Ο πιλότος με την έκτη αίσθηση και το ασύλληπτα λαμπρό πνεύμα

Οι κουβέντες που ανταλλάξαμε κατά τη διάρκεια της πτήσης ήταν λιγοστές, μιας και προσπαθούσαμε -βυθισμένοι στη σιωπή μας- να βρούμε έναν τρόπο για να γεμίσουμε το κενό που είχε αφήσει στη ψυχή μας (στη ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων) η αποχώριση ενός τόσο σοφού πνεύματος από τη Γη.

Εκείνο το απόγευμα της 17ης Ιουλίου του 1995, σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια, μαζί με τον συνάδελφο Γιώργο Τρίκο, επιστρέφαμε στην Κύπρο από την Αγγλία, έχοντας παρακολουθήσει, την προηγούμενη κιόλας ημέρα, ένα από τα πιο συγκινητικά Βρετανικά Grand Prix.

Η πρώτη νίκη στην καριέρα του Johnny Herbert (Benetton-Renault) δεν είχε χαροποιήσει μόνο τους Άγγλους, αλλά και όσους γνωρίζαμε τις τεράστιες δοκιμασίες που είχε περάσει -και που περνούσε ακόμα- ο χαρισματικός αυτός πιλότος, ο οποίος κρατούσε για χρόνια μυστικό τον αβάστακτο πόνο που κουβαλούσε στο πιλοτήριό του σε κάθε αγώνα. Πόνο τον οποίο προκάλεσε ένα τρομακτικό ατύχημα που ο ίδιος είχε σε μια κούρσα της F3000 -επτά χρόνια προηγουμένως- όταν σακατεύτηκαν και τα δύο του πόδια και οι γιατροί του ανάγγειλαν πως δεν θα μπορούσε να περπατήσει ποτέ ξανά. Πόσο μάλλον να οδηγήσει στη Formula 1 και να κερδίσει εντέλει, εκείνο το αλησμόνητο απόγευμα, το πρώτο του Grand Prix.

Η σιωπή μας στο αεροπλάνο, όμως, δεν είχε να κάνει με τον λαμπρό αυτό θρίαμβο-δικαιοσύνης του Herbert, αλλά με τον χαμό του μεγάλου Juan Manuel Fangio, ο οποίος είχε «αποφασίσει» εκείνο το πρωινό να κρεμάσει τα γάντια οδήγησης που τον είχαν φέρει μέχρι το 84ο έτος της ζωής του. 

Με μοναδική ίσως εξαίρεση τον θρυλικό Ayrton Senna, τον οποίο είχαμε χάσει ένα χρόνο προηγουμένως, ο μεγάλος αυτός Μαέστρος της οδήγησης από την Αργεντινή, υπήρξε το λαμπρότερο πνεύμα που πέρασε ποτέ από τις πίστες της Formula 1. Το μυαλό που έβαζε πίσω από το τιμόνι, προκειμένου να κερδίσει αγώνες που είχαν «χαθεί από χέρι», όπως το Γερμανικό GP του 1957, όταν έφτασε και προσπέρασε με τη Maserati του τις δύο Ferrari, ερχόμενος από 50 δευτερόλεπτα μακριά, γλιστρώντας με φινέτσα πάνω στο δρεπάνι του χάροντα -ίσα που να μην κοπεί- του επέτρεπε πάντα να αφοπλίσει τους ανταγωνιστές του κόντρα σε κάθε προγνωστικό.

Με τη σειρά της, η έκτη αίσθηση που επιστράτευε εκτός πιλοτηρίου, προκειμένου να επιλέξει την ομάδα, τους ανθρώπους και το περιβάλλον που θα του επέτρεπαν να ανθίσει, ήταν η πηγή που του εξασφάλισε πέντε παγκόσμιους τίτλους με τέσσερεις διαφορετικούς κατασκευαστές. Επιπλέον, το γεγονός ότι κέρδισε το 46% των αγώνων στους οποίους έλαβε μέρος (56.8% των pole positions) συνεχίζοντας να κατακτά πρωταθλήματα μέχρι τα 46 του χρόνια, αποτελούν στατιστικές που σαλεύουν το μυαλό. Όλα τα πιο πάνω είναι ρεκόρ που κανείς δεν κατάφερε να αγγίξει ακόμη και που ίσως να μην αγγίξει ποτέ.

Το λαμπρό πνεύμα του Fangio, ωστόσο, ήταν το μεγαλύτερο του όπλο. Όπως το έθεσε κάποτε ο ίδιος, ο πράος αυτός γίγαντας: «Πρέπει να γνωρίζεις ότι είσαι ο καλύτερος, αλλά να μην το πιστέψεις ποτέ»._Δημήτρης Γιόκκας