Με εμφάνιση που θυμίζει υποβρύχιο το «Golden Submarine» κατασκευάστηκε το μακρινό 1917 και πήρε το όνομά του από το χρυσό χρώμα του, που προέκυψε αναπάντεχα, ύστερα από συνδυασμό χαλκού και βερνικιού.

Όσα αφορούν το «χρυσό υποβρύχιο», ξεκίνησαν από τον Barney Oldfield και τον προβληματισμό του για την ασφάλεια των οδηγών. Το ζητούμενο για εκείνον ήταν η κατασκευή ενός αγωνιστικού που να μην είναι μόνο γρήγορο και ανθεκτικό, αλλά να μπορεί ως ένα βαθμό να προστατέψει τον οδηγό σε ενδεχόμενο ατυχήματος.

Ένα μυθικό μετέπειτα δίδυμο για τους αγώνες αυτοκινήτου στις ΗΠΑ, ο Harry Miller και ο υπάλληλός του Fred Offenhauser, έμελλε να δώσει «σάρκα και οστά» στην επιθυμία του Barney. Με δεδομένο ότι το cockpit δεν θα ήταν ανοικτό, ο Offenhauser σχεδίασε ένα περίκλειστο πλαίσιο με αεροδυναμικό σχήμα, που επικοινωνούσε με τον έξω κόσμο μέσω ευμεγέθων οπών στο αμάξωμά του. Το αλουμινένιο «Golden Submarine» πήρε το όνομά του από το χρυσό χρώμα του, που προέκυψε αναπάντεχα, ύστερα από συνδυασμό χαλκού και βερνικιού.

Ο Harry Miller, ειδικός στις βελτιώσεις και στα καρμπιρατέρ (που προηγούμενα δούλευε στην Oldsmobile και από το 1906 είχε ανοίξει δική του δουλειά στο Los Angeles) εξόπλισε το ασυνήθιστο αγωνιστικό με ένα δικής του σχεδίασης αλουμινένιο 4κύλινδρο κινητήρα των 4,74 λίτρων που απέδιδε 136 ίππους (ισχύς αρκετή τότε για να νικήσεις αγώνα, αν όλα σου πήγαιναν καλά).

Με μεταξόνιο 2,6 μέτρων και βάρος μόλις 730 κιλά, το «χρυσό υποβρύχιο» κόστισε 15.000 δολάρια (357.000 σε αντιστοιχία με το 2024) για να ολοκληρωθεί, ποσό μεγάλο για εκείνα τα χρόνια. Όμως, έφερε πολλές χαρές, με 20 νίκες σε 54 αγώνες. Στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης το 1919, έλαβε μέρος σε αγώνα για τελευταία φορά. Στις ημέρες μας, μπορείτε να δείτε το ακριβές αντίγραφό του σε εκδηλώσεις όπως το δημοφιλέστατο «Goodwood Festival of Speed».