Ένα ταξίδι, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τις εκθέσεις αυτοκινήτου των παιδικών μου χρόνων μέχρι και το πρόσφατο Σαλόνι της Γενεύης.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μικρόβιο του αυτοκινήτου (όπως και της φωτογραφίας) μου το πέρασε ο θείος μου ο Στέλιος. Κάθε Κυριακή κουβαλούσε στο σπίτι μας αμέτρητα ξένα και ελληνικά περιοδικά αυτοκινήτου. Αν και ασπρόμαυρες ως επί το πλείστον οι σελίδες τους, κατάφερναν και σε ταξίδευαν σε έναν κόσμο μαγικό.

Εικόνες από πολυτελείς κατασκευές της εποχής αλλά και από το παρελθόν, από αγώνες αυτοκινήτου τους οποίους τότε η τηλεόραση ούτε κατά διάνοια δε μετέδιδε, και βέβαια από τα φουτουριστικά πρωτότυπα που σχεδίαζαν οι φημισμένοι σχεδιαστές και παρουσίαζαν στα σαλόνια αυτοκινήτου.

Ήταν πολύ λαμπερές αυτές οι διοργανώσεις και ήταν απίθανο να μη μαγευτείς από τις ανταποκρίσεις των εκθέσεων, όπως αυτήν της Γενεύης, της Φρανκφούρτης ή του Παρισιού. Ναι! Ανταποκρίσεις. Η πληροφορία, εκείνη την εποχή, δεν μπορούσε να διακινηθεί τόσο εύκολα όπως σήμερα. Ο δημοσιογράφος της εποχής ταξίδευε, φωτογράφιζε και κατέγραφε τα τεκταινόμενα, τότε που οι κατασκευαστές παρουσίαζαν τα νέα μοντέλα τους αποκλειστικά σε μία από τις λιγοστές αυτές διεθνείς εκθέσεις.

Παρόντες σε αυτές τις διοργανώσεις με δικά τους περίπτερα και οι φημισμένοι καροσερίστες, όπως ο Πινινφαρίνα, ο Μπερτόνε, ο Γκία ή ο Φρούα, οι οποίοι με τις κομψές δημιουργίες τους ακόνιζαν τη φαντασία μας. Οι νέοι της εποχής εμπνέονταν από τα εξωπραγματικά πρωτότυπά τους και φαντάζονταν τον εαυτό τους να σχεδιάζει τέτοιες μοναδικές φιγούρες πάνω σε τέσσερις τροχούς. Αν οι πιτσιρικάδες σήμερα ονειρεύονται να γίνουν youtubers, τότε πολλοί από αυτούς επιθυμούσαν να γίνουν σχεδιαστές αυτοκινήτων.

«Σπούδασε μηχανολόγος», ήταν η προτροπή των γονιών, καθώς θεωρούσαν πως ήταν ό,τι πιο κοντινό στις επιθυμίες μου. Η τύχη(;) όμως κάπως τα έφερε ώστε, αντί να βρω δουλειά σε κάποιο τεχνικό γραφείο ή σε μία από τις φάμπρικες στον Ασπρόπυργο και στα Οινόφυτα, να εργάζομαι στους 4Τροχούς. Πρώτο ταξίδι, το 1987, στην Έκθεση της Γενεύης μαζί με τον Κώστα Καββαθά. Το ελβετικό σαλόνι εκείνη τη χρονιά δεν είχε τίποτα από την αίγλη των προηγούμενων ετών. Όπως, για παράδειγμα, όταν είχα πρωτοταξιδέψει εκεί, σε ηλικία μόλις οκτώ ετών, μέσα από τις φωτογραφίες και το κείμενο του Κ.Κ. στο Auto ΕΞΠΡΕΣ του ’69. Κι όμως, η μαγεία ήταν εκεί -ίσως γιατί πλέον βίωνα από κοντά τον μοναδικό κόσμο της αυτοκίνησης- και απογειώθηκε στα επόμενα χρόνια.

Τι, λοιπόν, κι αν η φετινή Έκθεση της Γενεύης, η πρώτη που διοργανώθηκε και πάλι μετά την πανδημία, δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης; Έτσι είναι η ζωή, κύκλους κάνει. Θα έρθει η μέρα που ένα πλήθος από νέα γοητευτικά μοντέλα θα είναι εκεί να κερδίσουν και πάλι τις καρδιές των αυτοκινητόφιλων, κάποιος φέρελπις νέος θα έχει την τύχη να μεταφέρει τις εντυπώσεις του για τους αναγνώστες των 4Τ, και ποιος ξέρει, ίσως ένας άλλος καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, σχεδιάζοντας το αυτοκίνητο που θα συναρπάσει τους επισκέπτες κάποιας μελλοντικής έκθεσης…_ Μ. Σ.