Κέρδισε έξι μόλις Grand Prix σε μια περίοδο της Formula 1 κατά την οποία (τρομακτικός ήχος, βενζίνη, ιδρώτας και αίμα) μία νίκη στο πρωτάθλημα αποτελούσε μέγα γεγονός για ολόκληρο τον πλανήτη.

Ένας από τους λιγότερο γνωστούς πιλότους της Formula 1, τουλάχιστον για τη νέα γενιά οπαδών, ο Riccardo Patrese υπήρξε -εκτός από γρήγορος- ένας έξοχος χαρακτήρας του πρωταθλήματος των δεκαετιών του ’70, ’80 και ’90.

Γεννημένος στην Padova της Ιταλίας, σαν σήμερα το 1954, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής karting έκανε το ντεμπούτο του στην F1 το 1977 με την ομάδα της Shadow («Σκιά», τι υπέροχο όνομα για ομάδα Formula 1 -άκου Racing Point!), ενώ το 1978, στον δεύτερο του μόλις αγώνα με τη νεοσύστατη ομάδα της Arrows («Σαΐτες»!), εξέπληξε όλα τα φαβορί, αφού βρέθηκε μια ανάσα από τη νίκη στο Grand Prix της N. Αφρικής.

Η ταχύτητα και το μαχητικό του πνεύμα δεν άρεσαν σε όλους και μετά το ατύχημα που θα στοίχιζε τελικά τη ζωή στον μεγάλο Ronnie Peterson, την ίδια χρονιά στη Monza, οι παλιές καραβάνες της F1, με πρωτοστάτη τον James Hunt, έριξαν -αδίκως- το φταίξιμο στον ίδιο. Ο δικαστής αθώωσε τον Patrese αλλά... οι παλιές καραβάνες απείλησαν, σε περίπτωση που διαγωνιστεί ο Ιταλός στο επόμενο Grand Prix να αποσύρουν τη δική τους συμμετοχή, κι έτσι επικράτησε το άδικο. (σ.σ. Πως αλλάζουν οι καιροί. Οι πιλότοι, και όχι οι αυτοκινητοβιομηχανίες, έκαναν τότε κουμάντο!)

Ο Patrese έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1982 και το Grand Prix του Monaco προτού πανηγυρίσει την πρώτη του νίκη, με την Brabham-Cosworth του παλιόφιλού του Bernie Ecclestone, ύστερα από έναν αγώνα-θρίλερ στην δαιδαλώδη πίστα του πριγκιπάτου, όπου τρεις άλλοι πιλότοι βρέθηκαν επικεφαλής της κούρσας στον τελευταίο γύρο! (θρίλερ είπαμε, όχι Netflix)

O Patrese θα κέρδιζε και το Grand Prix στην Imola με την Brabham-BMW το 1983 (1500 ίπποι από 1500 cc κινητήρα!), αλλά η μοίρα συνωμότησε εναντίον του έξι γύρους πριν από το τέλος. Η δικαίωση ήρθε προς το τέλος εκείνης της σεζόν στη Ν. Αφρική, όταν πήρε τη νίκη που του όφειλε η πίστα του Kyalami από το 1978.

Όταν κέρδισε επιτέλους και την κούρσα του San Marino, επτά χρόνια αργότερα, το 1990 στην Imola, οδηγώντας πια για τη Williams-Renault, προσωπικά είχα δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Ήταν μια νίκη «Ιταλού στην Ιταλία» (ενός εξαιρετικού Ιταλιάνου χαρακτήρα) κι ας μην εκπροσωπούσε τη Ferrari. Οι tifosi τον αποθέωσαν.

Κατά την δική μου άποψη, το καλοκαίρι του 1991 δεν υπήρχε ταχύτερος πιλότος στον κόσμο από τον Patrese (έκλεψε τρία συνεχόμενα pole positions από τον μετρ του είδους Ayrton Senna!) βάζοντας γυαλιά ακόμη και στον πολύ ταχύ ομόσταβλό του, Nigel Mansell, προτού αντιστραφούν τα δεδομένα με την άφιξη των περίπλοκων ηλεκτρονικών βοηθημάτων του 1992, που έγειραν τελικά την πλάστιγγα προς τη μεριά του Βρετανού.

Εκείνο που μένει βαθιά ριζωμένο μέσα μου από το 1991 είναι το pole που πέτυχε τον Σεπτέμβριο στην Πορτογαλία όταν, ύστερα από μηχανική βλάβη, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την εφεδρική Williams που δεν ήταν στημένη στα μέτρα του, μα που κατάφερε μαζί της, στο λίγο χρόνο που είχε απομείνει για να ολοκληρωθεί η περίοδος, να γράψει εκείνο το απίθανο... 1.13.001 (χρόνο που ακόμη θυμάμαι).

Ο Patrese συμμετείχε συνολικά σε 256 Grand Prix στη 17χρονη καριέρα του, εκπροσωπώντας έξι διαφορετικές ομάδες (Shadow, Arrows, Brabham, Euroracing Alfa Romeo, Williams και Benetton) δημιουργώντας εξαιρετικές σχέσεις και φιλίες σε όλες, που διαρκούν μέχρι τις μέρες μας.  

Όταν είχα την τύχη να τον δω από κοντά, στο Grand Prix της Ιταλίας το 1993 στη Monza, ως ομόσταβλο του νεοφερμένου τότε Schumacher στη Benetton, ήταν σαν να έβλεπα έναν από τους δεινόσαυρους -για τους οποίους διάβαζα μικρός στα περιοδικά- να ζωντανεύει μπροστά μου και να σείει με την κίτρινή του βολίδα το αυτοκρατορικό πάρκο. Είναι μια από εκείνες τις αναμνήσεις που θα πάρω μαζί μου στον άλλο κόσμο. Grazie Riccardo e tanti auguri._Δημήτρης Γιόκκας