Συμπληρώνονται σήμερα 70 χρόνια από τη φονικότερη στιγμή στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Και ενώ οι βολίδες της 24ωρης κούρσας του Le Mans τραντάζουν αυτή τη στιγμή την άσφαλτο, με αφορμή το FP1, συμπληρώνοντας γύρους στην πίστα των 13.6 χιλιομέτρων και διασχίζοντας τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στην πόλη Tours, θα ήθελα να αποτίνω φόρο τιμής στις 88 ψυχές που χάθηκαν στον ιερό αυτό τόπο, σαν σήμερα πριν από ακριβώς 70 χρόνια, στην χειρότερη τραγωδία που είχαμε ποτέ στον κόσμο των αγώνων αυτοκινήτου.

Δυόμιση περίπου ώρες μετά την εκκίνηση της 24ωρης κούρσας του 1955 -και συγκεκριμένα στις 18:28- η Mercedes 300 SLR του Γάλλου ήρωα Pierre Levegh, ο οποίος προσέγγιζε την κύρια ευθεία της πίστας με μεγάλη ταχύτητα, συγκρούστηκε με την αθέατη Austin Healey του Βρετανού Lance Macklin, με αποτέλεσμα ο κινητήρας του πρώτου να εκτοξευθεί πάνω στην τεράστια κερκίδα των pits και να σκορπίσει τον θάνατο.

Ο κόσμος πάγωσε. Η ταχύτητα -άλλοτε σύμβολο προόδου και θριάμβου- μετατράπηκε σε εφιάλτη μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών. Η στάχτη εκείνης της μαύρης 11ης Ιουνίου του 1955 απλώθηκε πάνω από την Ευρώπη σαν πέπλο πένθους.

Η Γαλλία βυθίστηκε σε σοκ. Η Δυτική Γερμανία σώπασε. Η Ισπανία έστρεψε το βλέμμα αλλού. Η μία χώρα μετά την άλλη απέσυρε το δικαίωμα στο θέαμα της ταχύτητας — οι αγώνες σίγησαν, προσωρινά, για έναν χρόνο περίπου. Όλοι, εκτός από την Ελβετία, η οποία ύψωσε φράγμα μόνιμο. Για εκείνη, το Le Mans του ’55 δεν ήταν απλώς τραγωδία. Ήταν τέλος. Μια σιωπή που κράτησε 67 χρόνια, μέχρι που τελικά η χώρα (την οποία εκπροσωπούν στον φετινό αγώνα 8 πιλότοι και μία ομάδα) άνοιξε και πάλι το δρόμο για τους αγώνες το 2022.

Εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου δεν ξεχάστηκε ποτέ ωστόσο. Σαν σήμερα, η άσφαλτος θυμάται. Κι εμείς στεκόμαστε σιωπηλοί, με 88 κεριά αναμμένα στη μνήμη τους. Κάθε φλόγα κι ένα όνομα. Κι η μνήμη άσβεστη._Δημήτρης Γιόκκας

Διαβάστε εδώ: Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο

Διαβάστε ακόμη Le Mans 2025: Ο δρόμος προς την αθανασία