Έπρεπε να περάσουν 20 ολόκληρα χρόνια, διάστημα κατά το οποίο άλλαξε ριζικά η ζωή και οι συνήθειές μας, προτού πανηγυρίσει ξανά τίτλο των Πιλότων η Scuderia Ferrari.

Η αλήθεια είναι πως, μέχρι τον Οκτώβριο του 2000, δεν είχα ζήσει ποτέ το μαγικό εκείνο συναίσθημα της κατάκτησης ενός τίτλου των Πιλότων από τη Scuderia Ferrari μιας και ξεκίνησα να παρακολουθώ τους αγώνες της Formula 1 το 1980 (ένα δηλαδή χρόνο μετά που κατέκτησε το προηγούμενο της πρωτάθλημα με τον Jody Scheckter) και όταν ο Michael Schumacher πέρασε πρώτος τη γραμμή του τέρματος στη Suzuka (σαν σήμερα πριν από 24 χρόνια) είχαν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια.

Στο μεταξύ διάστημα, η ανθρωπότητα κατάφερε να μεταφερθεί από το τηλέφωνο της πρίζας στο κινητό τηλέφωνο (δεν χρειαζόταν πια να περιμένουμε κλειδαμπαρωμένοι στο σπίτι μέχρι να χτυπήσει εκείνο το σημαντικό ραντεβού που περιμέναμε), οι μουσικές προτιμήσεις της νεολαίας πέρασαν από τις φωνητικές χορδές του Michael Jackson σε εκείνες του Eminem, η γενιά του Star Wars και του ET παρέδωσε τη σκυτάλη σε εκείνην του Mission Impossible και του Matrix, ενώ αντί να περπατάμε μέχρι το περίπτερο για το αγαπημένο μας περιοδικό, βάλαμε όλοι «μπρατσάκια» του καναπέ και γίναμε «σέρφερς» του διαδικτύου. Το δε κάπνισμα, που ήταν παντού επιτρεπτό την εποχή του Scheckter (ακόμη και στο αεροπλάνο ή στα pits της Formula 1) άρχισε επί βασιλείας Schumacher να γίνεται σταδιακά… άθλημα ανοιχτού χώρου.

H τηλεόραση στο δικό μας σπίτι από ασπρόμαυρη έγινε έγχρωμη και εγώ από παιδί -που διάβαζε Μίκυ Μάους και παρακολουθούσε μανιωδώς τη «Μάχη των Πλανητών» στην TV- έγινα άντρας, με τελειωμένες πλέον τις σπουδές μου και -όπως το θέλησε η μοίρα- σχολιαστής πια των αγώνων της F1 στην κυπριακή τηλεόραση.

O Enzo Ferrari δεν ήταν πια στη ζωή γι’ αυτό -μαζί με τον συνάδελφο τηλεσχολιαστή Μάριο Μιχαήλ- θεωρήσαμε χρέος μας εκείνο το πρωινό της 8ης Οκτωβρίου του 2000 να τιμήσουμε τον «Πάπα της αυτοκίνησης», λειτουργώντας αυθόρμητα πίσω από το μικρόφωνο και απελευθερώνοντας από τα έγκατα της ψυχής μας μια έκρηξη συναισθημάτων, τα οποία εξυμνούσαν την υπερομάδα που ο ίδιος δημιούργησε το 1929, όπως και τα κατορθώματα των παλιών της πρωταθλητών.

Καθώς ο Schumacher ξεκίνησε τον τελευταίο γύρο, νιώσαμε το πνεύμα του Enzo Ferrari να χαμογέλα από ψηλά στις καρδιές των απανταχού tifosi. Στο δικό μας μυαλό, τα φαντάσματα των Nuvolari, Campari, Ascari, Villeneuve και τόσων άλλων, είχαν μπει στη σειρά για να συγχαρούν τον Γερμανό συνάδελφό τους, ο οποίος είχε καταφέρει επιτέλους να λυτρώσει την παλιά τους ομάδα από τα δεσμά της εικοσάχρονης κατάρας και να την κάνει πάλι τρανή βασίλισσα.

Υ.Γ. Ποτέ δεν περίμενα πως θα γεννιόταν μια νέα μακροχρόνια «κατάρα» στο Maranello, αφού φέτος συμπληρώνονται άλλα 17 χρόνια από τότε που ο Raikkonen έβαλε τη Ferrari για τελευταία φορά στο θρόνο, το 2007, χρονιά κατά την οποία ο Oliver Bearman (που εκπροσώπησε την ίδια σε ένα Grand Prix φέτος) έπινε ακόμη γάλα στο μπιμπερό την ώρα που οι γονείς του δεν είχαν ακόμη ιδέα τι ήταν το iphone. Ο Hamilton και το AI ίσως έχουν το λόγο στη συνέχεια._Δημήτρης Γιόκκας

Οι τρεις τελευταίοι πρωταθλητές της Ferrari: από τον Scheckter στον Schumacher και εντέλει στον Raikkonen, ή αλλιώς από την ασπρόμαυρη τηλεόραση στο internet και εντέλει στο iphone (ο Hamilton και το AI ίσως έχουν το λόγο στη συνέχεια)