Φόρος τιμής από τον Δημήτρη Γιόκκα σε έναν ξεχασμένο, καταδιωκόμενο από τη μοίρα λαμπρό άσο της Formula 1, ο οποίος συμπληρώνει σήμερα το 65ο έτος της ζωής του.

Υπήρξε η λαμπρή σπίθα των αγώνων της Formula 1 πριν από 35 χρόνια, ο Kubica της εποχής του, μιας και οι περισσότεροι από εμάς νιώθαμε ότι αυτός ήταν ο πιλότος ο οποίος θα κατάφερνε μια μέρα να κλέψει τον κεραυνό από τα χέρια των τιτάνων (Senna και Prost) και να καβαλήσει επιτέλους το όνειρο.  

Και να ήθελες, δεν μπορούσες να μην τον λατρέψεις, αφού ήταν πάντα πρόσχαρος και χαμογελαστός, δίνοντάς σου την εντύπωση πως η Formula 1 ήταν γι’ αυτόν ένα σούπερ χόμπι που εμείς γευόμασταν μέσα από τη δική του «προσγειωμένη»  προσέγγιση και όχι ένα σπορ για πρίγκιπες και Stroll, που έχει καταντήσει σήμερα.  

Όπως ο Alonso αργότερα, ο ήρωας αυτός ξεκίνησε την καριέρα του με τη φυτοζωούσα ομάδα της Minardi (τη μικρή ομάδα με τη λιονταρίσια ψυχή) ανθίζοντας σε ένα ευχάριστο και ανθρώπινο περιβάλλον (προς έκπληξη όλων μας προκρίθηκε 13ος από ένα σύνολο 26 πιλότων στις street πίστες του Monaco και της Αδελαΐδας το 1987) προτού ωριμάσει με τον σκληρό τρόπο (30 εγκαταλείψεις από 32 αγώνες!) και πάρει το 1988 το δρόμο για την πολύ πιο μεγάλη και φιλόδοξη ομάδα της Benetton, του Flavio Briatore.  

Η Ιταλική ομάδα δεν ήταν σε θέση να κερδίσει ακόμη αγώνες και οι δύο τρίτες θέσεις που πέτυχε εκείνη τη χρονιά (είχα μείνει αποσβολωμένος με την οδήγησή του στην πλημμυρισμένη, παλιά και πολύ πιο γρήγορη πίστα του Silverstone) ήταν ένα σημάδι, μέχρι που η μοίρα αποφάσισε να του χαμογελάσει στο τέλος του 1989, όταν αυτός κληρονόμησε τη νίκη στην πίστα της Suzuka εκείνο το απόγευμα κατά το οποίο οι… «αγωνοδήμιοι» ακύρωσαν τόσο άδικα τον Senna.

ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσω τον τρόπο με τον οποίο πάλεψε -στα ίσα αυτή τη φορά- τον Senna στο Γερμανικό Grand Prix του 1990, στην παλιά πίστα του Hockenheim, επιλέγοντας να φορέσει σκληρότερα ελαστικά στην αριστερή πλευρά της δικής του βολίδας (τέτοιες ριψοκίνδυνες, ρομαντικές επιλογές επιτρέπονταν εκείνα τα ανέμελα χρόνια) οδηγώντας την κούρσα για 16 παλικαρίσιους γύρους μπροστά από τη McLaren-Honda του θρυλικού Βραζιλιάνου, προτού υποκύψει και υποβιβαστεί εντέλει στη δεύτερη θέση. Η μέρα της δικαίωσης για τον ίδιο όμως, η μέρα που θα νικούσε στα ίσα τον λαμπρό υπερπιλότο, δεν θα αργούσε να έρθει…

Στον επόμενο κιόλας αγώνα, στην ελικοειδή πίστα του Hungaroring όπου πάντα έδειχνε το ταλέντο του, κατάφερε για άλλη μια φορά να σκαρφαλώσει από χαμηλά, πιέζοντας τη Williams του Thierry Boutsen για τη νίκη, μέχρι που ο Senna (ερχόμενος από πίσω) έστειλε τον 31χρονο αντίπαλό του εκτός πίστας με μια από εκείνες τις… αψυχολόγητες μανούβρες του.  

Σειρά είχε αμέσως μετά η κούρσα στην προκλητική αρένα του Spa και ο φιλόδοξος πιλότος είχε πει θυμάμαι πριν από εκείνο το weekend «εάν με πλησιάσει μια McLaren δεν θα της κάνω καθόλου εύκολη τη ζωή». Τη νύφη πλήρωσε τελικά η λάθος McLaren αφού ο θερμόαιμος άσος της Benetton έβγαλε τα μαχαίρια πάνω στην τρομακτική Eau Rouge (σκληρός, όχι όμως άδικος!) και έδειξε στον Gerhard Berger πως ο χαμογελαστός πιλότος είναι καμωμένος από ατσάλι.

Στην Ισπανία οι McLaren εγκατέλειψαν και ο ήρωας της ιστορίας μας νικήθηκε από τις δύο πολύ δυνατότερες Ferrari των Prost και Mansell, με το πρόσωπό του στο βάθρο να λέει: το μέλλον είναι δικό μου και έχει… κόκκινο ιταλικό χρώμα.

Με δύο αγώνες τώρα να απομένουν, το ελικόπτερο που μετέφερε τον ήρωα στο εξοχικό των γονιών του αντιμετώπισε πρόβλημα στην προσγείωση (το έδαφος υποχώρησε) με αποτέλεσμα ο ίδιος να εκτιναχθεί από την καμπίνα του και ο έλικας να του κόψει το δεξί χέρι.

Όπως ο Kubica, έτσι και ο Ιταλός αυτός ήρωας από την όμορφη Siena, ο πιο υποσχόμενος πιλότος Formula 1 της γενιάς του, έχασε την ευκαιρία να καβαλήσει το όνειρο γιατί η άσπλαχνη μοίρα αποφάσισε, μαζί με το δεξί τους χέρι, να τους κόψει τον δρόμο της επιτυχίας που απλωνόταν μπροστά τους. Όπως ο Πολωνός άσος, έτσι και ο ίδιος ήταν έτοιμος να εκπροσωπήσει τη Ferrari στις πίστες.

Εάν ο Michael Schumacher ήταν Ιταλός αντί Γερμανός, εάν δεν περνούσε τόσο χρόνο στο γυμναστήριο και ζούσε ανέμελος τη ζωή του, φουμάροντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο με ένα φλιτζάνι espresso στο χέρι (ο ήρωας της ιστορίας μας έκρυβε τσιγάρα της Marlboro σε ένα πακέτο της Camel για να μην κακοφανίσει τον χορηγό του!) τότε το όνομά του θα ήταν Alessandro Nannini._Δημήτρης Γιόκκας

Περισσότερα στο βιβλίο μου «Ύμνος στην Ταχύτητα»