Κατ' ακρίβεια, η νίκη του Scarfiotti αποτελεί για μένα κάτι το ιερό, όχι απλώς γιατί αυτή εξακολουθεί να είναι η τελευταία φορά που ένας Ιταλός θριάμβευσε στο Ναό της Ταχύτητας με την «κόκκινη εθνική» της χώρας, αλλά γιατί η Ferrari 312 την οποία πιλόταρε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα, δεν έφερε μήτε άχαρα φτερά που απλούστευσαν αργότερα την οδήγηση στην F1, μήτε αυτοκόλλητα χορηγών που σκότωσαν εντέλει το αθώο πρόσωπό της.

 

 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα δύο γεροντάκια που εργάζονταν στο μουσείο της Ferrari στο Maranello, όταν το επισκέφτηκα με την παρέα μου το 1999, οι οποίοι έλυσαν τη διαφωνία που είχα με έναν φίλο σχετικά με το ποιος πιλότος της Scuderia Ferrari απικωνιζόταν σε μια από τις φωτογραφίες που περιεργαζόμασταν. Ο φίλος Κύπρος Κυπριανού επέμενε "Michael Parkes" και εγώ "Ludovico Scarfiotti" (η αλήθεια είναι πως οι δύο έμοιαζαν, με τη διαφορά πως ο Ιταλός είχε πιο γαμψή μύτη από τον Βρετανό) μέχρι που τα δύο γεροντάκια -που πρόλαβαν τους δύο πιλότους εν δράση όπως μου είπαν- πλησίασαν για να δουν τη φωτογραφία, προτού με κοιτάξουν και αναφωνίσουν με ένα στόμα: "si si Scarfiotti".

 

Ο Ιταλός άσος της F1 (που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1933) έχασε τελικά τη ζωή του το 1968, σε έναν ασήμαντο αγώνα ανάβασης, και παρόλο που δεν ήταν ο πιο προικισμένος πιλότος στην ιστορία, το όνομά του εξακολουθεί να ακούγετε σαν μουσική στα δικά μου αφτιά, υπενθυμίζοντας με πόσο αγνή ήταν κάποτε η Formula 1._Δημήτρης Γιόκκας