Ο μοναδικός πιλότος που καταφέρνει να πνίξει το φόβο του στο πιλοτήριο και να κρατήσει το δεξί του πόδι καρφωμένο στο γκάζι, αψηφώντας τον απειλητικό τοίχο της επικίνδυνης δεξιάς καμπής ο οποίος καλπάζει με ταχύτητα 280 χλμ./ώρα προς το μέρος του (ούτε δέκα μέτρα γρασίδι δεν χωρίζουν τον παράτολμο αυτό άντρα από το μπετόν), είναι εκείνος που έτρεξε προηγουμένως στο σημείο του ατυχήματος (ο μοναδικός που το έκανε) προκειμένου να δει τι είχε συμβεί στον άμοιρο συνάδελφό του.

 

Αφού ανασκάλισε τη ψυχή του, ο Ayrton Senna da Silva, ο «Φιλόσοφος της Ταχύτητας», αποφάσισε πως θα συνέχιζε να είναι ο πιο ριψοκίνδυνος πιλότος Formula 1 της γενιάς του και ότι θα έβγαινε έξω στην πίστα προκειμένου να αποδείξει στον εαυτό του ότι θα κατάφερνε να ξεγελάσει τον χάροντα και -ακροβατώντας πάνω στο κοφτερό δρεπάνι του- θα γράπωνε από τα νύχια του ένα από τα πιο μαγευτικά pole positions (το 50ο της καριέρας του) που έχουμε δει ποτέ.

 

Το παράσημο αντρείας, ωστόσο, θα πρέπει κατά την άποψή μου να απονεμηθεί στον Derek Warwick (έναν από τους αγαπημένους μου Βρετανούς πιλότους/χαρακτήρες όλων των εποχών) μιας και αποφάσισε να βγει επίσης έξω στην πίστα και να αντιμετωπίσει την περιβόητη δεξιά καμπή η οποία βρισκόταν πίσω από τα pits, παρά το γεγονός πως ακόμη δεν γνώριζε τι ήταν εκείνο που έστειλε στον τοίχο τον άμοιρο ομόσταβλό του (πήρε τα ρίσκα παρά το γεγονός πως θα μπορούσε να είχε την ίδια μηχανική απώλεια).

 

Ο μεγάλος «Καθηγητής της Ταχύτητας», Alain Prost, κέρδισε δύο ημέρες αργότερα το Ισπανικό Grand Prix στη Jerez (ακριβώς σαν σήμερα το 1990), τερματίζοντας μπροστά από τον ομόσταβλό του στη Ferrari, τον «λεοντόκαρδο» Nigel Mansell, με τον Senna να εγκαταλείπει τον αγώνα αφού μια… άτιμη πέτρα τρύπησε το ραδιατέρ της δικής του McLaren.

 

Κανείς μας δεν το γνώριζε τότε αλλά η Ferrari δεν θα κέρδιζε άλλο Grand Prix προτού περάσουν τέσσερα σχεδόν χρόνια (η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα περίοδος αστοχίας στην ιστορία της), ενώ ποτέ δεν θα βλέπαμε τον χαρισματικό -και τόσο αξιολάτρευτο- Alessandro Nannini (ο οποίος τερμάτισε τρίτος με τη δική του Benetton εκείνο το απόγευμα) να πιλοτάρει ξανά στη Formula 1: Ο Ιταλός θα είχε λίγες μόλις μέρες αργότερα εκείνο το τρομερό ατύχημα κατά το οποίο ο έλικας του ελικοπτέρου στο οποίο επέβαινε έκοψε με αχαριστία το δεξί του χέρι.

 

Ποτέ δεν θα βλέπαμε ξανά στη Formula 1 ούτε τον άνθρωπο ο οποίος κειτόταν στη μέση της ασφάλτου την Παρασκευή, ύστερα από εκείνο το φριχτό ατύχημα που είχε με την κίτρινη Lotus-Lamborghini του, αφού ο Martin Donnelly, ένας από τους πιο υποσχόμενους Βρετανούς πιλότους της γενιάς του, ο οποίος ευτυχώς επέζησε, δεν θα επέστρεφε ποτέ πίσω από ένα αγωνιστικό τιμόνι. Και με αυτό τον άδοξο τρόπο χάσαμε τον πιλότο ο οποίος είχε πιστεύω το χάρισμα ενός Norris και ενός Russell μαζί._Δημήτρης Γιόκκας