Μερικές φορές, η ιστορία δεν τελειώνει. Περιμένει υπομονετικά, κρυμμένη στη σκόνη του χρόνου, μέχρι να βρει κάποιον άξιο να τη συνεχίσει. Σήμερα, μέσα από τα μάτια ενός νέου παιδιού που δεν φοβάται να ονειρευτεί, ένα χαμένο πνεύμα ξαναβρίσκει το δρόμο του στις πίστες του κόσμου.

Στο τρίτο μόλις Grand Prix της καριέρας του, στην σκληροτράχηλη πίστα της Suzuka, όπου ξεχωρίζουν μονάχα οι τρανότεροι ακροβάτες της F1, ο Isack Hadjar, κατάφερε στα 20 μόλις χρόνια του να προκριθεί στην έβδομη θέση με μια Racing Bull, αράζοντας στο grid μία θέση μπροστά από το ίνδαλμά του: τον επτάκις παγκόσμιο πρωταθλητή Lewis Hamilton της Ferrari. Την επόμενη μέρα τερμάτισε όγδοος, αυτή τη φορά μία θέση πίσω από τον ήρωά του, συλλέγοντας τους πρώτους του βαθμούς.

Κάποιοι που τον είδαν να κλαίει, αφού βγήκε εκτός πίστας στον αναγνωριστικό γύρο της βρεγμένης πίστας της Μελβούρνης, στον πρώτο αγώνα της χρονιάς στην Αυστραλία, το θεώρησαν αδυναμία, με πρώτο και καλύτερο τον «Τσάρο» της ακαδημίας ταλέντων της Red Bull, Helmut Marko, ο οποίος φαίνεται να τρέφεται με τα δάκρια των νεαρών πιλότων του.

Όταν είδα προσωπικά τον Hadjar να γεμίζει το κράνος του με δάκρυα, περπατώντας για ώρα χωρίς να το βγάλει (καλύπτοντας έτσι τη ντροπή του) αμέσως ήρθε στο μυαλό μου ο Ayrton Senna και η σφοδρή αυστηρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τον εαυτό του κάθε φορά που έκανε κάποιο λάθος. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το περιβόητο ατύχημά του στο Μονακό το 1988, με το αυτομαστίγωμα που ακολούθησε να οδηγεί εντέλει τον Βραζιλιάνο θρύλο μέχρι εκεί που δεν έφτασε ποτέ άλλος θνητός (κέρδισε και τα πέντε Grand Prix του Μονακό στα οποία συμμετείχε προτού αφήσει αυτόν τον κόσμο.). 

Οι πιο φανατικοί οπαδοί της Formula 1 υποστηρίζουν πως ο Hadjar, ο οποίος φέρει γαλλική ταυτότητα, είναι ο πρώτος πιλότος στην ιστορία με ρίζες από την Αλγερία. 

Μαζί με το άκουσμα της πιο πάνω λανθασμένης στατιστικής, ακούω τα κόκαλα θρυλικών ηρώων να τρίζουν από τα βάθη του χρόνου, αφού δύο αστέρες προερχόμενοι από την ίδια βορειο-αφρικανική χώρα, είχαν γράψει τη δική τους ένδοξη σελίδα στους αγώνες Grand Prix πολύ πριν τον Hadjar, και πολύ πριν την ίδρυση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Formula 1 το 1950.

Πρόκειται για δύο εξαιρετικούς πιλότους με αλγερινές ρίζες, οι οποίοι έγραψαν τη δική τους ιστορία στις πίστες κατά τις δεκαετίες του 1920 και '30, σε μια εποχή όπου τα Grand Prix ξεδιπλώνονταν σε εξωτικούς τόπους όπως το Μαρόκο, η Αλγερία, η Λιβύη, η Τυνησία και η Αίγυπτος. Μη ξεχνάμε, πως όλες αυτές οι μεσογειακές χώρες ήταν τότε αποικίες ευρωπαϊκών χωρών –υπό τη διοίκηση της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας ή της Βρετανίας.

Ο Marcel Lehoux, γεννημένος από Γάλλους γονείς αλλά μεγαλωμένος στην Αλγερία (ακριβώς το αντίθετο με τον Hadjar), κέρδισε το Grand Prix της Καζαμπλάνκα το 1924 και, τέσσερα χρόνια αργότερα, πρόσθεσε στο ενεργητικό του τόσο το Grand Prix της Τύνιδας (πρωτεύουσας της Τυνησίας) όσο και το πρώτο Grand Prix της Αλγερίας, που διεξήχθη το 1928 σε εξαιρετικά επικίνδυνο οδόστρωμα, λόγω της δυνατής βροχής που πλημύρισε τους πλακόστρωτους δρόμους της street πίστας.

Μαρτυρίες από την εποχή αναφέρουν ότι μέρος της εντυπωσιακής και γραφικής κεντρικής εξέδρας της πίστας είχε καταληφθεί από μια άγρια, θορυβώδη φυλή πολεμικών αρχηγών της ερήμου, οι οποίοι (πλήρως οπλισμένοι!) διέκοψαν για λίγο τη δράση στα pits προκειμένου να περάσει απέναντι η φάλαγγα με τις καμήλες που τους μετέφεραν στις κερκίδες.

O πρώτος μεγάλος Γαλλο-Αλγερινός ήρωας: Marcel Lehoux! 

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε αυτή την εκρηκτική συνύπαρξη πολιτισμών, το 1932 ο Lehoux παρατήρησε έναν νεαρό που αγωνιζόταν για πρώτη φορά στις πίστες, ο οποίος του έκανε τρομερή εντύπωση. Ο Guy Moll, γεννημένος στην Αλγερία από πλούσιους Γάλλους και Ισπανούς γονείς, δεν άργησε να βρεθεί στο τιμόνι της Bugatti του Lehoux στον αγώνα του Οράν στην Αλγερία. Προς έκπληξη όλων, ο 22χρονος νεαρός πήρε αμέσως το προβάδισμα, μέχρι που μια μηχανική βλάβη τον ανάγκασε να εγκαταλείψει.

Το πρώτο του ευρωπαϊκό Grand Prix ήρθε στην απαιτητική διαδρομή του Pau στη Γαλλία, και μάλιστα σε συνθήκες… χιονοθύελλας! Μην φανταστείτε όμως πως οι αγωνοδίκες έστειλαν έξω την «Καμήλα Ασφαλείας» για να εξετάσει την άσφαλτο και να ακυρώσει τον αγώνα. Οι παράτολμοι πιλότοι, φορώντας μόνο τα δερμάτινα σκουφιά τους στο κεφάλι και με το χιόνι να τους χτυπά στο πρόσωπο, πήραν εκκίνηση χωρίς δεύτερη σκέψη.

Στις χειρότερες πιθανότατα καιρικές συνθήκες που έχει γνωρίσει ποτέ Grand Prix, ο Moll προηγήθηκε για ένα διάστημα και τελικά τερμάτισε δεύτερος, πίσω μόνο από τον μέντορά του, τον ατρόμητο απέναντι στα στοιχεία της φύσης Lehoux.

Ο τελευταίος βρήκε δυστυχώς τραγικό θάνατο στο Deauville Grand Prix του 1936, όταν σε μια αμείλικτη μονομαχία τον έβγαλε από την πίστα -και από τη ζωή- ο πιο αδυσώπητος αρματομάχος της εποχής εκείνης. Κι αν νομίζετε ότι ο Verstappen ενσαρκώνει σήμερα την απόλυτη αδιαλλαξία στις «τροχό με τροχό» μάχες, τότε δεν έχετε ακούσει για τον Giuseppe Farina -τον άνθρωπο που έγραψε ιστορία με αίμα και μέταλλο στις πίστες, προτού γίνει ο πρώτος πρωταθλητής της F1 το 1950.

Επιστρέφοντας όμως στον Moll και στη χρονιά του 1934, σειρά εντυπωσιακών εμφανίσεων από τον ίδιο έπεισαν τον Enzo Ferrari να τον εντάξει στο κορυφαίο αγωνιστικό σχήμα της Alfa Romeo. Η απόφαση του Ferrari αποδείχθηκε σοφή.

Ο Guy Moll στο τιμόνι της Alfa Romeo της Scuderia Ferrari, μάζί με τον Enzo Ferrari (με το περιβραχιόνιο)  

Στην παρθενική του εμφάνιση με τη Scuderia εκείνη τη χρονιά, ο Αλγερινός άσος κέρδισε το Grand Prix του Μονακό (ο Hamilton δεν αξιώθηκε για κάτι τέτοιο φέτος, αφήνοντας το πνεύμα του Enzo Ferrari ανικανοποίητο εκεί ψηλά στους ουρανούς) επισκιάζοντας σε αυτήν, την πιο απαιτητική πίστα του πρωταθλήματος, κολοσσούς όπως οι Chiron, Nuvolari και Varzi.

O Ferrari θυμάται ένα περιστατικό με τον Moll, που εντυπωσίασε τρομερά τον ίδιο. Η ομάδα έδωσε σε έναν από τους αγώνες εντολή στον Αλγερινό να επιβραδύνει, κρεμώντας μια πινακίδα με ένα γραμμένο με κιμωλία μήνυμα για τον ίδιο, την στιγμή που αυτός περνούσε από τα pits. Ο Moll έχασε συμπωματικά τον έλεγχο της βολίδας του καθώς έστριβε στην τελευταία στροφή των pits και χωρίς να χάσει τον παραμικρό χρόνο, μανούβραρε με επιδεξιότητα το όχημά του προς τη σωστή κατεύθυνση, έγνεψε με τον αντίχειρα ότι κατάλαβε το μήνυμα, και συνέχισε ακάθεκτος την πορεία του.

Δυστυχώς, η νίκη του Moll στο Μονακό έμελλε να είναι το απόγειο της καριέρας του. Μερικούς μήνες αργότερα, στο Grand Prix της Pescara, έχασε τη ζωή του σε ένα τραγικό ατύχημα, ενώ οδηγούσε (για άλλη μια φορά) την κούρσα.

O αξέχαστος Guy Moll που έφυγε νωρίς, καβάλα σε χίλιους κεραυνούς

Ψάχνοντας χθες αργά σε ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία που έχω στην κατοχή μου, το οποίο μου δώρισε ο πατέρας μου και το οποίο τιτλοφορείται Piloti che Gente (Πιλότοι, τι Άντρες!) ο συγγραφέας του βιβλίου, κάποιος Enzo Ferrari, περιγράφει τον πιο πάνω ήρωα: «Ο Moll υπήρξε, κατά τη γνώμη μου, ο μοναδικός πιλότος που μπορούσε να συγκριθεί με τον θρυλικό Tazio Nuvolari: μοιράζονταν την ίδια ξεχωριστή νοοτροπία, το ίδιο επιθετικό πνεύμα, την ίδια ψυχραιμία στην οδήγηση και την ίδια ακλόνητη πίστη στο να παίρνουν ακραία ρίσκα. Εκείνη την ημέρα στο Μονακό, ο Moll έδειξε την κλάση ενός μεγάλου πρωταθλητή. Υπογράμμισε με εντυπωσιακό τρόπο την προσωπικότητά του ως πιλότος και δικαίωσε απόλυτα την πίστη που του είχα δείξει».

Το ανυπότακτο πνεύμα του Moll, όμως, δεν πέθανε ποτέ. Ίσως να διασώθηκε στον άνεμο της Μεσογείου, να διέσχισε βουνά και θάλασσες, και να αναπαύτηκε τελικά στην καρδιά ενός νέου παιδιού με καταγωγή από την ίδια άγρια γη. Ένα παιδί που οδηγεί σήμερα με το ίδιο σχεδόν μαγικό άγγιγμα για την μικρή ομάδα της Racing Bulls, πιλοτάροντας με την ίδια ορμή και με την ίδια λαχτάρα για το αδύνατο._Δημήτρης Γιόκκας

Ο Oscar δεν υψώνει τη φωνή -μόνο τον πήχη | SpeedΖone Podcast EP73

Διαβάστε ακόμη: Ο ήρωας της αφίσας των παιδικών μου ονείρων