Η Mangusta παρουσιάστηκε από την De Tomaso το 1967, με σκοπό να αντικαταστήσει την ελκυστική, πλην όμως αποτυχημένη εμπορικά Vallelunga. Βασισμένη στο πάτωμα της προκατόχου της, έλαβε την τελική της μορφή από την Ital Design του Giorgetto Giugiaro. Ο κορυφαίος Ιταλός σχεδιαστής, που στα τέλη της δεκαετίας του ’60 συνέβαλε στη δημιουργία και στην καθιέρωση των σφηνοειδών σχημάτων για τις supersport κατασκευές, φρόντισε να της δώσει το ανάλογο ύφος και τον πρέποντα δυναμισμό.

 

 

Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της εξωτερικής της εμφάνισης ήταν ο τρόπος που άνοιγε προς τα επάνω το διαιρούμενο κάλυμμα του κινητήρα, αρχιτεκτονική που είδαμε ξανά από τον Giugiaro τρία χρόνια αργότερα στο Τορίνο, με την παρουσίαση της Porsche Tapiro. Όσο για τον τοποθετημένο στο κέντρο κινητήρα της, αυτή τη φορά δεν είχε σχέση με τον αναιμικό 1.500άρη των 104 λίτρων της Vallelunga, το αντίθετο μάλιστα. Ο αμφιλεγόμενος 4κύλινδρος είχε δώσει τη θέση του στον ήδη διάσημο και διεθνώς αναγνωρισμένο V8 της αμερικανικής Ford, χωρητικότητας 4.7 λίτρων, που απέδιδε 306 ίππους.

Η διφορούμενη ερμηνεία

Το ιταλικό μοντέλο πήρε το όνομά του από ένα πανέξυπνο αρπακτικό, που ζει κυρίως στην Αφρική και στη νότια ζώνη της Ευρασίας. Παρά το μικρό του μέγεθος (25 έως 60 εκατοστά μήκος, 5 κιλά βάρος), το mangusta (mongoose στα αγγλικά) ειδικεύεται στο κυνήγι των φιδιών, τα οποία αποτελούν το πιο αγαπημένο του μενού. Ανάμεσα στους μεζέδες που λατρεύει είναι και η κόμπρα, το πιο δηλητηριώδες φίδι, αφού το δάγκωμά του είναι συχνά θανατηφόρο. Η παραπομπή στο επικίνδυνο ερπετό μέσω του μικρού αρπακτικού δε μοιάζει τυχαία, αφού ήταν γνωστό πως ο Αργεντινός ιδιοκτήτης της De Tomaso συνομιλούσε με τον Carroll Shelby για τον αντικαταστάτη της αγωνιστικής Cobra, που θα μπορούσε να συναρμολογείται από την Ghia στην Ιταλία και στη συνέχεια να ταξιδεύει στην Αμερική για να φορέσει τον V8 κινητήρα της Ford.

Οι διαπραγματεύσεις προχωρούσαν, το πρωτότυπο με την κωδική ονομασία Ρ70 ήταν ήδη έτοιμο, όμως τα υπόλοιπα 49 της επικείμενης συνεργασίας δεν κατασκευάστηκαν ποτέ: O Shelby είχε έρθει σε συμφωνία με τη Ford για την ανάπτυξη ενός αγωνιστικού που θα νικούσε με τα χρώματά της τις 24 ώρες του Μαν. Η πρόκληση ήταν μεγάλη κι ο σπουδαίος Αμερικανός δε μπορούσε να αντισταθεί. Έτσι, ρίχτηκε με τα μούτρα στην εξέλιξη του GT40, αφήνοντας στην άκρη την υπόθεση του ιταλο-αμερικανικού De Tomaso Sport 5000 (όπως ήταν το επίσημο όνομα του Ρ70). O Aργεντινός φίλος του έμεινε μόνο με την ικανοποίηση πως οι κινητήρες των πρώτων Mangusta που κατασκευάστηκαν, ήταν επιμελημένοι από την Shelby.

Προδιαγραφές

Στην αγορά της Βόρειας Αμερικής η Mangusta πουλήθηκε με την πιο ήπια έκδοση του V8 κινητήρα της Ford, ισχύος 221 ίππων, λόγω των περιορισμών που επέβαλλαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι τεχνικοί κανονισμοί για τα καυσαέρια. Το μοντέλο ξεχώριζε γι αρκετά πράγματα, όπως ήταν για παράδειγμα η ανεξάρτητη ανάρτηση και τα δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς, καθώς και το κιβώτιο ταχυτήτων των πέντε σχέσεων της ZF. Το air condition και τα ηλεκτρικά παράθυρα συμπεριλαμβάνονταν στον βασικό εξοπλισμό του, ενώ ο έγκριτος Βέλγος δημοσιογράφος -μέλος της Επιτροπής Car Of The Year- και οδηγός αγώνων Paul Frere βεβαιώνει ότι ανέπτυξε με την ευρωπαϊκή έκδοση των 306 ίππων την τελική ταχύτητα των 250 χιλιομέτρων την ώρα.

Διάψευση προσδοκιών…

Η σταδιοδρομία της Mangusta δεν ήταν αυτή που περίμενε ο Alejandro De Tomaso, αφού το σχετικά μικρών διαστάσεων για την κατηγορία του αυτοκίνητο με την ελάχιστη απόσταση από το έδαφος παρουσίαζε προβλήματα σταθερότητας, ενώ δεν το βοηθούσε ούτε η αναλογία κατανομής βάρους (32/68). Παρά το ότι δεν ήταν ακριβό για την κλάση του δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει στην αγορά, με αποτέλεσμα το 1971 να αντικατασταθεί από την Pantera, το μοντέλο που μετέπειτα αποδείχθηκε σφραγίδα για την ιταλική εταιρεία. Κατασκευάστηκαν 401 μονάδες, από τις οποίες οι 150 ταξινομήθηκαν στην ευρωπαϊκή αγορά. Οι υπόλοιπες, κατέληξαν στη Βόρεια Αμερική. Από τον συνολικό αριθμό των Mangusta οι 250 ήταν αριστεροτίμονες, ενώ οι 50 διέθεταν αναδιπλούμενα φώτα. Ένα αυτοκίνητο, προορισμένο για τον αντιπρόεδρο της General Motors Bill Mitchell, παραδόθηκε έχοντας κάτω από το καπό του κινητήρα που προερχόταν από τη Chevrolet. Η όμορφη Ιταλίδα είναι ιδιαίτερα σπάνια στις ημέρες μας, λόγω της ολιγάριθμης παραγωγής της, ενώ η αξία της στην αγορά των συλλεκτών κυμαίνεται από 210.000 έως 245.000 λίρες Αγγλίας.

---

Body design: Giorgetto Giugiaro Kινητήρας: Ford V8 Κυβισμός: 4.728 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 101.8 mmx 72.9 mm Σχέση συμπίεσης: 10.5:1 Ισχύς: 306 ίπποι στις 6.100 σ.α.λ. Ροπή: 54,3 χλγμ. στις 3.800 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 5 σχέσεων ZF Ανώτατη ταχύτητα: 250 χλμ/ώρα 0-100 χλμ./ώρα: 6 δλ. 0-160 χλμ./ώρα: 13,7 δλ. Μήκος: 4.275 χλστ. Πλάτος: 1.834 χλστ. Ύψος: 1.100 χλστ. Μεταξόνιο: 2.500 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.394 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.450 χλστ. Βάρος: 1.300 κιλά

---

Νέο αίμα στη Ferrari και «αναταράξεις» στη Mercedes | Speedzone Podcast EP47

Νέο SpeedZone podcast (ζέσταμα πριν από το Grand Prix της Αυστραλίας)