Αξέχαστες εικόνες, μυρωδιές, χρώματα και μελωδίες από μια εποχή που θα μείνει για πάντα αθάνατη μέσα μου.

Σαν σήμερα πριν από 30 χρόνια (κάλιο αργά παρά ποτέ) ύστερα από μια πολύ μεγάλη περίοδο καρτερίας, κατάφερα επιτέλους -χάρη στην οικονομική στήριξη των λατρεμένων γονιών μου- να επισκεφτώ το αυτοκρατορικό πάρκο της Monza για το Ιταλικό Grand Prix του 1993 και να βρεθώ ανάμεσα στα ινδάλματά μου.

Τον «Καθηγητή της Ταχύτητας» Alain Prost, τον «Φιλόσοφο της Ταχύτητας» Ayrton Senna, τον «Εραστή της Ταχύτητας» Jean Alesi, τον ακούραστο βετεράνο Riccardo Patrese, τον εκπληκτικό νεοφερμένο Michael Schumacher (και όλους τους άλλους) οι οποίοι έδωσαν «σάρκα και οστά» στη Formula 1 που παιδί ερωτεύτηκα, γιομίζοντας τη ψυχή μου με κάθε λογής χρώματα.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω την εξωτική εκείνη μυρωδιά και κυρίως την αγγελόφωνη μελωδία των κινητήρων τους (ατμοσφαιρικοί V12, V10 και V8 των 3.5 λίτρων) που πότιζε με νέκταρ τον αέρα καθώς οι αθέατες ακόμη βολίδες έβγαιναν από τη θρυλική Curva Parabolica.

Θυμάμαι ακόμη τον τρόπο που η αγγελόφωνη αυτή μελωδία διαχεόταν μέσα από τα κλαδιά των πανύψηλων δέντρων του ένδοξου Autodromo, προτού τρυπώσει σαν μανιασμένος κεραυνός στα αυτιά μου και εντέλει γειωθεί στα έγκατα της ψυχής μου.

Όλα αυτά έβαλαν φωτιά στα κουρασμένα πόδια μου (πέντε χιλιόμετρα περπάτημα μέχρι εκεί από την viale Brianza) ελκύοντάς με στο φράκτη της πίστας όπως έναν μαγεμένο Οδυσσέα από το τραγούδι των Σειρήνων. Και εκεί έμεινα για πάντα, συνεχίζοντας όλα αυτά τα χρόνια να υπηρετώ τους μύθους και τους θρύλους του λατρεμένου μας αγωνίσματος με το ίδιο δέος._Δημήτρης Γιόκκας