Τριάντα ήρωες, τα ονόματα των οποίων δεν έρχονται με την πρώτη στο μυαλό όταν μιλά κανείς για τη Ferrari, μα που ωστόσο κατάφεραν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνδεθούν μαζί της, γράφοντας τη δική τους ιστορία στις πίστες.  

«Όπως μια πολύ όμορφη γυναίκα, την οποία ποτέ δεν πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις δική σου». Με αυτό ακριβώς τον τρόπο παρομοίασε κάποτε ένας πιλότος την επιθυμία να γίνει κάποιος πιλότος της Ferrari.

Ξεκινώντας από την ίδρυση της Scuderia Ferrari το 1929 και φτάνοντας στο σήμερα, μόλις 110 άνθρωποι είχαν την τιμή να πραγματοποιήσουν το πιο πάνω όνειρο, με τον Carlos Sainz να αποτελεί τον τελευταίο πιλότο που κατάφερε να φορέσει την κόκκινη στολή και να εκπροσωπήσει στις πίστες το ανορθωμένο αλογάκι.

Χάρη στον μυθικό της ηγέτη, τον μυστηριώδη εκείνο άντρα με τη θρησκευτική αφοσίωση στους αγώνες, Enzo Ferrari, η Scuderia Ferrari -που γέννησε τόσους και τόσους θρύλους τα τελευταία 91 χρόνια- αποτελεί μέχρι τις μέρες μας ένα ιερό σύμβολο των αγώνων Grand Prix, όμοιο του οποίου δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Αυτός είναι και ο λόγος που η ομάδα είχε πάντα τη δύναμη να ελκύει πιλότους παρά να ελκύεται από αυτούς, ανεξαρτήτως πολλές φορές των δυνατοτήτων των βολίδων της, και αυτό ενισχύει το στοιχείο του ρομαντισμού και της μαγείας που περικλείει το όνομά της, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια πως οι εσωτερικές πολιτικές κόντρες δεν έπαψαν να τρυπούν σαν σουβλερό αγκάθι τα καπούλια του αλόγου, το οποίο έχει πετάξει πολλούς από την πλάτη του.

Στις πιο κάτω γραμμές θα ήθελα να σταθώ σε μερικούς από εκείνους τους πιλότους (μεταξύ αυτών αρκετοί αγαπημένοι ήρωες) που γλίστρησαν από τη ράχη του λίγο μετά που το καβάλησαν ή αμέσως μετά που ξεκίνησαν να καλπάζουν μαζί του, είτε γιατί δεν κατάφεραν να κρατηθούν γερά από το χαλινάρι του είτε γιατί κάποιος επιτήδειος είχε λύσει τα λουριά της σέλας. 

Ivan Capelli (1992) 14 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 5η

Ο Ιταλός πρώην πρωταθλητής της F3000 υπήρξε ένας από τους πιο χαρισματικούς πιλότους της γενιάς του καθώς επίσης και ένα από τα «καλύτερα παιδιά» που οδήγησαν ποτέ στη Formula 1. Με την υπέροχη March 881 του Adrian Newey μας έκανε όλους να παραμιλάμε το 1988 (ήταν ο μόνος που κατάφερε να προηγηθεί σε ένα Grand Prix μπροστά από τα θηρία της εποχής turbo με έναν ατμοσφαιρικό Judd) με τη Ferrari να τον προσεγγίζει για το 1992, ρίχνοντάς τον στα βαθιά νερα, ύστερα από πέντε -χωρίς σκοτούρες- χρόνια που πέρασε ο ίδιος με την μικρή «οικογενειακή» ομάδα. Η Ferrari έδινε όλα τα καλά της κομμάτια στον Alesi (εάν είχε παραπάνω τέτοια τα έβαζε στο εφεδρικό μονοθέσιο του Γάλλου) και όταν τελικά απέλυσε τον Capelli δύο αγώνες πριν ολοκληρωθεί η σεζόν (11 εγκαταλείψεις από 14 GP με την πανέμορφη πλην όμως νωθρή F92A) η μάνα του άκουσε από το στόμα του μπακάλι πως αυτό έγινε γιατί ο γιος της «είχε μια σπάνια αρρώστια στο αίμα». Ψέμα που η ομάδα άφησε επίτηδες να διαρρεύσει στον Τύπο, προκειμένου να καλύψει το φιάσκο της απόλυσής του.

Olivier Gendebien (1956-1961) 8 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 4η

Ο Βέλγος πιλότος υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους άσους στα χρονικά της 24ωρης κούρσας του Le Mans. Tο χάρισμα να βλέπει σαν κουκουβάγια μέσα στη νύχτα του επέτρεψε να κερδίσει τέσσερεις φορές τον αγώνα για τη Ferrari, με την ομάδα να τον δοκιμάζει και στη Formula 1. Η όγδοη και τελευταία του ευκαιρία ήρθε στο Grand Prix της πατρίδας του, στην τρομακτική πίστα του Spa το 1961, όπου η Ferrari πέτυχε το 1-2-3-4. Αμέσως μετά την κούρσα, ο Franco Gozzi, δεξί τότε χέρι του Enzo Ferrari, ενημέρωσε τηλεφωνικώς το αφεντικό για το αποτέλεσμα, με τον Γέρο του Maranello να ρώτα: «Σε ποια θέση τερμάτισε ο Gendebien;» Στην τέταρτη ήρθε η απάντηση, προτού ο Ferrari προσθέσει «Σας το είπα, ο Βέλγος δεν κάνει για τη Formula 1».

Ludovico Scarfiotti (1963-1967) 6 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 1η

Ο πιλότος με το πιο μελωδικό ίσως όνομα που πέρασε ποτέ από τη Formula 1 εξακολουθεί να είναι ο τελευταίος Ιταλός που κέρδισε το Ιταλικό Grand Prix στη Monza για λογαριασμό της Scuderia Ferrari, το πολύ μακρινό 1966 με την θεσπέσια 312 που δεν έφερε καθόλου φτερά, και αυτό είναι κάτι που προσωπικά βρίσκω εξαιρετικά ρομαντικό. Μπορεί οι εποχές να ήταν πιο αθώες, ωστόσο, υπήρχαν από τότε πολιτικές σκοπιμότητες και ο Scarfiotti, που ήταν ξάδελφος του μεγάλου αφεντικού της FIAT, Gianni Agnelli, βρήκε τον τρόπο να μπει σε ένα από τα πιλοτήρια της Ferrari και να αδράξει την ευκαιρία στη Monza που τον έκανε… αθάνατο. Ο πιλότος με τη γαμψή μύτη (φτυστός κατά τα άλλα με τον Άγγλο συνάδελφό του Michael Parkes) έχασε τη ζωή του δύο χρόνια αργότερα, ύστερα από ατύχημα σε αγώνα ανάβασης.

Michael Parkes (1966-1967) 6 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 2η

Ο Βρετανός άσος ήταν προικισμένος με το ταλέντο (εάν όχι με το ύψος) για να πετύχει στη Formula 1, στο τέλος όμως τον πρόλαβε ο χρόνος με ένα ύπουλο καρτέρι που του έστησε η άσπλαχνη μοίρα πίσω από τη στροφή Blanchimont, στο παλιό και ανατριχιαστικό Spa. Ο Parkes τερμάτισε δεύτερος στο πρώτο μόλις Grand Prix της καριέρας του, στη Reims το 1966 για λογαριασμό της Ferrari, με τις καλές εμφανίσεις για τον πανύψηλο πιλότο να συνεχίζουν (pole και άλλη μια δεύτερη θέση στη Monza την ίδια χρονιά) προτού έρθει το τρομακτικό του ατύχημα στο Βέλγιο, το 1967, το οποίο τον σακάτεψε. Οι γιατροί έβρισκαν κομμάτια από  γρασίδι μέσα στα τεμαχισμένα κόκαλά του (!) και παρότι επέζησε, εντέλει -όπως ήταν γραφτό του- βρήκε τραγικό θάνατο δέκα χρόνια αργότερα σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Ιταλία. 

Mika Salo (1999) 6 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 2η

Πολλοί από εμάς, οπαδοί του Mika Salo στην κόντρα του με τον Mika Hakkinen στη Βρετανική Formula 3 το 1990 («The Mika and Mika Show») νιώσαμε το αίσθημα μιας μεγάλης δικαίωσης όταν η Ferrari του πρόσφερε την ευκαιρία να αντικαταστήσει τον τραυματία Michael Schumacher για το δεύτερο μισό της σεζόν του 1999. Για πρώτη φορά ο Φινλανδός άσος θα είχε την ευκαιρία να πιλοτάρει κάτι καλύτερο από τις Lotus, Tyrrell και Arrows που έσπρωχνε με το ζόρι να του φέρουν τα αποτελέσματα μεταξύ 1994 και 1998 (έλαμπε πάντα στη βροχή αλλά και στην πίστα του Μονακό) και η νίκη που δώρισε στον ομόσταβλό του Eddie Irvine, κατόπιν εντολών της Ferrari στο παλιό Hockenheim, ήταν ακόμη πιο μεγάλο δώρο για όσους πιστέψαμε σ’ αυτόν. Ήταν μια από τις πιο αξέχαστες προσωπικές μου στιγμές πίσω από το μικρόφωνο και όταν είχα την τύχη να τον συναντήσω αργότερα στην Κύπρο (ως συμβουλάτορα του δικού μας Βλαδίμηρου Τζιωρτζή) διαπίστωσα πως ήταν επίσης και ένας εξαιρετικός τύπος.

Giancarlo Baghetti (1961-1962) 5 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 1η

Απίστευτο κι όμως αληθινό! O Giancarlo Baghetti κέρδισε τον πρώτο μόλις αγώνα της καριέρας του στη Formula 1, στο Γαλλικό Grand Prix του 1961 για λογαριασμό της Ferrari (εξακολουθεί να είναι ο μοναδικός πιλότος που έχει πετύχει κάτι τέτοιο) αλλά το όνειρο δεν είχε και συνέχεια. Λίγοι γνωρίζουν πως η συμμετοχή του στην πίστα της Reims δεν υποβλήθηκε από την εργοστασιακή ομάδα αλλά από μια ιταλική οργάνωση με το όνομα FISA, η οποία δανήστηκε ένα μονοθέσιο της Ferrari. Τα πέντε τελικά Grand Prix στα οποία εκπροσώπησε τη θρυλική Scuderia, του έδωσαν ως καλύτερο αποτέλεσμα μια τέταρτη θέση στην Ολλανδία. Σύντομα χώρισε με τη Ferrari, εκπροσωπώντας τη μίζερη ATS για το 1963, προτού χάσει το δρόμο του και αφανιστεί από το πλατό της Formula 1.

Ricardo Rodriguez (1961-1962) 5 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 4η

Ένα από τα πιο λαμπρά ταλέντα όλων των εποχών. Ο νεαρός Μεξικανός άσος ήταν τόσο χαρισματικός που η κυβέρνηση της χώρας επέτρεψε στον ίδιο (και στον επίσης γνωστό αδελφό του Pedro Rodriguez) να βγάλουν άδεια οδήγησης πριν από το επιτρεπόμενο όριο ηλικίας, με τους αρμόδιους της πίστας του Le Mans να αρνούνται τη συμμετοχή του στην 24ωρη κούρσα του 1958 (μόλις είχε κλείσει τα 16!) προτού υποκύψουν ένα χρόνο αργότερα και δουν -άλλους 12 μήνες μετά- τον ίδιο να τερματίζει εντέλει την κούρσα στη δεύτερη θέση. Στον παρθενικό του αγώνα στη Formula 1, το 1961 στο Ναό της Ταχύτητας (τη γνήσια πίστα της Monza που περιλάμβανε τότε στη διαδρομή της εκείνο το τρομακτικά κεκλιμένο banking) προκρίθηκε για λογαριασμό της Ferrari στη δεύτερη θέση, σε ηλικία μόλις 19 ετών. H Ferrari αποφάσισε να μην στείλει αυτοκίνητα στο πρώτο (ανεπίσημο) Grand Prix του Μεξικού το 1962 και ο Rodriguez, που δεν μπορούσε να… περιμένει, έχασε τη ζωή του πίσω από το τιμόνι μιας Lotus, περνώντας στην αιωνιότητα ως ένα υπέροχο εξωτικό λουλούδι που δεν πρόλαβε ποτέ να ανθήσει.    

Giancarlo Fisichella (2009) 5 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 9η

Όλοι μας ονειρευόμασταν κάποτε να δούμε τον «Fisico», με το φυσικό του ταλέντο, να εκπροσωπεί την θρυλική ομάδα της χώρας του, καμαρώνοντας με το cavallino rampante στο στήθος, και όταν αυτό τελικά συνέβη, δύο ακριβώς βδομάδες μετά που ο ίδιος ντρόπιασε την Scuderia -στην αρένα του Spa το 2009- πιλοτάροντας με μαεστρία την ασήμαντή του Force India (pole position και μια παραλίγο νίκη που πήγε εντέλει στην εξοπλισμένη με την τεχνολογία KERS Ferrari) νιώσαμε μόνο απογοήτευση. Ο Fisichella δεν μπόρεσε να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον, ούτε στο ξένο πιλοτήριο και η πίεση που είχε στους ώμους του για να αποδώσει, ως ο Ιταλός αντικαταστάτης του τραυματία Massa, δεν επέτρεψε ποτέ στο δικό του αστέρι να λάμψει και μείναμε όλοι με το όνειρο στο χέρι.  

Alfonso de Portago (1956-1957) 5 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 2η

Ο Μαρκήσιος de Portago, Ισπανός αριστοκράτης και playboy, υπήρξε ένας από τους πιο φανταστικούς χαρακτήρες που κάθισαν ποτέ πίσω από ένα τιμόνι της Formula 1. Η δεύτερη θέση που πέτυχε το 1956 στο Silverstone, με την πανέμορφη Lancia D50 για λογαριασμό της Scuderia Ferrari (η οποία κληρονόμησε τα μονοθέσια από την αντίπαλη ιταλική εταιρεία μετά που η τελευταία αποτραβήχτηκε από τη Formula 1) ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα για έναν Ισπανό πιλότο, μέχρι να εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Alonso το 2003. Ο Portago, από τα χείλη του οποίου κρεμόταν μονίμως ένα τσιγάρο, ήταν εξαιρετικά ριψοκίνδυνος (μεταξύ πολλών άλλων αθλημάτων έπαιζε και το θανάσιμα επικίνδυνο παιχνίδι των Βάσκων με το όνομα «pelota») έχασε τελικά τη ζωή του ενώ πιλόταρε μια Ferrari στην ξακουστή κούρσα του Mille Miglia το 1957, παρασύροντας μαζί του στο θάνατο δέκα άλλους ανθρώπους, όπως και την ίδια την κούρσα.  

Nicola Larini (1992 & 1994) 4 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 2η

Ο Ιταλός άσος, που υπήρξε στα μάτια μας ο «μόνιμος» δοκιμαστής των μονοθέσιων της Scuderia Ferrari, είχε αποδείξει από χρόνια πριν ότι μπορούσε να πιλοτάρει με χάρη τα αδύναμα μονοθέσια των Coloni, Osella και Ligier και όταν του ζητήθηκε να αντικαταστήσει πρώτα τον άμοιρο Capelli το 1992 και αργότερα τον τραυματία Alesi το 1994, δεν απογοήτευσε. Το τραγικό με τη δική του ιστορία είναι πως κανείς δεν θυμάται την απίθανη δεύτερη θέση που πέτυχε με τη Scuderia το 1994 στην Imola (τερμάτισε πίσω από τη Benetton του μεγάλου Schumacher) αφού όλη η Formula 1 θρηνούσε τον χαμό του Ayrton Senna. Έπρεπε να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια προτού η Formula 1 τον θυμηθεί πάλι και του δώσει μια ευκαιρία. Το 1997 είχα την τύχη να περιγράψω την κούρσα γυρισμού του στην Αυστραλία, όπου τερμάτισε στην έκτη θέση με τη Sauber, με τον Larini να σκουπίζει την αραχνιασμένη του πανοπλία και να μας ενθουσιάζει με τη μαγική αστερόσκονή του για μια τελευταία φορά.

Ignazio Giunti (1970) 4 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 4η

Στον αγώνα ντεμπούτο του στη Formula 1, στη γνήσια και τρομακτική πίστα του Spa των 14 χιλιομέτρων, ο Ιταλός Ignazio Giunti (Ινιάτζιο Τζούντι) τερμάτισε στην τέταρτη θέση για λογαριασμό της Scuderia Ferrari και όλα τα βλέμματα άρχισαν να στρέφονται προς το μέρος του. Όλοι πίστευαν πως το μέλλον του θα ήταν λαμπρό. H μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν αφού κάηκε ζωντανός στις φλόγες που τύλιξαν χωρίς οίκτο το όχημά του, τη στιγμή που οδηγούσε την κούρσα Σπορ Πρωτοτύπων στο Μπουένος Άιρες, πριν από ακριβώς 50 χρόνια, αφού πρώτα χτύπησε στην ουρά ενός άλλου αυτοκινήτου, το οποίο έσπρωχνε με τα χέρια κάποιος από τους αντιπάλους του. Ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που το αγώνισμά μας φάνηκε τόσο άδικο.

Image credit

Paul Frere (1955-1956) 3 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 2η

Φανταστείτε σήμερα κάποιον δημοσιογράφο της Formula 1 να τερματίζει στην 2η θέση ενός Grand Prix! Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, όμως, αυτό ακριβώς ήταν που πέτυχε το 1956 στην τρομακτική πίστα του Spa ο Βέλγος συνάδελφος Paul Frere. Το γεγονός ότι κέρδισε επίσης την 24ωρη κούρσα του Le Mans το 1960, μοιράζοντας τις βάρδιες πίσω από το τιμόνι της Ferrari του με τον συμπατριώτη του Olivier Gendebien, υπογραμμίζει το πηγαίο ταλέντο του. Το πρώτο τμήμα της στροφής Stavelot στο Spa, φέρει σήμερα το όνομά του.  

Jean Behra (1959) 3 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 5η

Ο Behra εξακολουθεί να είναι, σύμφωνα με τη δική μου τουλάχιστον άποψη, στη λίστα με τους πέντε πιο ταλαντούχους πιλότους που δεν κέρδισαν ποτέ ένα Grand Prix. Με λιονταρίσια καρδιά και περισσή χάρη, ο Γάλλος άσος από τη Νίκαια δεν έπαψε να τοποθετεί εκρηκτικά στην πόρτα της νίκης, κάνοντας τους Fangio και Moss αυτού του κόσμου να ιδρώνουν, μα που ωστόσο ποτέ δεν κατάφερε να την ανατινάξει και να μπει μέσα για να τους κλέψει τις δάφνες της νίκης. Οι Gordini και BRM που πιλόταρε με νεύρο στις αιματηρές πίστες του '50 δεν ήταν αντάξιες της ψυχής που έβαζε και όταν τελικά κατάφερε να σφίξει τα δάκτυλά του γύρω από ένα βολάν της Scuderia Ferrari, έλυσε τη διαφωνία που είχε με τον manager της ομάδας με μια... γροθιά στο πρόσωπο. Ο Enzo Ferrari τον απέλυσε και όταν λίγες βδομάδες μετά σκοτώθηκε στο AVUS, οδηγώντας μια ιδιωτική Porsche, o Γέρος του Maranello δεν έστειλε ούτε στεφάνι στην κηδεία του.

Gianni Morbidelli (1991) 1 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 6η

Άλλος ένας χαρισματικός Ιταλός της παλιάς καλής σχολής karting της χώρας, του οποίου το αστέρι δεν είχε την ευκαιρία να λάμψει και του οποίου το ταλέντο χαραμίστηκε πίσω από το τιμόνι μέτριων αυτοκινήτων της Formula 1. Όταν η Ferrari έκανε το λάθος να απολύσει τον μεγάλο Alain Prost πριν από τον τελευταίο αγώνα του 1991, εφόσον ο Γάλλος τόλμησε να παρομοιάσει το μονοθέσιο που οδηγούσε με ένα… φορτηγό (κάποιο στέλεχος της ομάδας που προτίμησε να παραμείνει ανώνυμο δήλωσε τότε θυμάμαι «πληρώνουμε τον καλύτερο πιλότο στον κόσμο για να μην οδηγεί για εμάς») η Ferrari στράφηκε στον Morbidelli, που προσπαθούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή να διακριθεί με μια Minardi-Ferrari. To βάφτισμά του (κυριολεκτικά!) με τη Scuderia έγινε στον βροχερό αγώνα της Αυστραλίας -η πίστα της Αδελαΐδας έμοιαζε περισσότερο με λίμνη- και ο Ιταλός τερμάτισε στην έκτη θέση, στο πιο μικρό σε διάρκεια (και ένα από τα πιο επικίνδυνα) Grand Prix όλων των εποχών.  

Dorino Serafini (1950) 1 Grand Prix με τη Ferrari, καλύτερη θέση 2η

Μία μόλις συμμετοχή σε Grand Prix της Formula 1 με τη Ferrari και τερματισμός στη δεύτερη θέση! Αυτό ήταν που πέτυχε ο Ιταλός Dorino Serafini, στο Ιταλικό Grand Prix της Monza το 1950, που ήταν και ο μοναδικός αγώνας στην καριέρα του (η αλήθεια είναι ότι μοιράστηκε το μονοθέσιο του με τον μεγάλο Alberto Ascari, λίγο μετά που η Ferrari του τελευταίου παρουσίασε βλάβη). Ο πρώην άσος των αγώνων μοτοσικλέτας και πρωταθλητής Ευρώπης του 1939, στην κατηγορία των 500cc, έγραψε με αυτό τον τρόπο τη δική του ιστορία, ως άλλος ένας… άσημος ήρωας της Scuderia Ferrari.

Αυτοί που δεν πρόλαβαν καν να ιππεύσουν το Cavallino

Ακόμη πιο συγκινητικές ίσως να ήταν οι ιστορίες των πιλότων εκείνων που υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με τη Ferrari (ή που βρέθηκαν ένα βήμα μακριά από το να υπογράψουν) αλλά που δεν την εκπροσώπησαν ποτέ στις πίστες, μιας και το πεπρωμένο επενέβη για να αλλάξει το πρόσωπο της ιστορίας.  

Stirling Moss

Ο σπουδαιότερος αναμφίβολα πιλότος απ’ όσους δεν κατέκτησαν ποτέ τον παγκόσμιο τίτλο βρέθηκε μια ανάσα από το να οδηγήσει για τη Ferrari. Ο Enzo Ferrari τον προσέγγισε για πρώτη φορά το 1951, όταν ο Moss ήταν μόλις 20 χρονών, ωστόσο, ο Γέρος του Maranello άλλαξε τελευταία στιγμή τη γνώμη του να τον προσλάβει και ο Βρετανός ορκίστηκε πως δεν θα οδηγούσε ποτέ γι’ αυτόν. Δέκα χρόνια αργότερα και οι εγωισμοί των δύο αντρών ήταν έτοιμοι να υποχωρήσουν, με τον Ferrari να προσφέρει για το 1962 στον Moss μία 156 Sharknose (που ο Βρετανός θα έβαφε στα χρώματα της ομάδας του φίλου και εργοδότη του Rob Walker) προτού έρθει το μοιραίο ατύχημα στο Goodwood που έβαλε ένα τέλος στην καριέρα του μεγάλου άντρα.

Francois Cevert

Λίγοι το γνωρίζουν αλλά ο χαρισματικός Γάλλος πιλότος (και πιανίστας) με την ευγενική ψυχή και μοναδική γοητεία είχε υπογράψει συμβόλαιο για να εκπροσωπήσει τη Ferrari στις πίστες το 1974, προτού η μοίρα επέμβει άλλη μια φορά για να συνθλίψει το όνειρο. Ο Cevert υπήρξε η πρώτη μεγάλη ελπίδα της χώρας του για έναν παγκόσμιο τίτλο και η καριέρα του στην αγαπημένη του Tyrrell, δίπλα στον τρανό του μέντορα Jackie Stewart, απέδειξε ότι ο «μαθητής» ήταν τελικά ταχύτερος από τον «δάσκαλο». Στα προκριματικά του τελευταίου αγώνα του 1973, στο Watkins Glen, ο Francois έχασε τον έλεγχο της μπλε βολίδας του στο γρήγορο «σίγμα» της πρώτης στροφής και καρφώθηκε στις μπαριέρες που διαμέλισαν το σώμα του.    

Eddie Cheever

Ο Αμερικανός με τις ιταλικές ρίζες βρέθηκε επίσης στο ξωπόρτι της Ferrari, σε ηλικία 19 μόλις ετών, έχοντας προηγουμένως δεχτεί μια τηλεφωνική πρόσκληση από την ομάδα (αρχικά νόμιζε πως ήταν φάρσα) που τον ήθελε να συναντά τον Enzo Ferrari προς το τέλος του 1977. Μια μυστική συνάντηση με «καμουφλαρισμένα» αυτοκίνητα και μαύρα γυαλιά σε ένα απόμερο καφέ, και απ’ εκεί στους πίσω δρόμους που οδηγούσαν στο γραφείο του μυστηριώδη άντρα (ιστορία που διηγήθηκαν τόσοι και τόσοι άλλοι πιλότοι που βρέθηκαν στη θέση του Cheever) όπου και υπογράφτηκε ένα συμβόλαιο πιλότου δοκιμαστή της ομάδας. Λίγους μήνες μετά η Ferrari επέλεξε τον Gilles Villeneuve αντί για τον Cheever ως πιλότο της και ο Eddie διέλυσε την συμφωνία («έκανα το λάθος της ζωής μου») και τελικά τα έχασε όλα.

Elio de Angelis

Άλλος ένας ευγενικός και κομψός πιλότος-πιανίστας, ο Elio de Angelis (όνομα και πράμα) προερχόταν από πλούσια οικογένεια και στο τέλος του 1977 βρέθηκε στη λίστα υποψηφίων του Enzo Ferrari για να αντικαταστήσει τον δυσαρεστημένο Niki Lauda, ο οποίος αποχωρούσε από την ομάδα. Όπως ο Cheever, έτσι και ο de Angelis (επίσης 19 ετών τότε) δοκίμασε το μονοθέσιο της ομάδας στο Fiorano, προτού χάσει τη θέση από τον Gilles Villeneuve. Ο Ρωμαίος έκανε τελικά το ντεμπούτο του στην F1 δύο χρόνια αργότερα, με τη μικρή ομάδα της Shadow, προτού χάσει τη ζωή του το 1986 ενώ δοκίμαζε ένα μονοθέσιο της Brabham.

Riccardo Patrese

O Riccardo Patrese υπήρξε το λαμπρό αστέρι της Ιταλίας στη Formula 1 της δεκαετίας του ’80, έχοντας γίνει γνωστός από τις επιτυχίες του με τις ομάδες της Brabham (που ανήκε τότε στον παλιόφιλο του Bernie Ecclestone) και αργότερα της Williams (το καλοκαίρι του 1991 ούτε ο Senna δεν μπορούσε να κερδίσει τον «φορμαρισμένο» Patrese στη μάχη του pole position) με τον ίδιο να συμμετέχει σε 256 Grand Prix. Η ευκαιρία να οδηγήσει για τη Ferrari παρουσιάστηκε νωρίς στην καριέρα του, όταν η ομάδα του έκανε πρόταση το 1979 για να αντικαταστήσει τον ριψοκίνδυνο Gilles Villeneuve. Η Ferrari, που υπέγραψε συμβόλαιο «επιλογής» μαζί του, αποφάσισε να κρατήσει τελικά τον Γαλλοκαναδό και ξεπλήρωσε εντέλει τον Patrese.  

Roberto Moreno

Ο συναισθηματίας Βραζιλιάνος πιλότος-μινιατούρα, με το παιδικό πρόσωπο και φωνή, κατέκτησε τον τίτλο της F3000 το 1988, ενώ παράλληλα διατέλεσε πιλότος δοκιμαστικών της Ferrari, εξελίσσοντας το πρώτο κιβώτιο ταχυτήτων με paddles στο τιμόνι, τεχνολογία που είναι στάνταρτ στις μέρες μας. Όταν ο Gerhard Berger είχε το μεγάλο του ατύχημα στην Imola το 1989 (παραλίγο να καεί ζωντανός στο μονοθέσιο του) η Ferrari έψαξε για αντικαταστάτη για το επόμενο Grand Prix στο Μονακό. Στο τέλος όμως η ομάδα προσπέρασε τον Moreno και επέλεξε να αγωνιστεί με ένα μόνο αυτοκίνητο στο πριγκιπάτο (αυτό του Nigel Mansell) και όλα τέλειωσαν εκεί.

JJ Lehto

Κατά την άποψή μου ο JJ Lehto ήταν τόσο χαρισματικός όσο και ο συμπατριώτης του Mika Hakkinen (και οι δύο διέλυσαν τον ανταγωνισμό στην F3 προτού κάνουν ντεμπούτο στην F1) με τον πρώτο να κερδίζει την 24ωρη κούρσα του Le Mans δύο φορές. Η νίκη του το 1995 με τη McLaren, σε έναν αγώνα κατά τον οποίο η δυνατή βροχή δεν έλεγε να κοπάσει, υπογράμμισε πως ο ίδιος μπορούσε να «περπατήσει πάνω στο νερό». Ο Φινλανδός υπήρξε πιλότος-δοκιμαστής της Ferrari το 1989 και όταν ο Berger είχε το προαναφερόμενο ατύχημα του στην Imola, το όνομα του Lehto μπήκε στιγμιαία στον κύκλο (μαζί με αυτά των Andretti και Stewart παρακαλώ!) αλλά τελικά τίποτα δεν έγινε.    

Alex Caffi

Ο Ιταλός πρώην άσος της Formula 1 και σημερινός ιδιοκτήτης μίας από τις κορυφαίες ομάδες του EuroNascar, με οδηγό του τον συμπατριώτη μας Βλαδίμηρο Τζιωρτζή, υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου πιλότους (ήταν πάντοτε άψογος στις street και ελικοειδείς πίστες) καταφέρνοντας να κάνει μικρά θαύματα με τις μικρές ομάδες των Osela, Scuderia Italia και Arrows. H Ferrari τον είχε βάλει στο στόχαστρό της γύρω στο 1990, για μια θέση στην ομάδα το 1991, αλλά τελικά τίποτα δεν καρποφόρησε.  

Stefano Modena

Ένας εξαίσιος και αγαπημένος πιλότος, προικισμένος με περισσή χάρη αλλά χαμηλών τόνων, ο οποίος κέρδισε τον θρυλικό Ayrton Senna στο παγκόσμιο πρωτάθλημα karting, προτού στεφτεί πρωταθλητής F3000 το 1987 και εντέλει κάνει -στο τέλος της ίδιας χρονιάς- το ντεμπούτο του στην F1. O Enzo Ferrari συνάντησε, λίγο προτού πεθάνει, τον νεαρό Ιταλό πιλότο, λέγοντας του: «Θα ήταν θαυμάσιο εάν ένας πιλότος με το όνομα Modena, όπως αυτό της γενέτειράς μου, οδηγούσε μια μέρα για τη Ferrari». Αυτό όμως δεν ήταν γραφτό να γίνει μιας και ο χαμηλών τόνων πιλότος δεν το διεκδίκησε ποτέ.   

Alessandro Nannini

Καφές, τσιγάρο και Formula 1 επέζησαν μαζί μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, στο πρόσωπο του πάντα πρόσχαρου Ιταλού Alessandro Nannini ο οποίος, στην καλή του μέρα, μπορούσε να τα βάλει ακόμη και μ’ αυτόν τον Ayrton Senna. Όπως ακριβώς έκανε το 1990: προηγήθηκε για αρκετή ώρα μπροστά από τον Βραζιλιάνο στο Hockenheim, τερματίζοντας τελικά δεύτερος με την Benetton του, προτού οι δύο συγκρουστούν στον επόμενο αγώνα στην Ουγγαρία ύστερα από μια ανυπόμονη μανούβρα προσπέρασης του Senna. Η Ferrari είχε ενθουσιαστεί με το ταλέντο του και του πρόσφερε ένα συμβόλαιο για το 1991, ωστόσο, ύστερα από ένα ατύχημα που είχε με το ελικόπτερό του ο Nannini έχασε το ένα του χέρι και το όνειρο έμεινε στη μέση.

Pierluigi Martini

Ο μικρόσωμος Ιταλός άσος υπήρξε ένας δυναμίτης. Η δική του αγαπημένη ομάδα ήταν η Minardi και εκεί πέρασε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του (1985-1995) πετυχαίνοντας τα καλύτερα αποτελέσματα της μικρής ομάδας ύστερα από εκρηκτικές εμφανίσεις (κόντρα στο τεχνολογικό κατεστημένο της εποχής) τις οποίες δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Το 1991 υπέγραψε συμβόλαιο με τη Ferrari, για μια θέση στην ομάδα το 1992, στο τέλος όμως η… ευκαιρία πήγε στον Ivan Capelli, ο οποίος δεινοπάθησε στη Scuderia (βλέπω πιο πάνω).

Ayrton Senna

Θυμάμαι ένα πανό που κρέμασαν κάποτε κάποιοι οπαδοί στην πίστα (νομίζω στην Suzuka θα πρέπει να ήταν) το οποίο έγραφε: «Senna and Ferrari. We will dream forever». Ο θρυλικός Βραζιλιάνος πιλότος ήρθε κατά τη διάρκεια της καριέρας του τρεις φορές σε επαφή με τη Ferrari (η πρώτη ήταν με τον ίδιο τον Enzo Ferrari ο οποίος τον απέρριψε λόγω χρηματικής διαφωνίας) η δεύτερη με τον διευθυντή της ομάδας Cesare Fiorio (για ένα διετές συμβόλαιο που αναφερόταν στις χρονιές 1991 και 1992, αλλά που και πάλι δεν εκπληρώθηκε) και η τελευταία με τον πρόεδρο της Scuderia, Luca di Montezemolo, λίγες μέρες πριν από το μαύρο weekend της Imola. Ο Senna ήθελε να τελειώσει την καριέρα του με τη Ferrari αλλά ο χρόνος τον πρόλαβε.

Robert Kubica

Ο Πολωνός άσος του βολάν εξακολουθεί να αποτελεί το μεγαλύτερο ταλέντο που έχασε η Formula 1 τα τελευταία 20 περίπου χρόνια, αφού το γνωστό ατύχημα που είχε σε αγώνα ράλλυ το 2011, στο οποίο έχασε το ένα του χέρι, έβαλε ουσιαστικά το φρένο στη δική του λαμπρή καριέρα. Ο Alonso υπολόγιζε τον ίδιο περισσότερο από κάθε άλλο αντίπαλό του κι ας οδηγούσε μονάχα μέτρια μονοθέσια, τα οποία μεταμόρφωνε σε «νικητές της πίστας» χάρη στα φανταστικά ταχυδακτυλουργικά του. Αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι πως ο Kubica, που θα συνέχιζε με τη Renault το 2011 εάν δεν είχε το ατύχημά του, είχε ήδη υπογράψει συμφωνία για να γίνει πιλότος της Ferrari το 2012. Η άσπλαχνη μοίρα, όμως, έβαλε και πάλι το χέρι της, στερώντας μας το ομορφότερο βεγγαλικό.  

Jules Bianchi

Άλλος ένας πιλότος που προοριζόταν για τη Ferrari προτού η μαυροφορεμένη μοίρα επέμβει πάλι για να συνθλίψει το όνειρο, προτού αυτό πάρει μορφή. Ο Bianchi έχασε τη ζωή του ως αποτέλεσμα του φρικτού ατυχήματος που είχε με τη Marussia του στον αγώνα της Suzuka το 2014, όταν καρφώθηκε με το κεφάλι πάνω σε ένα τρακτέρ των 6.5 τόνων, το οποίο ανασηκώθηκε στον αέρα από τη σφοδρή σύγκρουση.

Sergio Perez

Ως μέλος της Ακαδημίας ταλέντων της Ferrari, o Μεξικανός άσος προοριζόταν για μια θέση στην ιταλική ομάδα το 2014, ωστόσο, η σχεδόν καταστροφική από πλευράς αποτελεσμάτων χρονιά που είχε με τη McLaren το 2013 (ήταν η πρώτη χρονιά μετά το 1980 που η ομάδα δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί στο βάθρο) τον έβγαλε από το ραντάρ της Ferrari, η οποία επέλεξε τελικά τον Raikkonen.

Δημήτρης Γιόκκας, περισσότερα στο βιβλίο μου «Ύμνος στην Ταχύτητα»