Για τρεις μέρες δεν μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Χωρίς να μην σκεφτώ τις στιγμές που πέρασα μαζί της εκεί στην εξοχή. Την εκθαμβωτική ομορφιά της, την αγγελόφωνη λαλιά, το φλογερό κόκκινο φόρεμά της, την ακαταμάχητη γοητεία, μα κυρίως το σκέρτσο που έβγαζε σαν την κρατούσα στα χέρια μου και (συνάμα) την αγριάδα που φούσκωσε μέσα της την ώρα που με παρέσυρε να χορέψω μαζί της εκείνο το βαλς που ξύπνησε εντέλει το φλογερό της ταμπεραμέντο.

 

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που παρομοίασαν με γυναίκα τα παλιά σπορ αυτοκίνητα του Enzo Ferrari και η αλήθεια είναι πως το ίδιο ακριβώς αισθάνθηκα πρόσφατα όταν βρέθηκα πίσω από το τιμόνι μιας 308 GTB του 1981, με αφορμή μια όμορφη εκδήλωση που διοργάνωσε η εταιρεία MotoTrend στην Κύπρο. Μια βόλτα στην εξοχή με εκλεκτούς φίλους και ιδιοκτήτες αυτοκινήτων Ferrari, κατά την οποία είχα την τιμή να οδηγήσω το αγαπημένο αυτοκίνητο του οικοδεσπότη μας.

 

Το όνειρο ξεκίνησε λοιπόν να ανεβάζει στροφές και να βρυχάται με κάθε αλλαγή ταχύτητας, καταπίνοντας λαίμαργα το δρόμο και εξαπολύοντας στον αέρα εκείνη την εθιστική μελωδία που δεν πρόκειται να ξεχάσεις ως τη στιγμή που θα πεθάνεις.

 

«Εάν η ψυχή ζει κάπου» έλεγε ο Enzo Ferrari, «τότε η δική μου ζει αθάνατη μέσα στους κινητήρες μου» και η αλήθεια είναι πως καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού δεν μπορούσα να βγάλω την αινιγματική φιγούρα του Maranello από το μυαλό μου. Αυτή τη ψυχή είναι που κουβαλάς μαζί σου στο αυτοκίνητό του, η οποία δεν σταματά να σου ψιθυρίζει στο αυτί και να σε κάνει να αισθάνεσαι -καθώς οι τρίχες στο σβέρκο σου σηκώνονται όρθιες- ότι είσαι πραγματικά ζωντανός.

 

Σε κάποια στιγμή ξεχάστηκα σαν την κρατούσα στην αγκαλιά μου, πάτησα απότομα φρένο -τα σκυφτά δέντρα στο καταπράσινο φόντο ορθώθηκαν πάλι- και αυτή αμέσως στάθηκε. Είχαμε πάρει τη λάθος στροφή. Αν δεν λοξοδρομούσαμε, όμως, δεν θα βλέπαμε ποτέ την αντίδραση (τη χαρά) εκείνης της γυναίκας η οποία, σαν μας άκουσε να πλησιάζουμε από μακριά (πέρασαν τόσες άλλες Ferrari από μπροστά της μα τώρα θα έβλεπε άλλη μία) έτρεξε και κρεμάστηκε από το μπαλκόνι που κοιτούσε από ψηλά το στενό δρομάκι του χωριού της -με πλατύ χαμόγελο στα χείλη- για να μας προϋπαντήσει. Όπως ακριβώς προϋπαντούσε κάποτε το ένθερμο ιταλικό πλήθος τους μονομάχους που έσειαν τις στράτες στο Mille Miglia.

 

Η Ferrari 308, που σχεδιάστηκε από τον Leonardo Fioravanti (τι μελωδικό όνομα Θεέ μου!) της ξακουστής carrozzeria Pininfarina, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Σαλόνι του Παρισιού το 1975 και παρόλο που έχει τα χρονάκια της, ο δυνατός και ροπάτος V8 κινητήρας της που αποδίδει 250 περίπου ανορθωμένους ίππους, η ακρίβεια στο τιμόνι, η αποτελεσματικότητα των φρένων και ο τρόπος που κουμπώνει τις πέντε σχέσεις το χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων με τη μεταλλική φωνή του, ζωγραφίζουν στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο που δεν μπορεί κανείς με τίποτα να σβήσει.

 

Σύντομα συνειδητοποιείς πως δεν οδηγείς ένα αυτοκίνητο αλλά ένα κομψοτέχνημα που η Ferrari έφτιαξε την εποχή που υπήρξε μια ομάδα Formula 1 η οποία κατασκεύαζε λίγα μόνο χειροποίητα οχήματα για τους εκλεκτούς, με τον αγαπημένο φίλο του Enzo Ferrari, Sergio Scaglietti, να βάζει όλη του την τέχνη προκειμένου το «όνειρο 308» να πάρει μορφή.

 

Καθώς απλώνονται μπροστά σου οι φιδίσιες στροφές της ορεινής Λεμεσού ανοίγει η όρεξή σου για παιχνίδι και την ώρα που προσπαθείς να τα βρεις με την τεχνική «μύτη-τακούνι» (τα τρία πετάλια είναι τοποθετημένα όφσετ στα αριστερά και πολύ κοντά το ένα στο άλλο) δεν αργεί να ξυπνήσει μέσα σου το πνεύμα του αλησμόνητου Gilles Villeneuve: του ακροβάτη πιλότου της Scuderia Ferrari ο οποίος έκανε την 308 να σπαρταρά στα χέρια του και όποτε η ιταλική αστυνομία σταματούσε τον θρασύ αυτό παραβάτη (ποιος τολμά να τρέχει με τέτοιες ταχύτητες στους ανοικτούς δρόμους της χώρας;) μόλις αντίκριζε το πρόσωπό του (το πρόσωπο εκείνου που ο Enzo Ferrari λάτρευε σαν το γιο του) τα όργανα της τάξης αμέσως ημέρευαν και ζητούσαν απλώς απ’ τον ίδιο να στριφογυρίσει τα λάστιχα, προτού αυτός υπακούσει και χαθεί με την ίδια ταχύτητα στον ορίζοντα.

 

Με αυτά τα ιδανικά μεγάλωσα στο σπίτι μου στη Λευκωσία τη δεκαετία του ’80, με την αφίσα του Gilles πάνω από το κρεβάτι μου και με μια Ferrari 308 στον απέναντι τοίχο, και τώρα, χάρη στο αναπάντεχο αυτό συναπάντημά μου με την ίδια, το άπιαστο όνειρο πήρε επιτέλους σάρκα και οστά.

 

Τις θερμές μου ευχαριστίες στον φίλο Μάριο Πελετιέ, παθιασμένο ιδιοκτήτη της MotoTrend και πρεσβευτή της Ferrari στην Κύπρο, που μου εμπιστεύτηκε το αγαπημένο του αυτοκίνητο. Που μου εμπιστεύτηκε ένα κομμάτι της ψυχής του Enzo Ferrari._Δημήτρης Γιόκκας