Νοσταλγώ εκείνες τις βραδιές στην καρδιά του Φλεβάρη, που καταφέρναμε να συντονιστούμε με ένα από τα κανάλια των ΗΠΑ για να παρακολουθήσουμε ζωντανά την θρυλική κούρσα των 500 μιλίων της Daytona, πριν από 30 τόσα χρόνια.

Να παρακολουθήσουμε τους ατρόμητους μονομάχους του NASCAR, 40 περίπου παράτολμες ψυχές, να αψηφούν τα κοφτερά δόντια του χάροντα για τρεις σχεδόν ώρες πάνω σε εκείνη την κεκλιμένη, περικυκλωμένη από μπετόν πίστα-τέρας, η οποία ορθώνεται πάνω από την ακτή της ηλιόλουστης Φλόριδας. 

Δεκαέξι βολίδες, δύο σειρές των οκτώ, να περνούν κάθε γύρο τη γραμμή του τερματισμού χωρισμένες από απόσταση ενός μόλις δευτερολέπτου, ένα φύλλο χαρτιού να χωρά ίσα-ίσα ανάμεσα σε κάθε προφυλακτήρα -μια ανάσα του χάροντα- κάνοντας τη γη να τρέμει και την καρδιά σου να πάλλεται στο στήθος από τον «θυελλώδη» θόρυβο των κινητήρων τους.  

Αυτές ήταν οι εποχές που τα χέρια του πιλότου έπρεπε να ήταν ταχύτερα από τον άνεμο, δουλεύοντας ακατάπαυστα το τιμόνι για να διορθώσουν τη φευγάτη ουρά η οποία ήθελε να μπει στο στόμα του χάροντα -να γευτεί το μπετόν- και να τεμαχιστεί από τα κοφτερά δόντια του.

Δεκαέξι βολίδες, δύο σειρές των οκτώ, να συνεχίζουν να περνούν κάθε γύρο από μπροστά σου χωρισμένες από απόσταση ενός μόλις δευτερολέπτου, οι γλάροι να πετούν πάνω από τις σειρές των δύο αυτών μπαρουτοκαπνισμένων «τρένων» και το μάτι σου να ψάχνει να βρει τον «άνθρωπο με τα μαύρα» ο οποίος κάνει μάχη με τον «πολεμιστή του ουράνιου τόξου».

Δύο λιονταρόψυχοι μονομάχοι, το αμούστακο παλικάρι με το πολύχρωμο αυτοκίνητο, μπροστά από την κατάμαυρη βολίδα του άντρα που όλοι αποκαλούν «εκφοβιστή», τον τύπο με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το άγριο μουστάκι, να προσπαθούν να ρυμουλκήσουν ο ένας τον άλλο και να περάσουν μπροστά από τα υπόλοιπα βαγόνια για να βρεθούν επικεφαλής των δύο σειρών των δαιμονισμένων τρένων που εξακολουθούν να σείουν τη γη.

Και εκεί που όλα κυλούν γλυκά και όμορφα στα 350 χλμ./ώρα, άξαφνα να βλέπεις τον «άνθρωπο με τα μαύρα» να κλέβει τον κεραυνό από τα χέρια του «πολεμιστή του ουράνιου τόξου», τα μέταλλα να τρίβονται καθώς η μαύρη βολίδα με τον αριθμό 3 ανταλλάζει μπογιά με την πολύχρωμη βολίδα με τον αριθμό 24, οι σπίθες να πετούν στον αέρα, οι γλάροι να τρέχουν να κρυφτούν, το πλήθος να ορθώνεται στις μύτες των ποδιών του και ο εκφωνητής (Mike Joy) να φωνάζει «Dale Earnhardt leaves a black mark on the side of Jeff Gordon as he takes the lead of the Daytona 500».  

Στις μέρες μας, αισθάνομαι πως δεν έχει πια νόημα να παρακολουθήσω μια κούρσα η οποία διεξάγεται χωρίς τον «άνθρωπο με τα μαύρα», τον «εκφοβιστή» της πίστας ο οποίος έχασε τη ζωή του σ' αυτήν, την κούρσα που αγαπούσε περισσότερο από την ίδια του τη ζωή, σαν σήμερα το 2001 (τη μέρα της επετείου της πρώτης του συμμετοχής στο Daytona 500 το 1979) τρυπώντας τον τσιμεντένιο τοίχο για να περάσει στον άλλο κόσμο και αφήνοντας μια γενιά οπαδών ορφανή.

Δεν ξέρω ποιος από τους 40 πιλότους θα κερδίσει τον αποψινό αγώνα, είμαι σίγουρος όμως πως όλοι τους θα τερματίσουν πίσω από το φάντασμα του «ανθρώπου με τα μαύρα»._Δημήτρης Γιόκκας