Αφιέρωμα στον «μαύρο καβαλάρη της ασφάλτου»
Δημήτρης Γιόκκας18 Φεβ 2025
Ο θρύλος του «μαύρου βέλους»
Μπορούσες να βγεις νικητής μέσα από χίλια κύματα. Να γλυτώσεις από θαύμα καθώς στριμωχνόσουν ασταμάτητα ανάμεσα σε ατσάλι και μπετόν πάνω στην απότομα κεκλιμένη, τρομακτική οβάλ αρένα. Να λούζεσαι στον ιδρώτα, να παλεύεις μέσα σου με χίλιους θεούς και δαίμονες και να βλέπεις επιτέλους, καθώς πλησίαζε το τέλος του συγκλονιστικού εκείνου απογεύματος, τις δάφνες της νίκης να σχηματίζονται στον μπαρουτοκαπνισμένο ανεμοθώρακα του αυτοκινήτου σου.
Και εκεί που η ψυχή σου αρχίναγε να αχνογελά, να νιώθεις (άξαφνα!) εκείνον τον βροντερό ήχο να κλέβει τον αέρα από τον πίσω σου προφυλακτήρα, κάνοντάς σε να παλέψεις απεγνωσμένος για κράτημα. Προτού όμως προλάβεις να βάλεις το όχημά σου ξανά σε τροχιά, με τα χέρια και τα δάχτυλά σου να χορεύουν σαν αστραπή πάνω στο τιμόνι, να έρχεται εκείνο το δεύτερο, πιο βροντερό χτύπημα στην ουρά, το οποίο ξερίζωνε την ανάσα από τα σώθηκα σου.
Στα επόμενα κλάσματα δευτερολέπτου έβλεπες τον τοίχο να έρχεται κατάφατσα προς το μέρος σου, χωρίς οίκτο, με ταχύτητα 300 χλμ./ώρα, και εκεί που κατάφερνες -ως διά μαγείας- να αποφύγεις τη σύγκρουση, διέκρινες από την άκρη του ματιού σου μια μαύρη βολίδα να σε προσπερνά. Αυτήν που σου είχε κάνει το σημάδι στον πίσω προφυλακτήρα. Αυτήν που πιλόταρε ο «άνθρωπος με τα μαύρα», ο πιο σκληροτράχηλος «ιππότης της ασφάλτου», το πνεύμα του οποίου εξακολουθεί να τρομοκρατεί τους πιλότους του πρωταθλήματος NASCAR, οι οποίοι περιμένουν από στιγμή σε στιγμή εκείνον τον βροντερό ήχο στην ουρά.
Η μέρα που η σκιά του «ανθρώπου με τα μαύρα» διαπέρασε τον τοίχο
Η σφοδρή σύγκρουση του ατσαλιού πάνω στον τοίχο ταρακούνησε τη ψυχή όλων μας, φτάνοντας μέχρι τα δικά μου αυτιά στην μικρή μας Κύπρο.
Η είδηση για τον θάνατο του σπουδαιότερου πιλότου στην ιστορία των αγώνων NASCAR (σαν σήμερα το 2001) στην εκπνοή της ένδοξης κούρσας των 500 μιλίων της Daytona, γύρισε το μαχαίρι και στην δική μου καρδιά, κάνοντάς με να αναρωτηθώ χίλιες φορές εκείνο το μαύρο δειλινό: Πως είναι δυνατόν να έχει λυγίσει ο ατσάλινος αυτός γίγαντας; Να έχει σβήσει η σκιά του μαύρου βέλους από την άσφαλτο;
Όλα όσα ζήσαμε μαζί του κατά τη διάρκεια της θρυλικής του καριέρας έμοιαζαν με μια ιστορία μαγική, με ένα πολύχρωμο, ευφάνταστο παραμύθι που μας είχαν αρπάξει τώρα απ’ τα χέρια και, αφού έσβησαν το φως στις καρδιές μας, μας είπαν «καληνύχτα».
Ο Dale Earnhardt, ο αληθινός Ironman, αυτός που έκανε τη ψυχή μας να βγάζει σπίθες από αδρεναλίνη σε κάθε «τροχό με τροχό» μάχη του στην πίστα, δραπέτευσε με τη μαύρη του βολίδα στον άλλο κόσμο κι εμείς συνεχίσαμε στον ύπνο μας το παραμύθι. Και από εκείνη τη στιγμή, δεν ξυπνήσαμε ποτέ._Δημήτρης Γιόκκας
σ.σ. Έκτοτε δεν έχω παρακολουθήσει άλλο αγώνα NASCAR. Δεν υπήρχε πια νόημα.
