Ούτε ο ίδιος όμως ήταν σε θέση να εξηγήσει με πιο τρόπο ο πιλότος αυτός, ο οποίος είχε μείνει ένα γύρο πίσω στην αρχή του αγώνα στην street πίστα του Long Beach, ως αποτέλεσμα ενός ατυχήματος που στράβωσε το σύστημα διεύθυνσης της βολίδας του, ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ είχε καταφέρει να την κοντρολάρει (τραβούσε προς τη μία πλευρά, φθείροντας έτσι τα ελαστικά), να βρει κράτημα στην πίστα και να αναδυθεί στην επιφάνεια μαζί της, προτού προσπεράσει -τρεις γύρους πριν το τέλος- τον πιλότο που κρατούσε την αρχηγία και να του κλέψει με τον πιο θρασύ και αποστομωτικό τρόπο τη νίκη.

 

Στο τέλος συμφωνήσαμε με το Μάριο πως τέτοια ταχυδακτυλουργικά είχαμε να δούμε από την εποχή που αγωνιζόταν στη Formula 1 ο Gilles Villeneuve και κάπου εκεί έκλεισε το θέμα.

 

Εκείνη τη νύχτα λοιπόν έσβησα για πάντα τη λέξη superman από το λεξιλόγιό μου και την αντικατέστησα με τη λέξη Zanardi.

 

Μπορεί το όνομα Alessandro Zanardi να μη λέει πολλά στους φανατικούς οπαδούς της Formula 1 (41 Grand Prix για τον ίδιο με περίπλοκα μονοθέσια και μάλιστα σε ένα τοξικό κλίμα δεν θα τον βοηθούσαν ποτέ να πετύχει κάτι καλύτερο από μια 6η θέση) αλλά όσοι παρακολουθήσαμε την καριέρα του στις ΗΠΑ, αισθανόμαστε μέχρι σήμερα ευλογημένοι.

 

Ο Ιταλός άσος που ξεκίνησε την πορεία του στις πίστες οδηγώντας το kart που του είχαν αγοράσει οι γονείς του (μετά το θανατηφόρο τροχαίο της αδελφής του ο πατέρας του δεν ήθελε τον ίδιο να ρισκάρει τη ζωή του έξω στους δρόμους) κατάφερε να φτάσει στη Formula 1 μέσω της F3000 και της υπέροχης εκείνης ομάδας με το όνομα il Barone Rampante (έχασε θυμάμαι την τελευταία στιγμή τον τίτλο του 1991 από τον Christian Fittipaldi της αντίπαλης Pacific) κάνοντας την ίδια χρονιά το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με εκείνη την πράσινη Jordan, την οποία και έσπρωξε από την 20η μέχρι την ένατη θέση στη Βαρκελώνη.

 

Αφού περιπλανήθηκε στη συνέχεια στις πίστες με τις φυτοζωούσες ομάδες της Minardi και της Lotus, ο Zanardi τράβηξε για τις ΗΠΑ, όπου κατέκτησε δύο τίτλους στα IndyCar (CART τότε) για λογαριασμό της ομάδας του Chip Ganassi (1997 και 1998) με την οδήγησή του να περιλαμβάνει -συχνά πυκνά- ακροβατικά όπως εκείνα που είδαμε στο Long Beach, αλλά και στη Laguna Seca, όπου το 1996 κέρδισε την κούρσα αφού προσπέρασε τον άμοιρο τον Bryan Herta (το θύμα του σε εκείνη την απίστευτη κούρσα στο Long Beach το ’98) σοκάροντας τον Αμερικανό συνάδελφό του και αφήνοντας μας όλους αποσβολωμένους, με μια τρελή «εναέρια-μανούβρα» από την εξωτερική της ξακουστής στροφής Corkscrew (κάτι σαν ανάποδη Eau Rouge) προτού η μανούβρα αυτή απαγορευτεί από τους ιθύνοντες του πρωταθλήματος. Τόσο τρελή ήταν…

 

Κουβαλώντας όλη αυτή τη φήμη του υπερφυσικού ήρωα στις αποσκευές του, ο Zanardi επέστρεψε το 1999 στη Fornula 1, αυτή τη φορά με την αποδυναμωμένη ομάδα της Williams (στη Monza τον είδα από κοντά να πετυχαίνει μια εντυπωσιακή τέταρτη θέση στα προκριματικά η οποία είχε να κάνει περισσότερο με ψυχή πάρα με οτιδήποτε άλλο), αλλά το τοξικό σύστημα τον έφτυσε πάλι.

 

Πίσω στα IndyCar λοιπόν με μια όχι και τόσο επιτυχημένη ομάδα, αυτήν του παλιού του μηχανολόγου Mo Nunn, μέχρι που έφτασε στα αφτιά μας (ενόσω βρισκόμουνα πάλι στην αγαπημένη μου Monza για το Ιταλικό GP του 2001) πως ο Zanardi είχε ένα φοβερό ατύχημα. Ένα αντίπαλο μονοθέσιο χτύπησε με τρομερή σφοδρότητα το δικό του ενόσω ο ίδιος βρισκόταν σταματημένος κάθετα πάνω στην αγωνιστική γραμμή της οβάλ αρένας του Lausitzring στη Γερμανία, μοιράζοντας στη μέση τη βολίδα του στο σημείο του πιλοτηρίου. Ο Zanardi ακρωτηριάστηκε (τα δύο του πόδια κόπηκαν στο σημείο κοντά στα γόνατα) με τον ίδιο να χάνει τα τρία τέταρτα από το αίμα που είχε στο σώμα του. Η ζωή του κρεμόταν τώρα από ένα λεπτό νήμα.

 

Από θαύμα, όμως, επέζησε…

 

Οποιοσδήποτε κοινός θνητός θα περιοριζόταν στο κρεβάτι για το υπόλοιπο της ζωής του, ευχαριστώντας τον Θεό που είναι απλώς και μόνο ζωντανός, πόσο μάλλον να γυρίσει στις πίστες, αλλά αυτό ακριβώς ήταν που έκανε ο Superman, συνεχίζοντας να κερδίζει αγώνες στο πρωτάθλημα των Touring Cars και να ξαφνιάζει οπαδούς και αντιπάλους οι οποίοι είχαν... δύο περισσότερα πόδια από τον ίδιο.

 

Ακολούθησαν δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012 και αλλά δύο χρυσά στο Ρίο το 2016 (ο Zanardi ήταν άσος και στους αγώνες ταχύτητας με αναπηρικό handcycle όπως αποδείχτηκε) μέχρι που συνάντησε και πάλι την εκδικητική του μοίρα, το 2020 στην Ιταλία. Ο ντόπιος ήρωας έχασε τον έλεγχο του χειροκίνητου οχήματός του ενώσω κατέβαινε με ορμή κάποιον λόφο, προτού συγκρουστεί μετωπικά με ένα φορτηγό που τον ανέβαινε.

 

Το νέο αυτό συγκλονιστικό ατύχημα άφησε τον Zanardi με ένα παραμορφωμένο πρόσωπο, όπως και με σοβαρές κρανιακές κακώσεις, που απειλούσαν για άλλη μια φορά τη ζωή του.

 

Στους επόμενους μήνες οι θεράποντες γιατροί βοήθησαν να αποκατασταθεί η όραση και η ακοή του, «συναρμολογώντας» παράλληλα το πρόσωπό του (από το οποίο δεν θυμάμαι να έλειπε ποτέ το χαμόγελο) και παρότι οι ειδικοί εξακολουθούσαν να δηλώνουν πως βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση, ο Zanardi -ως άλλος Nuvolari- ξεγέλασε και πάλι τον χάροντα, αποσβολώνοντας γιατρούς και νοσοκόμους.

 

Ξεκίνησε να ανταποκρίνεται σιγά-σιγά και να επικοινωνεί αρχικά με νοήματα, μέχρι που επέστρεψε η λαλιά του. Αυτή τη φορά έπρεπε να περιοριστεί όμως στο σπίτι και τον Ιούλιο του 2022 η ζηλότυπη μοίρα ζύγωσε πάλι τον υπερήρωα, βάζοντας φωτιά στην οικία του (!) με αποτέλεσμα ο ίδιος να καταλήξει για άλλη μια φορά στο νοσοκομείο. Πήρε εξιτήριο 76 ημέρες αργότερα και σήμερα, ανήμερα των γενεθλίων του, με το κακό να έχει πια τριτώσει, ευχή δική μου (και είμαι σίγουρος όλου του κόσμου που τον αγαπά) είναι να έχει συνθλίψει μια για πάντα τη μαύρη κατάρα που τον κατατρέχει.

 

Θα ήθελα να αφήσω για επίλογο τα λόγια του μικρού αδελεφότεκνού του, με τον οποίο ο Zanardi έπαιζε ένα απόγευμα, λίγο μετά που ο ίδιος επανήλθε στην κανονική ρουτίνα του -μετά το ατύχημα που τον άφησε ακρωτηριασμένο. «Μπάμπα», είπε ο μικρός στον πατέρα του μετά την αναχώρηση του ακλόνητου, διψασμένου για ζωή και περιπέτεια θείου από το σπίτι τους, «όταν μεγαλώσω θέλω να κάνω δύο πράγματα στη ζωή μου. Να γίνω πιλότος αγωνιστικών αυτοκινήτων και να χάσω τα πόδια μου»._Δημήτρης Γιόκκας

 

Περισσότερα στο βιβλίο μου "Ύμνος στην Ταχύτητα".