Με αφορμή την επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις στο WRC, προσκαλέσαμε διακεκριμένους Έλληνες οδηγούς και συνοδηγούς, να γράψουν για την αγαπημένη τους Ειδική Διαδρομή – Καλή ανάγνωση, με τον Σ.Χ. να υποδέχεται τους συναθλητές του και να προλογίζει τις Ε.Δ.

Μετά από το πρώτο μέρος, στο οποίο ο Ιαβέρης μας περιγράφει τον ταχύτερο χρόνο στην Ειδική Διαδρομή “Πάρνηθα” το 1980, σήμερα ακολουθεί το δεύτερο μέρος του αφιερώματος.

Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε κείμενα που υπογράφουν (με αλφαβητική σειρά) οι: Λάμπρος Αθανασούλας (Κεφαλάρι, Πίσια), “ΕΛ ΕΜ” (Ρεγγίνι) Άγγελος Ζήβας (Θήβα), Γιάννης Παπαδημητρίου (Γραβιά), Γιάννης Σταυρόπουλος (Κινέτα), Νίκος Τσάδαρης (Ελάτεια), Πάνος Χατζητσοπάνης (Καρούτες, Ελευθεροχώρι), “Στρατισίνο” (Ταρζάν) ο οποίος γράφει και για την Παύλιανη, αφιερώνοντας αυτό το κείμενο στον φίλο του, Σωκράτη Τσολακίδη.

Καλή ανάγνωση!

Ε.Δ. Κεφαλάρι ;amp; Πίσια – Λάμπρος Αθανασούλας

Ο Λάμπρος Αθανασούλας ξεπέρασε το θεσμό μας «Γίνε Πρωταθλητής» και οι επιδόσεις του, κορυφαίες σε επίπεδο Γενικής στη σύγχρονη ιστορία του Ράλλυ Ακρόπολις, συνδέουν το χθες με το σήμερα δημιουργώντας την προοπτική για το αύριο. Με σημαντικές επιδόσεις Ελλήνων, ο αγώνας μας θα είναι υπόθεση όλων...

Ρεσιτάλ ουσίας με το Skoda S2000 το 2009, ανατριχίλα με το Fiesta WRC, ενώ δακρύσαμε με το Fabia-R5. Δίπλα του ο πολύς Νίκος Ζακχαίος και στο βάθρο του ERC ο κ. Ηλίας Παναγιωτούνης...

Στον πυρετό του εθνικού μας αγώνα, και οι μνήμες από τις συμμετοχές μας έρχονται σαν ταινία κάθε μέρα. Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιες ειδικές. Η καθεμία έχει τον δικό της χαρακτήρα και τη δική της ιδιαιτερότητα. Αν διαλέξεις μία, αυτή είναι το Κεφαλάρι! Στις δύο επιλογές, θέση έχει και η ειδική Πίσια, ή Νέα Πίσια, όπως έχει επίσης ονομαστεί.

Ε.Δ. Κεφαλάρι

Αγαπημένη ειδική, και μάλιστα στον πρώτο μας αγώνα με συνοδηγό τον «ΕΛ-ΕΜ». Το 2003 με Ford Escort-A8. Για πρώτη φορά με τετρακίνητο, και διασκεδάσαμε αφάνταστα μέχρι το λάθος κατέβασμα στο δύστροπο 7άρι να μας θέσει εκτός αγώνα.

Η ειδική Κεφαλάρι είναι σχολείο για χωμάτινη οδήγηση, γιατί συνδυάζει τα πάντα. Είναι η ε.δ. που ξεχωρίζει ανάμεσα σε όσες έχω οδηγήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ξεκινάει με ένα αρκετά ανηφορικό κομμάτι με γρήγορες στροφές, σε φαρδύ δρόμο με σκληρό οδόστρωμα. Έπειτα από λίγα χιλιόμετρα φτάνεις στο ψηλότερο σημείο, στο οροπέδιο, όπου το κομμάτι είναι πάρα πολύ γρήγορο με ανοιχτές καμπές. Το κοντέρ σε πολλά σημεία σκαρφαλώνει τα 180 χλμ./ώρα.

Φτάνεις σε αλλαγή πορείας, όπου πάμε δεξιά και ξαφνικά στενεύει, ενώ χαλάει το τερέν. Στενός δρόμος και αργές στροφές, με τις φυτευτές πέτρες να καραδοκούν σε πολλά σημεία, έτοιμες να σκίσουν λάστιχα, να σπάσουν αμορτισέρ και να πληγώσουν την ανάρτηση. Ένα περιβάλλον από τα Ακρόπολις του παρελθόντος.

Στη συνέχεια, παρά το ότι το κομμάτι παραμένει αργό σε στενό δρόμο, το χώμα γίνεται μαλακό, και ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες μπορεί να είναι ένα μείγμα όπως πούδρα-άμμο ή, αν βρέχει, γλιστερή κόκκινη λάσπη, όπως στο Ράλλυ Ακρόπολις του 2015.

Αυτό το τερέν παραμένει για αρκετά χιλιόμετρα, αλλά εμπλουτίζεται με τα αγαπημένα χασίματα (υψομετρικές διαφορές, περιορισμένη ορατότητα), με την αίσθηση στο αγωνιστικό να θυμίζει τρενάκι σε λούνα παρκ. Στρίψιμο με φαντασία πριν, πάνω ή αμέσως μετά το χάσιμο, και φρένα σε σημεία που υπολογίζεις με το ένστικτο, αφού δε βλέπεις τις κορυφές της στροφής ή τι ακολουθεί. Μικρές αλλά απότομες υψομετρικές διαφορές, που κάνουν και διαφορές στο χρονόμετρο.

Για το τέλος, το μενού περιλαμβάνει ένα γρήγορο, ιδιαίτερα εντυπωσιακό κομμάτι ανάμεσα σε δέντρα, όπου ο ενθουσιασμός οδηγεί σε λάθη. Ευτυχώς, τις δύο φορές τα λάθη δε μας έθεσαν τελεσίδικα εκτός δρόμου...

Ε.Δ. Πίσια

Μετά το αγαπημένο Κεφαλάρι, ξεχωριστή θέση έχει η Ε.Δ. Πίσια. Δεν υποτιμούμε τα οδηγικά της χαρακτηριστικά, αλλά ο κύριος λόγος της επιλογής είναι η εντοπιότητα. Είναι η ειδική διαδρομή που βλέπουμε από το παράθυρο του σπιτιού μας. Η ειδική-Δημοτικό και Γυμνάσιο, όπου τα πρώτα «βήματα» με μοτοσυκλέτα, γουρούνες και ό,τι με ρόδες. Η ειδική που προσφέρεται και για προπόνηση με το ποδήλατο. Το 2008 είχαμε στόχο να την κερδίσουμε στo Ράλλυ Ακρόπολις, και τα καταφέραμε με τον Νίκο Ζακχαίο για 0,4 του δευτερολέπτου!

Αγαπημένη φορά της διαδρομής είναι με εκκίνηση από το χωριό Πίσια προς το Λουτράκι. Ξεκινάει με ένα κλειστό και σκληρό ανηφορικό κομμάτι, όπου αρκετές στροφές μοιάζουν η μία με την άλλη και τα σωστά γραπτά κάνουν τη διαφορά. Απαιτεί καθαρή και έξυπνη οδήγηση, για αποφυγή χαμένων δευτερολέπτων και προστασία των ελαστικών.

Στη συνέχεια φτάνεις στο γνωστό κομμάτι με τα δύο δέντρα (Φανερωμένη), από όπου ξεκινάει ένα απολαυστικό, γρήγορο και αρκετά φαρδύ κομμάτι με ξεχωριστή θέα προς τον Κορινθιακό και τον Αργοσαρωνικό κόλπο. Εικόνα-διαφήμιση, όπου μέσα από το καταπράσινο τοπίο ξεχωρίζουν τα γαλανά νερά και ο λαμπερός ήλιος της χώρας μας!

Στη συνέχεια αρχίζει το τελευταίο, κατηφορικό αυτήν τη φορά κομμάτι, με πολλές κλειστές στροφές και μεγάλες πέτρες παντού. Πέτρες που πολλές φορές δεν μπορείς να αποφύγεις, αφού τα αυλάκια που έχουν σκαφτεί από τα προηγούμενα αγωνιστικά κάνουν την οδήγηση μέσα σε αυτά μοναδική επιλογή. Είναι σαν να κινείσαι σε ράγες, όπου αν βγεις, το χάσιμο χρόνου είναι το μικρότερο κακό... Διαφορετικά, θα βρεθείς εκτός δρόμου και θα περιμένεις την επόμενη χρονιά για να νιώσεις το ξεχωριστό συναίσθημα της συμμετοχής στον εθνικό μας αγώνα.

Ραντεβού στα βουνά και στα όμορφα τοπία μας στις 9-12 Σεπτεμβρίου! Χρέος μας να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για τη διατήρηση του αγώνα. Αν πρόκειται για τη μετά Covid εποχή, που το ευχόμαστε, προσέχουμε πού καθόμαστε, ακούμε τους κριτές και τους υπεύθυνους ασφαλείας και δεν αφήνουμε σκουπίδια στο βουνό. Διατηρούμε τη φύση καθαρή και την προστατεύουμε από φωτιές και καταστροφές.

Καλή διασκέδαση. Να σκονιστούμε, να το χαρούμε..._ Λάμπρος Αθανασούλας

Ε.Δ. Ρεγγίνι — Λώρης Μελετόπουλος «ΕΛ-ΕΜ»

Τι να πούμε για τον «ΕΛ-ΕΜ»; Να έχει τη διάθεση να ασχοληθεί με το Ράλλυ Ακρόπολις και με τα κοινά του χώρου. Συγκυβερνήτης σε Πτεράρχους της ΠΑ, όπως είναι ο «Ιαβέρης» και ο Άρης Βωβός, μέσα σε Phantom και σε Mirage, πάντα συνεπής, μας αφιέρωσε μια ειδική διαδρομή από τα πλήκτρα του. Τότε που έβλεπες τους χρόνους με τον Αρμόδιο και ανατρίχιαζες.

Ε.Δ. Ρεγγίνι

Η Ε.Ε. Ρεγγίνι είχε συνεχή παρουσία στο πρόγραμμα του Ράλλυ Ακρόπολις τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Στο χωριό Ρεγγίνι φτάνει κανείς συνεχίζοντας βόρεια στον παράδρομο από τα Καμένα Βούρλα για περίπου 4 χλμ. και μετά περνώντας κάτω από την εθνική οδό, συνεχίζοντας για 7,2 χιλιόμετρα δυτικά. Η ειδική έχει μήκος 11,84 χλμ. και ενώνει τα χωριά Ρεγγίνι και Ελάτεια, Χαρακτηριστικά της είναι οι έξι ανηφορικές φουρκέτες στην αρχή της, το πέρασμα μέσα από τα μόνιμα νερά, περίπου στο μέσον της ε.δ., και οι επτά κατηφορικές φουρκέτες που σε οδηγούν στον τερματισμό, 2 χιλιόμετρα πριν από το χωριό Ελάτεια.

Είναι μια πολύ ευχάριστη ε.δ., που πραγματικά «στήνεσαι» να την εκτελέσεις, ξέροντας ότι ακολουθεί ο Γολγοθάς που ονομάζεται «Ελάτεια», που δεν τελειώνει με τίποτα! Τα νερά στη μέση της διαδρομής, κάθε χρονιά που «γράφουμε» έχουν βάθος περίπου 10 εκατοστά. Στον αγώνα, όμως, φωτογράφοι και θεατές μπλοκάρουν με πέτρες τη δίοδο και το βάθος τους φτάνει το μισό μέτρο!

Με τον Άρη Βωβό, το 2005 με το Subaru S10 WRC της τούρκικης ομάδας του Kazaz, για εξοικείωση με το Impreza είχε προηγηθεί η συμμετοχή-νίκη στο Ράλλυ Φθιώτιδας και η συμμετοχή μας στον αγώνα του WRC στην Τουρκία, όπου τερματίσαμε στη 13η θέση.

Στο ΡΑ, με νούμερο 22 στις πόρτες και σχετικά καθαρό δρόμο, κάνουμε μια καλή προσπάθεια και στον τερματισμό της ε.δ., προς μεγάλη μας έκπληξη, βλέπουμε ότι ανάμεσα στον 1ο (Petter Solberg) από τον 4ο (η συμμετοχή μας) η διαφορά ήταν μόλις 0,6 του δευτερολέπτου!

Η εικόνα άλλαξε μόλις τερμάτισαν οι M. Hirvonen-J. Lehtinen με το Focus, που ήταν 5 δλ. ταχύτεροι. Η επίδοσή τους δε μετριάζει τον ενθουσιασμό μας σε σχέση με την προσπάθειά μας. Στο δεύτερο πέρασμα, το απόγευμα, είχαμε την ατυχία να ξεκινάμε πίσω από τους Sarrazin-Giraudet με το εργοστασιακό Subaru. Οι μηχανικοί της Prodrive στο service δεν έβαλαν mousse στα λάστιχά τους, με αποτέλεσμα να έχουν τρία σκασμένα λάστιχα και να μας πάνε «καρότσι» περισσότερο από τη μισή διαδρομή, με κόστος τουλάχιστον 45 δλ. χαμένο χρόνο.

Για τους «ψαγμένους», να θυμηθούμε χρόνους:

M. Hirvonen-J. Lehtinen: 8.33.2

Petter Solberg-Ph. Mills: 8.38.1

T. Gardemeister-J. Honkanen: 8.38.4

H. Rovanpera-R. Pietilainen: 8.38.4

A. Vovos -«EL-EM»: 8.38.6

M. Gronholm-T. Rautiainen: 8.38.7

C. Sainz-M. Marti: 8.39.3

_ΕΛ ΕΜ

Ε.Δ. Θήβα - Άγγελος Ζήβας

Τον Άγγελο Ζήβα, μαζί μας στο «Γίνε» και στο Safetrack, τον γνωρίσαμε με Starlet και Yaris στα χρώματα της Toyota-Τσόκας. Τον παραδεχτήκαμε με Corolla WRC, ενώ μας τρομοκράτησε με κάθε τύπου προσθιοκίνητη Corolla.

Καθαρό χέρι με μία επάνω σε κάθε οδόστρωμα, δεν επέτρεψε στον εαυτό του να γίνει δέσμιος βαθμών και ειδικών σχέσεων.

Δίπλα του ο διεθνής Στέλιος Φάκαλης, ο gentleman Μιχάλης Πατρικούσης κ.ά.

Ε.Δ. Θήβα

Βρίσκεται μέσα στο κέντρο εκπαίδευσης πυροβολικού (ΚΕΠΒ), νότια της Θήβας, σε πευκόφυτη περιοχή. Δεν είναι δασική διαδρομή στην ορεινή ενδοχώρα, από αυτές που γνώρισαν οι συμμετέχοντες στην 70χρονη ιστορία του θρυλικού αγώνα και που λατρεύουμε να οδηγούμε, αλλά έχει και αυτή τις ομορφιές της. Σήμερα αποτελεί συνδετικό κρίκο της παραδοσιακής εκκίνησης κάτω από την Ακρόπολη, με τις θρυλικές ειδικές της Φθιώτιδας και της Φωκίδας.

Με μήκος από 18 έως 30 χλμ., θεωρείται διαδρομή-«τρανσφόρμερ» για τους νέους, ή «Τιραμόλα» για τους μεγαλύτερους σε ηλικία και ίσως ήδη… εμβολιασμένους, αφού μεταλλάσσεται εύκολα για να καλύψει όλα τα γούστα και τις ανάγκες του εκάστοτε οργανωτή. Τη συναντούμε σε πολλά Ράλλυ Ακρόπολις της τελευταίας εικοσαετίας.

Συνήθως το σημείο εκκίνησης βρίσκεται στον επαρχιακό δρόμο Καλλιθέας-Θήβας, ενώ έχει υπάρξει εκκίνηση και από τη νοτιοανατολική πλευρά της Θήβας, στον επαρχιακό δρόμο προς Χαλκίδα.

Συναντάμε τον τερματισμό, στις περισσότερες περιπτώσεις, πάλι επάνω στον επαρχιακό Καλλιθέας-Θήβας, στα δεξιά αμέσως μετά το χωριό Νεοχωράκι, λίγες εκατοντάδες μέτρα αφού έχουμε αφήσει πίσω μας την εκκίνηση. Ιδανική περίπτωση για τις χρυσές εποχές των ράλλυ, όπου τα service κινούνταν πάνω στις απλές διαδρομές των αγώνων. Στην τελευταία της έκδοση, το 2018, όπως και στην πρώτη, ο τερματισμός γίνεται πιο βόρεια, σχεδόν στα όρια του αστικού ιστού της Θήβας.

Δαιδαλώδης διαδρομή με εναλλαγές οδοστρώματος και δύσκολη πλοήγηση, από τις περιπτώσεις που το ποσοστό συμμετοχής του συνοδηγού στην όποια επιτυχία αυξάνει. Σχετικά επίπεδη στο μεγαλύτερο μέρος της. Γενικά μέτρια σε πλάτος.

Ευκολάκι για τον επαγγελματία, αλλά ο ερασιτέχνης οδηγός αγώνων θα χάσει εύκολα το ρυθμό του, και απαιτείται έμπειρος στα δεξιά, που θα επαναφέρει την τάξη! Σπαζοκεφαλιά για τον οδηγό, αφού πρέπει να σημαδεύει νωρίς και εγκαίρως τις αλλαγές πορείας που ακολουθεί, συνήθως ανάμεσα στα πεύκα, χωρίς το τοπίο να διευκολύνει για την κατεύθυνση, σε γενικά μαλακό και σε σημεία λίγο χαλαρό χώμα, που δυσκολεύει την επιβράδυνση. Μετά το αρχικό πρώτο κομμάτι, όπου το κυλιόμενο πετραδάκι κυριαρχεί, στενεύει αρκετά και υπάρχουν σημεία όπου εξέχουν βραχάκια από το πλάι μέσα στα όρια της διαδρομής, και προσωπικά μου έχουν χαρίσει μία σπασμένη ζάντα, ένα κομμένο μπράτσο τιμονιού, μαζί και τον αγώνα. Σχεδόν απαγορευτικές και οι «μπούκες», που κρύβουν δυσάρεστες εκπλήξεις, όπως θα θυμάται ο Didier Auriol, που άφησε ολόκληρη την μπουκάλα της Corolla εκεί, μαζί και τον αγώνα σε μια ανάλογη περίπτωση.

Σημείο αναφοράς της ειδικής η είσοδος στο πεδίο βολής με το χώμα-πούδρα, όπου δύσκολα θα βρεις καθαρό πάτημα, και τη μεγάλης διάρκειας θέαση, που αποζημιώνει τους αναρίθμητους φίλους του σπορ που την κατακλύζουν.

Σε απόσταση αναπνοής από το Λεκανοπέδιο, προσφέρεται για τους θεατές της μίας ημέρας με επιστροφή, αλλά και για όσους από όλη τη χώρα θα ακολουθήσουν στα άγρια βουνά. _Άγγελος Ζήβας

Ε.Δ. Γραβιά - Γιάννης Παπαδημητρίου

Ο Sir Yiannis, o κ. Παπαδημητρίου, στην κυριολεξία 25 χρόνια πρωταθλητής, αποδεικνύεται η διαχρονική υπεραξία των ελληνικών αγώνων. Νικητής και με το χρόνο, από τα πλήκτρα του, λάμπει η Γραβιά που λατρεύει. Τον έχουμε απολαύσει με Ford Escort, Ford Focus και Subaru Impreza WRC, με ΕVΟ και με τα R5. Δίπλα του ο Γιάννης Μπίντζος, ο Κώστας Στεφανής, ο Νίκος Πετρόπουλος, ο Άλαν Χάριμαν, ο Γιώργος Πολυζώης κ.ά.

Ε.Δ. Γραβιά

Είναι μια ασυνήθιστη Ε.Δ., που ενώνει το ιστορικό χωριό Γραβιά, στους πρόποδες του ΒΔ Παρνασσού, με το Δροσοχώρι (παλιότερα Κολοβάτα), που είναι κρυμμένο στη ΝΔ πλευρά του βουνού. Ανάλογα με το σημείο εκκίνησης, κάθε φορά εδίδετο και το αντίστοιχο όνομα στην ειδική.

Η βόρεια όψη, πάνω από τη Γραβιά και τη Μαριολάτα, είναι κατάφυτη, μέσα σε ένα πολύ όμορφο ελατοδάσος με πολύ καλό χώμα και ενδιαφέρουσα χάραξη. Με ανηφορική φορά είναι μάλλον εύκολη και διασκεδαστική, χωρίς να λείπουν λίγες αλλά πονηρές παγίδες. Όταν γίνεται κατηφόρα απαιτεί τεχνική και να αργείς πολύ στα φρένα. Όταν βρέχει λασπώνει άσχημα, και η οδήγηση από ευχαρίστηση καταντάει αγγαρεία.

Στην κορυφή της ειδικής (Αργοστήλια) ο δρόμος γίνεται στενός «νταμαρόδρομος», με άπειρες πέτρες και βράχους εκατέρωθεν, που αναμένουν χαιρέκακα κάθε φιλόδοξο οδηγό να του θυμίσουν ότι δε φτάνει να οδηγείς γρήγορα για να κερδίζεις...

Μόλις περάσεις στη νότια πλευρά, έχεις μια απίθανη θέα του ελαιώνα της Άμφισσας, και από εκεί και μέχρι τον τερματισμό, κάτω από το Δροσοχώρι, ο δρόμος αλλάζει τελείως και γίνεται επίπεδος, εξαιρετικής ποιότητας και μάλλον φαρδύς, που εξυπηρετεί τις στοές από όπου εξορύσσουν το βωξίτη. Ο δρόμος συντηρείται από τα μηχανήματα που εργάζονται στους βωξίτες, ενώ τα φορτωμένα φορτηγά θέλουν ΠΟΛΛΗ προσοχή όταν ο δρόμος είναι ανοιχτός, γιατί σε μερικά σημεία εξαντλούν όλο το φάρδος του ορεινού δρόμου.

Πρόκειται για τεχνική ειδική, που δεν καταπονεί τα αυτοκίνητα, παρά μόνο τα φρένα τους όταν γίνεται με κατηφορική φορά. Σε περίπτωση βροχής δε λασπώνει ιδιαίτερα, και αν το νερό είναι λίγο, προσφέρει καλύτερη πρόσφυση από όταν είναι στεγνή και σκονισμένη.

Το συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ειδικές της Ελλάδας, ανεξάρτητα από τη φορά, που επιπροσθέτως έχει το πλεονέκτημα να μη χαλάει από τα πολλά περάσματα.

Αρέσει πολύ σε πληρώματα και θεατές. _Γιάννης Παπαδημητρίου

Ε.Δ. Κινέτα - Γιάννης Σταυρόπουλος

Οι ελληνικοί αγώνες έχουν τον στρατηγό τους. Ο Γιάννης Σταυρόπουλος, ο Mr Motori, με στυλ που προδίδει την προσωπικότητά του, ξεπερνάει το πολυ-πρωταθλητής με τον Λεωνίδα Κύρκο. Σέβεται τον οδηγό του με διαχρονική αφοσίωση, όπως και ευρύτερα τους ελληνικούς αγώνες.

Επιλογή του να αναφερθεί στην αγαπημένη του Κινέτα. Στην «αυτοκρατόρισσα», όπως τη χαρακτηρίζει.

Η επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις στα μεγάλα σαλόνια του WRC έχει ενθουσιάσει τους φίλους των αγώνων, που έχουν αρχίσει από τώρα να σχεδιάζουν την παραδοσιακή εκδρομή, ελπίζοντας ότι ο Covid-19 θα αποτελεί παρελθόν.

Χωρίς να έχει ανακοινωθεί ακόμη το πρόγραμμα των ειδικών διαδρομών, θεωρείται δεδομένο ότι στο πλάνο θα υπάρχουν χωμάτινες ειδικές, που είναι συνδεδεμένες με τον αγώνα. Ποιες μπορεί να είναι άραγε;

Μία από αυτές που κατά την άποψή μας δε θα πρέπει να απουσιάζει είναι η Κινέτα. Την επιλέγουμε με φορά από τα Μέγαρα με τερματισμό στη «στάνη», πάνω από τους Αγίους Θεοδώρους, για να δώσουμε έτσι και κάποιο στίγμα της διαδρομής.

Όταν συμμετείχαμε με τον Λεωνίδα Κύρκο την αποκαλούσα «Αυτοκρατόρισσα», με κεφαλαίο το «Α».

Ειδική διαδρομή-ορόσημο στην επίδοση του πληρώματος. Συνδύαζε πολλές παραμέτρους από πλευράς μορφολογίας εδάφους, όπου μπορούσες να κάνει διαφορές με τους αντιπάλους σου.

Σκληρή γενικά Ε.Δ., ανηφορική και πλατιά στην αρχή, σε σημεία που σου δίνει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτείς την ισχύ του κινητήρα μέχρι το «οροπέδιο» και την αριστερή πολύ κλειστή, από την οποία αρχίζει το στενό κατηφορικό κομμάτι. Εκεί μερικά «περάσματα» είναι πάρα πολύ γρήγορα, «γλείφοντας» το ψηλό ανάγλυφο που εκτείνεται στα δεξιά σου, με «θέα» το γαλάζιο στον κόλπο των Μεγάρων αριστερά στο βάθος, αλλά που δεν επιτρέπεται να ξεθαρρέψεις.

Σε αυτό το «κομμάτι», μέχρι τη χαρακτηριστική «βαρέλα» στην αριστερή στροφή, επιβάλλεται οι κινήσεις να είναι «χειρουργικές», με απόλυτη ακρίβεια, καθώς δε συγχωρείται το παραμικρό λάθος λόγω της στενότητας του δρόμου.

Και από τη «βαρέλα» με τη σαθρή γλιστερή επιφάνεια που σε «πάει» γλιστρώντας μέχρι την επόμενη αριστερή, αρχίζει το «αεροδρόμιο» μέχρι τον τερματισμό. Πολύ γρήγορο κομμάτι, τελειωμένο σε τελική ταχύτητα, αλλά πολύ πονηρό με χασίματα και αλλεπάλληλα αλματάκια.

Εκεί χαιρόμουνα τον Λεωνίδα από τον τρόπο που «χαλιναγωγούσε» με full power τα άγρια άλογα του Escort WRC. Ήταν από τα σημεία που τον ακουμπούσα με τον αριστερό αγκώνα μου για να διαπιστώσω αν ήταν αυτός που οδηγούσε, και όχι «κάποιος» άλλος, καθώς ο τρόπος με τον οποίον «έστριβε» στις ειδικές του Ράλλυ Ακρόπολις (αλλά του Χαλκιδικής) ήταν εντελώς διαφορετικός από τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος. Η πρόκληση του διεθνούς αγώνα επιδρούσε ψυχολογικά σε όλους τους τομείς, και αυτή η «συμμετοχή» στη μαγεία του Ακρόπολις ήταν σαν την αδρεναλίνη που κινητοποιεί όλες τις πηγές ενέργειας…

Ήταν άλλα τα χλμ., άλλος ο τρόπος, και εγώ δεν έχανα την ευκαιρία να πιέζω ακόμα πιο πολύ, όπως και στην «Αυτοκρατόρισσα» Κινέτα, μέχρι τη στιγμή που περνάγαμε το flying με το τεράστιο -εγκάρσιο- χαντάκι, όπου αισθανόμουν ότι ο αυχένας μου δε θα ακολουθήσει το υπόλοιπο σώμα.

Στο STOP δεν έχανα την ευκαιρία να δώσω τα εύσημα στον χαμογελαστό Λεωνίδα. Θα είναι άραγε και φέτος στο πρόγραμμα; Δεν μπορεί να απουσιάζει η «Αυτοκρατόρισσα». _Γιάννης Σταυρόπουλος

Ε.Δ. Ελάτεια - Νίκος Τσάδαρης

Αν φτιάξεις «αγωνιστική» ομάδα, θα του δώσεις το επιτελικό 6, ζητώντας υπομονή και βλέμμα μπρος-πίσω και στο πλάι. Σε συντακτική ομάδα θα πάρει το 1. Ο Νίκος Τσάδαρης, ο δικός μας Ν.Τ., ο πρόεδρος του ΕΣΑΜ, ατού στην οργάνωση του Ράλλυ Ακρόπολις, αφού επικοινωνεί με τη βάση και με το ρετιρέ.

Χορτάτος και μορφωμένος, η ευφυΐα του κάνει τη διαφορά είτε οδηγεί είτε γράφει, με παρονομαστή την εντιμότητά του. Μηχανικός, ξέρει πως το 1+1 κάνει ακριβώς 2, ό,τι μη διαπραγματεύσιμο. Άλλωστε, μισεί τους συμψηφισμούς...

(Pikes Peak)

«Ετάπ» για οδηγούς και θεατές

Πρόκειται -κατά τη γνώμη μου- για μία από τις πιο ωραίες χωμάτινες ειδικές διαδρομές Ελλάδας, γνωστής και ως «Pikes Peak», καθώς βλέποντας τη διαδρομή από ψηλά, τα πρώτα χιλιόμετρα θυμίζουν τη διάσημη Ανάβαση στο Κολοράντο των ΗΠΑ.

Ξεκινάει έξω από το ομώνυμο χωριό και καταλήγει στο Ζέλι. Η αρχή της είναι ανηφορική με κλειστές φουρκέτες, και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως αποτελεί ένα είδος δυναμόμετρου, ευνοώντας τα δυνατά αυτοκίνητα. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, αφενός γιατί κατά διαστήματα ισιώνει έως και κατηφορίζει έχοντας πολλές ανοιχτές και δύσκολες (αν θέλεις να περάσεις γρήγορα) στροφές που χρειάζονται καλό «σημάδι» στα πατήματα προκειμένου να μη χαθεί κεκτημένη ταχύτητα. Αφετέρου, όταν φτάσεις πλέον στο οροπέδιο, αρχίζει και γίνεται μια πραγματικά δύσκολη ειδική, εφόσον θέλεις να εκμεταλλευτείς στο έπακρο τον φλατ χωματόδρομο που έχεις στη διάθεσή σου.

Η ορθή γωνία στο οροπέδιο, το πέρασμα στην αριστερή-δεξιά δίπλα στην κολόνα και μετά το χάσιμο που βουτάει από την άλλη μεριά του βουνού θεωρούνται από τα πιο τεχνικά περάσματα που υπάρχουν σε χωμάτινες ειδικές στην Ελλάδα. Λίγο μετά ακολουθεί ο μεγάλος κατήφορος, που γίνεται ακόμα πιο δύσκολος την ώρα που τα καυτά τρακτερωτά λάστιχα βρεθούν από το γαρμπιλάτο χώμα στη γλιστερή άσφαλτο, ενώ λίγο μετά ακολουθεί μια μέτρια αριστερή στροφή όπου κανονικά πρέπει να μειώσεις ταχύτητα, αλλά από την άλλη δε σου πηγαίνει η καρδιά να αφήσεις. Σε κάθε περίπτωση, αν στη στροφή αυτή καταφέρεις να βρεις τη χρυσή τομή ή -τέλος πάντων- να μην πας από κάτω, τότε συνεχίζεις να κουτρουβαλάς στην άσφαλτο με μια δεξιά διαρκείας στροφή ανάμεσα στα σκίνα, για να συναντήσεις και πάλι χωμάτινο και στενό τερέν κατηφορίζοντας για το χωριό Ζέλι.

Κάπου εκεί, λίγο πριν, λίγο μετά, βρίσκεται και το τέλος της ειδικής (Flying-Stop) πριν φτάσουμε στον οικισμό, ένα τελείωμα που μόνο εύκολο δεν είναι, γιατί ο δρόμος είναι σχεδόν μια ευθεία, αλλά στενεύει-κατηφορίζει και δεν είναι όσο φλατ θα ήθελε κάποιος για να αναπτύξει την καλύτερη δυνατή πρόσφυση.

Με λίγα λόγια, είναι μια ειδική διαδρομή που μπορεί στα μυαλά πολλών να φαντάζει σαν Ανάβαση-δυναμόμετρο, αλλά από ένα σημείο και μετά, και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, παίζει μεγάλο ρόλο το πόσο καλά στημένο είναι το αυτοκίνητο και το πόσο οδηγός ξέρει πού ακριβώς πατάει προκειμένου να μη χάνει κεκτημένη ταχύτητα. Η καλή τύχη πάντως και αυτό που λέμε η «μεγάλη μαγκιά» χρειάζεται πραγματικά λίγο πριν από το τελείωμα, όταν εναλλάσσεται το οδόστρωμα από χώμα σε άσφαλτο και από άσφαλτο σε χώμα.

Έτσι κι αλλιώς, στην Ελάτεια κερδισμένος είναι ο θεατής, που έχει στη διάθεσή του πολλά υπερυψωμένα ασφαλή σημεία για να στρατοπεδεύσει βλέποντας «πιάτο» μεγάλο μέρος της ειδικής, με καλύτερα αυτό της τελευταίας δεξιάς ανηφορικής «φουρκέτας» και το κατηφορικό ασφάλτινο τμήμα λίγο πριν από το τέλος της διαδρομής. _Νίκος Τσάδαρης

Ε.Δ. Παύλιανη - Σωκράτης Τσολακίδης

Από τον Σ.Χ. οι αναμνήσεις, τιμώντας τον φίλο του Σωκράτη Τσολακίδη. Σήμερα και πρόεδρος του ΑΟΘ, με συν-κυβερνήτη τον κ. Δημήτρη Μπρόζο.

Ήταν το 2003 το επετειακό 50ό Ράλλυ Ακρόπολις, το καλυτερότερο. Αγώνας παλιάς κοπής σε εξελιγμένη εκδοχή, έργο Ανίτας Πασαλή, με προβολή Ολυμπιακών Αγώνων και με υπογραφή Γιάννας Β. Δεσποτοπούλου. Συμμετοχή στη Β΄ Εθνική τα ελληνικά γκρουπ Ν, αλλά το επίπεδο ήταν υψηλό και τα μεταξύ μας δημιούργησαν ευρύτερο ενδιαφέρον.

Ο Σωκράτης, ο Mr Traffic, στο δικό του EVO είχε δίπλα του τον επίσης Σωκράτη, τον κ. Παυλίδη. Είχαν προβάδισμα σε έναν εξαιρετικό αγώνα, που στο «Ν» κέρδισαν πεντακάθαρα οι Θοδωρής Πεταλίδης-Γιάννης Σαμαρτζής στο ΑVΙΝ-ΕVO. Υπέροχοι και ως αντίπαλοι.

Η Παύλιανη...

Πρώτη E.Δ. του αγώνα, και οι «Σώκρατες» είχαν τον δικό τους ρυθμό, ενώ εμείς με την Τώνια Παυλή στο Impreza της Procar τις δικαιολογίες του παροπλισμένου, αφού δεν καταφέραμε να τους ακολουθήσουμε. Η πραγματική εικόνα φάνηκε στο STOP με τη διαφορά των χρόνων.

Η Παύλιανη, μια καταπληκτική ειδική που την κατατάσσεις στις δέκα κορυφαίες. Διαδρομή που απαιτεί ρυθμό και αυτό το κάτι που χαρακτηρίζει τον πρωταθλητή. Όσο καλά και να την υπαγορεύσεις, όπως και να διαβάσει ο «ποιητής» παραπλεύρως, το αποτέλεσμα εξαρτάται από εσένα. Φαίνεται αδιάφορο το ανέβασμα, αλλά δεν πρέπει να παρασυρθείς από το κατσαρό, γιατί θα χάσεις δεύτερα και, το κυριότερο, οδηγείς με τον αμυντικό τρόπο. Αν ξεκινήσεις επιφυλακτικά και διαλέγοντας δρόμο, δε θα οδηγήσεις ασφάλτινα με γραμμές στα μεσαία κομμάτια και - κυρίως- δε θα βρεις τα όρια στο στενό ανάμεσα στα δέντρα και μέχρι το τέλος. Είσαι καταδικασμένος να μείνεις on-fire στην κατηφόρα. Ε.Δ. κομμένη-ραμμένη και στο ταλέντο των Άρη Βωβού και Πάνου Χατζητσοπάνη.

Για τον Σωκράτη Τσολακίδη, ήταν όπως ο ασφάλτινος Χολομώντας. Τέρμα γκάζι από το GΟ, και ο ρυθμός εξελίσσεται όπως το κουβάρι, που όσο αδειάζει τόσο ταχύτερα ξετυλίγεται.

Δεν απέφυγε κακοτοπιές, δε μοίρασε τη διαδρομή σε κομμάτια και το «τάπα» από το πρώτο μέτρο συνδέθηκε με το όλο και πιο γρήγορα μέχρι το τέλος. Συγκλονιστικός χρόνος, επίδοση που σε προκαλεί να τα παρατήσεις, και η ατυχία τους στο flying στην Παύλιανη-2, λίγες ώρες αργότερα, δε μετριάζει την επίδοσή τους. Κρίμα που δεν ολοκλήρωσε καταθέτοντας ψυχή και τέχνη, που τον χαρακτηρίζουν. _Σ.Χ.

Ε.Δ. Καρούτες;amp;Ελευθεροχώρι – Πάνος Χατζητσοπάνης

Κορυφαίος της γενιάς, που πήρε τη σκυτάλη από τη φρουρά των χρυσοχέρηδων. Ο Πάνος Χατζητσοπάνης, του Σωτήρη και της κ. Άννας, μάγεψε παντού, με τα πάντα όλα. Με τον Κώστα Στεφανή απογείωσε το Impreza GT και ο χρόνος τους στις Καρούτες που περιγράφει -σε απόδοση Γιάννη Τσινάβου που ευχαριστούμε-, έστειλε Ιταλούς και Αργεντίνους παγκόσμιους για αναθεώρηση λισάνς, ενώ νωρίτερα είχε εκθέσει τον Philippe Bugalski!

H ποιότητά του σε πλήρη διάσταση, με το Megane maxi και τους Φίλιππο Τζεφεράκο, Νίκο Κοσμά, ενώ κέρδισε τίτλους με τον Νίκο Πετρόπουλο.

Ο λόγος δικός του, και αναζητήστε το βίντεο με το κατέβασμα για σεμινάριο με το Fiat από το Ελευθεροχώρι στο Παλαιοχώρι.

Περιγραφή-Απόδοση: Γιάννης Τσινάβος

Φωτ.: Αρχείο 4T, αρχείο Π.Χ.

Με το άκουσμα της επιστροφής του Ράλλυ Ακρόπολις στο WRC, επιστρέφουν και οι μνήμες του εθνικού μας αγώνα! Δύσκολο το έργο σου, σκέφτεσαι δίχως να το ψελλίζεις, καλείσαι να επιλέξεις αυτές που έχουν χαραχθεί στο μυαλό σου για κάποιον ιδιαίτερο λόγο ή και όχι! Ανοίγεις το άλμπουμ φωτογραφιών και πέφτεις πάνω σε μια φωτογραφία, δίπλα γράφει «2001, Παναγιώτης Χατζητσοπάνης-Κώστας Στεφανής Subaru Impreza WRX», και ξαφνικά σου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το λευκό Subaru, που είχες δει στις Ε.Δ. Καρούτες και Ελευθεροχώρι!

Πριν προλάβεις να σκεφτείς, βρίσκεσαι στην εθνική οδό με κατεύθυνση προς Λαμία και ανυπομονείς να ακούσεις από κοντά τον έναν εκ των δύο πρωταγωνιστών να αφηγείται τα όσα συνέβησαν σε εκείνες τις ε.δ.!

Η στιγμή έφτασε, ο Παναγιώτης γελά νοσταλγικά βλέποντας τη φωτογραφία, «1οι Έλληνες και 18οι Γενικής», μας λέει, «στα 131 πληρώματα», συμπληρώνουμε, και κάπως έτσι ξεκινά το ταξίδι στον αγώνα του 2001...

Καρούτες

Με το Subaru Impreza WRX προδιαγραφών Ν, δίπλα μου τον υπέροχο Κώστα Στεφανή και τον Στάθη Μάγο ως υπεύθυνο service, η συγκεκριμένη ε.δ. εκείνης της χρονιάς είναι ίσως κάτι το ξεχωριστό για εμένα. Θυμάμαι να κατεβαίνουμε τις Καρούτες και να με πονά το δεξί μου πόδι από το πάτημα του γκαζιού. Τόση ήταν η δίψα μας να ανταγωνιστούμε τα ξένα πληρώματα!

Είναι η ειδική που με τα αυτοκίνητα που έχω αγωνιστεί έχω πιάσει τον εαυτό μου να σπρώχνω με το σώμα για να πάμε πιο γρήγορα στην κατηφόρα. Απίστευτη ατμόσφαιρα από το πλήθος του κόσμου που υπήρχε από την εκκίνηση έως τον τερματισμό της ειδικής. Εικόνες που βλέπαμε στο Ράλλυ Πορτογαλίας ή σε τελικό ποδοσφαιρικής διοργάνωσης!

Δρόμος-«όνειρο», με πολύ φάρδος στην αρχή και τις πολύ γρήγορες στροφές, η τέλεια δοκιμασία για το στήσιμο του αυτοκινήτου. Το πλήθος του κόσμου δυσκολεύει την ορατότητα και πρέπει να εμπιστευτείς τον συνοδηγό σου. Ακολουθεί το οροπέδιο με αρκετά «χασίματα», ενώ ανεβαίνει η ταχύτητά μας. Φτάνουμε όπου ξεκινά η «ατελείωτη» κατηφόρα, το αγαπημένο μας κομμάτι. Πλαγιολισθήσεις που σταματούν μόνο στις κλειστές στροφές ή στις φουρκέτες, ακολουθείς πιστά τα «γραπτά» του κορυφαίου Στεφανή, ώστε στο φρενάρισμα να έχεις τα σωστά σημεία πλασαρίσματος. Αν η «συνταγή» πετύχει, η έξοδος κάθε στροφής σε βρίσκει με τέρμα γκάζι και το αυτοκίνητο να κινείται με μεγάλες ταχύτητες, κερδίζοντας χρόνο που θα φανεί στο STOP!

Στα τελευταία χιλιόμετρα το μοτίβο δεν αλλάζει, κατηφορικές ευθείες με εναλλαγές στροφών που δοκιμάζουν το πλήρωμα και τα όρια του αυτοκινήτου! Ο κόσμος σου δίνει ώθηση να κινηθείς ταχύτερα, αλλά εσύ καλείσαι να μείνεις συγκεντρωμένος για να φτάσεις στο STOP της ε.δ. με ασφάλεια! Βγάζεις το κράνος σου, κοιτάς τον συνοδηγό σου και με νεύμα ανακούφισης συνεχίζεις τον αγώνα σου... _Πάνος Χατζητσοπάνης

Ελευθεροχώρι

Εκκίνηση λίγο πριν από το μοναστήρι, σε χώμα που θυμίζει παραλία, προλαβαίνουμε να κάνουμε γρήγορα το σταυρό μας, και στρίβουμε την πρώτη δεξιά για να αρχίσουμε έπειτα από λίγο την ανηφόρα με τον αμμώδη δρόμο. Φτάνουμε στην κορυφή με το τερέν πλέον να έχει αλλάξει μορφή, το σκληρό χώμα ανάμεσα στα μεγάλα έλατα δυσκολεύει το πέρασμά μας.

Συνεχίζουμε στα πατημένα κομμάτια με τις υψηλές ταχύτητες, λίγο πριν πιάσουμε το στενό κατηφορικό «ψιλοκακό» στενό κομμάτι. Ακολουθούν οι φουρκέτες που μας οδηγούν στο μεγάλο ξέφωτο και στη λίμνη, ακούς από μακριά τις ιαχές του κόσμου που έχει γεμίσει κάθε πιθανό σημείο της διαδρομής. Κάνεις αριστερά με όσα χιλιόμετρα έχει το αγωνιστικό και προσπαθείς ώστε τα μάτια σου να μείνουν στο δρόμο, και όχι στον κόσμο που χοροπηδά εκστασιασμένος! Ο δρόμος χάνεται σε ένα κατηφορικό «αντρικό» κομμάτι με θέα τον Παρνασσό, και στο βάθος κάτω το Παλαιοχώρι!

Παλεύεις να σταθείς στο δρόμο πηγαίνοντας γρήγορα, με τον έναν τροχό πολύ συχνά να είναι εκτός, στο κενό. Η τοποθέτηση της «καρότσας» γίνεται αρκετά πριν και με πολλή φαντασία! Θυμάσαι τον «Stratissino», με το κίτρινο Seat με κίνηση στους εμπρός τροχούς, να ξακρίζει και να κατεβαίνει δίχως «άσε», και τώρα καλείσαι να πράξεις και εσύ το ίδιο ακολουθώντας τα πατήματα που είχες δει τότε ως θεατής! Πλησιάζεις το STOP της ε.δ. και νιώθεις ένα συναίσθημα διαφορετικό, ένα σφίξιμο στο στομάχι, με την αδρεναλίνη να κυλά σε όλο σου το σώμα!

Δύο φοβερές ειδικές διαδρομές που σε κάνουν να δίνεις το μέγιστο των δυνατοτήτων σου, αλλά και να νοσταλγείς εικόνες που χάθηκαν με τη μεταφορά του αγώνα στην περιοχή της Κορίνθου!_ Πάνος Χατζητσοπάνης

Ε.Δ. Ταρζάν - «Στρατισίνο»

Χωμάτινη ειδική διαδρομή-σπαστήρι, σημείο αναφοράς στο Ράλλυ Ακρόπολης-WRC, μιας άλλης εποχής, με στόχο τον τερματισμό και ό,τι ήθελε προκύψει. Τότε και με γενναίο βαθμολογικό bonus.

Δύσκολη ειδική διαδρομή ο Ταρζάν, με την ονομασία του από τον θρύλο του βουνού εκεί στον Τυμφρηστό.

Γεγονός ότι έδωσε χαρακτήρα στον αγώνα μας, μαζί με τα Μετέωρα και τις Καρούτες, ως φόντο σε εικόνες για πανάκριβο κάδρο...

SS Tarzan

Έφτανες στην αφετηρία έπειτα από περιπέτεια, ένα τρελό σερί χωρίς ανάσα από τη Ραχούλα στη Νεράιδα. Ήξερες ότι αν βγεις αλώβητος από τον Ταρζάν θα οδηγούσες στην Τσούκα κατεβαίνοντας για τη Μακρακώμη, και στη συνέχεια, αν δεν κουβαλούσες κάποια βλάβη, πλησίαζες το θαύμα, συνδεδεμένο με τον τερματισμό.

Σημαντικό όμως να επιβιώσεις στο πολύ κακό οδόστρωμα, όπως είναι ο Ταρζάν στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, και από τη στιγμή που είχες το σωστό αυτοκίνητο και ομάδα, όπως τη δική μας, μπορούσες να χτίσεις διαφορά. Ή να καταστραφείς.

Τυχερός, έζησα τη στιγμή εκεί, με τα βράχια-πέτρες ανάμεσα σε χαντάκια, με το καλύτερο αυτοκίνητο. Στην υποστήριξη οι «καλυτερότεροι». Η κορυφαία ομάδα της χώρας, με πλεονέκτημα τα αυτοκίνητα-τέρατα αξιοπιστίας.

Στη Sylvia, με τον Κώστα Φερτάκη, αφού ήξερες ότι σε περιμένουν τα κομάντο στο τέλος της ε.δ., είχες τη δυνατότητα να ανταγωνιστείς και τις ιδιωτικές Integrale. Πρόσεχες (λέμε τώρα) τα λάστιχα, και μέχρις εκεί. Όπως και με το GTiR-N και την Τώνια Παυλή. Συχνά μαζί, (1987-2003), εκεί και όχι μόνο... Το 1992, πριν από την αφετηρία, στο service έχασε το ρεύμα η μπαταρία του 1 εκατ. (δραχμές), δεχτήκαμε ποινή, χάσαμε τη διαφορά από τον DeMevious με ίδιο αυτοκίνητο, και βρεθήκαμε πίσω.

«Αντωνάκη, πάμε από τις κοπάνες». «Ξέχνα το», απάντησε η Τώνια, που δεν μπορούσε να διανοηθεί αυτή την παλιομοδίτικη πρακτική. Οι φήμες τότε ήθελαν τον Άρνε Χερτζ και την Υβόννη με δικό τους δρόμο, που γνώριζε και ο Φέρτακας (Σ.Χ. επιβεβαιώνω...), ίσως και ο Αλέξης κ.ά.

Διαδρομή βάσει road book, λοιπόν, και γνωρίζοντας ότι στον τερματισμό της ε.δ. περιμένει ο Χρήστος Σιάτος με την παρέα του στο service μας, πήγαμε τέρμα γκάζι.

Η Τώνια, η ομάδα μας με τον τεράστιο, τον Νίκο Κελεσάκο συνέχεια όρθιο μπροστά στον καυτό πάγκο, το Sunny από ατσάλι Nissan, τα Kayaba και τα Pirelli, και εκεί στον Ταρζάν, σε επίπεδο γκρουπ Ν, ποιος να συγκριθεί μαζί μας...

Αναμνήσεις, ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν._ «Στρατισίνο»

Poll: Ποια είναι η αγαπημένη σας χωμάτινη Ειδική Διαδρομή; Ψηφίστε εδώ