To Skoda Class E 422.0 ήταν ένας ταπεινός «κουβαλητής», που δεν τον έπιανε εύκολα το μάτι σου. Κι όμως αυτός ο Τσέχος, έκανε τη δουλειά του με υπομονή και χωρίς ποτέ να διαμαρτύρεται, για 45 ολόκληρα χρόνια.

Η κατασκευαστική δραστηριότητα της Skoda στα τραίνα προέκυψε ως μέρος της στροφής της σε μια άλλη κατεύθυνση, πέρα από την παραγωγή πολεμικών όπλων και παρεμφερών μηχανημάτων. Αφετηρία της ήταν η παραγγελία 30 ατμομηχανών για το νεοσύστατο τότε κράτος της Τσεχοσλοβακίας. Η πρώτη ατμομηχανή με το λογότυπο της εταιρείας έφυγε από το εργοστάσιο του Plzen στις 11 Ιουνίου 1920. Στο μεταξύ, κέρδισε μια σημαντική σύμβαση για την παραγωγή 80 ατμομηχανών και την ανακαίνιση άλλων 500, για λογαριασμό της Ρουμανίας.

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους και το 1928 είδε το φως της ημέρας το πρώτο της εξηλεκτρισμένο σιδηροδρομικό όχημα, το «2ELo» ή επί το επισημότερον «E 424.0». Οι δύο μονάδες παραγωγής του εντάχθηκαν στους Κρατικούς Σιδηροδρόμους της Τσεχοσλοβακίας (CSD) και μια από αυτές εκτίθεται σήμερα στο «Techmania Science Center» της πόλης του Plzen. Φυσικά, η σχέση της Skoda με τον ηλεκτρισμό, συνεχίστηκε…

«Bobinka»
Όσο κι αν προσπαθήσαμε, δεν καταφέραμε να μάθουμε πώς αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα το υποκοριστικό της «Class E 422.0», που κατασκευάστηκε σε τέσσερις μονάδες στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Skoda την περίοδο 1956-1957, για λογαριασμό των Κρατικών Σιδηροδρόμων της Τσεχοσλοβακίας.

Η τεσσάρων αξόνων ηλεκτρομηχανή της κατηγορίας «BB», με περισσότερη ευελιξία λόγω του κοντού μεταξονίου της και ιδανική για διαδρομές μικρών αποστάσεων από αστικά κέντρα σε κωμοπόλεις, είχε μήκος μαζί με τον προσκρουστήρα της 12,94 μέτρα. Το σύστημα ηλεκτροδότησής της χρησιμοποιούσε συνεχές ρεύμα (DC) στα 1500 V, που λαμβανόταν μέσω της επαφής του παντογράφου με την εναέρια γραμμή, ο οποίος ανέβαζε το συνολικό ύψος της στα 4,8 μέτρα (4,01 χωρίς αυτόν).

Η ισχύς των 490 ίππων (360 kW), που γίνονταν σχεδόν 600 (440 kW) για χρονικό διάστημα μιας ώρας, έδιναν στο 48 τόνων όχημα τελική ταχύτητα της τάξης των 50 χιλιομέτρων την ώρα. Όσο για την δύναμη έλξης αορίστου χρόνου (continuous tractive effort) έφτανε τα 53 kiloNewton (5,4 τόνοι), με την αντίστοιχη της μιας ώρας στα 70 kN (7,1 τόνοι) και την μέγιστη στα 140 kN (14,2 τόνοι).

Career
Oι τέσσερις ηλεκτρομηχανές παραδόθηκαν στους Κρατικούς Σιδηρόδρομους της Τσεχοσλοβακίας στις αρχές του 1957. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, μετά τις απαραίτητες δοκιμές και τις σχετικές τροποποιήσεις, ανέλαβαν υπηρεσία στο δίκτυο. Χρησιμοποιήθηκαν ως επί το πλείστον για τις εμπορευματικές μεταφορές μέχρι το 1973, όταν οι νέες ηλεκτρομηχανές «Class E 426.0» τις αντικατέστησαν στη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκαν στις επιβατικές μεταφορές και το 1987 μετονομάστηκαν σε «Class 100». Δέκα χρόνια αργότερα άρχισαν να αποσύρονται και το 1998 δύο από αυτές τέθηκαν σε ακινησία (η μία οδηγήθηκε τελικά στο διαλυτήριο, ενώ η άλλη μετατράπηκε σε πηγή ανταλλακτικών).

Η οριστική αποστρατεία ήρθε το 2002, με τις δύο εναπομείνασες ηλεκτρομηχανές να διατηρούνται σε λειτουργία και να κινούνται περιστασιακά σε ειδικές διαδρομές, με έδρα το Tabor. H δεύτερη σε παλαιότητα ανήκει σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Τεχνολογίας (φωτογραφίες: vehicles-machines.eu, Karel Furis)

Προσκύνημα στο «Ναό της Ταχύτητας» και επίσκεψη στο Maranello | SpeedZone podcast EP14

Αφιέρωμα 100 χρόνια "Autodromo Nazionale di Monza" | SpeedZone podcast EP13