδιους.

Ως «Τσάρος της F1» που ήταν, εκτόξευσε τη φήμη του αγαπημένου μας αγωνίσματος σε δυσθεώρητα ύψη, μετατρέποντάς το στο πιο συναρπαστικό και αξιοζήλευτό σπορ στον πλανήτη, μέχρι που το 2017 ανέλαβε το «Τσίρκο» η Liberty Media. Η τελευταία μεταμόρφωσε με τη σειρά της το αγώνισμα (σε συνεργασία με το Netflix) στην πιο ξακουστή «σαπουνόπερα» στον πλανητική, ελκύοντας μέχρι και 16χρονα κοριτσάκια στο κατώφλι της, τα οποία δεν έχουν ιδέα ποιος ήταν ο Enzo Ferrari, ο Bruce McLaren, o Ayrton Senna, o Enzo Ferrari ή ο Bernie Ecclestone, για τον οποίο βεβαίως έχω συντάξει το σημερινό αφιέρωμα.  

Κανείς δεν αμφιβάλει πως η Formula 1 έκανε τον ρηξικέλευθο Βρετανό πολλές φορές εκατομμυριούχο, με τα μεγάλα του τεχνάσματα να γίνει πλούσιος να μην έχουν τελειωμό. Όταν μια ομάδα ληστών επιτέθηκε στον ίδιο, κλέβοντας το ρολόι του, μάρκας Hublot (αξίας 11.000 στερλινών) ο 80χρονος τότε Ecclestone έτρεξε προτού επουλωθούν οι πληγές του και έπεισε την ελβετική εταιρεία που το κατασκεύαζε να φωτογραφηθεί στη νέα καμπάνια προώθησης των ρολογιών της (όπως ακριβώς παρουσιάζεται στη φωτογραφία του άρθρου μαζί με το σλόγκαν «κοίτα τι μπορεί να κάνει κανείς για να αποκτήσει ένα Hublot») τσεπώνοντας έτσι ένα υπέρογκο ποσό.  

Η αγαπημένη μου ωστόσο ιστορία από τη ζωή του Ecclestone, η οποία περιγράφει τέλεια πιστεύω την αινιγματική μορφή του, είναι η ακόλουθη: Όταν κάποτε ρώτησαν τον ίδιο εάν είχε οποιαδήποτε ανάμιξη με τη «Μεγάλη Ληστεία του Τρένου», στο Λονδίνο το 1963, (όπως έντονα φημολογείτο) ο Ecclestone απάντησε: «Ήταν πολύ λίγα τα λεφτά για να είχα οποιαδήποτε ανάμιξη»._Δημήτρης Γιόκκας