Formula 1: Hesketh – Λεπτή φωτεινή γραμμή
Μια μικρή παρέα bon viveur έχτισαν πριν μισό αιώνα τον μύθο της λάμψης, που ακόμη συνοδεύει τη Formula 1.
Η νίκη εκείνη ήταν τόσο παράδοξη που, σε συνδυασμό με την εκκεντρική προσωπικότητα των πρωταγωνιστών, εκτόξευσε τη λάμψη της Formula 1 έξω από τα ειδικά αυτοκινητικά έντυπα, στα ΜΜΕ ευρείας κυκλοφορίας, όπου οι αναγνώστες ήρθαν, μέσα από την Hesketh, για πρώτη φορά σε επαφή με το άθλημα.
Οργάνωσε λοιπόν με μάνατζερ τον φίλο του υπό το παρατσούκλι Bubbles (Anthony Horsley, το αληθινό του όνομα) αρχικά μια ομάδα Formula 3 και ανέβηκαν την επόμενη χρονιά στη Formula 2. Όταν στις αρχές του 1973 ο οδηγός τους, James Hunt, διέλυσε το αυτοκίνητο στο σιρκουί του Pau, τα έβαλαν κάτω και είπαν, αντί να αγοράσουν νέο αυτοκίνητο Formula 2, ας αγοράσουν ένα σασί March Formula 1, δύο μοτέρ Ford Cosworth, τρία κιβώτια ταχυτήτων και 8 σετ ζαντολάστιχα, και να τρέξουν στη Formula 1!
Μηχανικό προσέλαβαν τον Dr Harvey Postlethwaite. «Με μέθυσαν και υπέγραψα χωρίς να καταλαβαίνω τι υπογράφω», είπε ο σεβαστός επιστήμονας. Ο δε Hunt έλεγε πως οδηγεί για τον Hesketh «επειδή κανείς άλλος δε με θέλει στην ομάδα του».
Αποκλειστικός σκοπός τους ήταν να διασκεδάζουν και να γνωρίζουν κορίτσια. Ερχόταν στους αγώνες με Rolls Royce και άνοιγαν σαμπάνιες, είτε νικούσαν είτε έχαναν. Δε ενδιαφέρονταν για χορηγούς, είχε χρήμα από την κληρονομιά ο Λόρδος Hesketh, οπότε έτρεχαν στα χρώματα της Αγγλικής σημαίας.
Παρ’ όλα αυτά, χάρη στις ιδιοφυείς παρεμβάσεις που έκανε στο σασί της March ο Dr Postlethwaite και στο μπρίο του James Hunt, πήραν το πρώτο τους πόντιουμ στον 4ο μόλις αγώνα τους, στο Zandovoort, ενώ στο Watkins Glen, στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, ο Hunt τερμάτισε 2ος, λιγότερο από δευτερόλεπτο πίσω από την Lotus του νικητή, Ronnie Peterson.
Για το 1974, ο Dr Postlethwaite τους ετοίμασε δικό τους σασί, και πήραν 3 ακόμη πόντιουμ, στους 5 μόνο αγώνες που τερμάτισαν –εγκατέλειψαν σε άλλους 8. Εκείνη την ίδια χρονιά, ο James Hunt γνώρισε την Suzi Miller, κορυφαίο μοντέλο της εποχής, και οι δυο τους παντρεύτηκαν λίγους μήνες αργότερα.
Το 1975 η μικρή ομάδα της Hesketh είχε πλέον δέσει καλά. Το αυτοκίνητο εξελίχθηκε όσον αφορά την αξιοπιστία και ξεκίνησαν το Πρωτάθλημα με 2η θέση στην Αργεντινή. Η μεγάλη τους στιγμή ήρθε εκείνο τον Ιούνιο, στο Zandvoort, για το Ολλανδικό Grand Prix.
Η μέρα ξημέρωσε μουντή, κι έβρεχε ασταμάτητα για ώρες. Όλες οι ομάδες ρύθμισαν τα αυτοκίνητά τους για βρεγμένο σιρκουί. Εκτός από την Hesketh.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ραντάρ καιρού, όπως σήμερα. Όμως, όπως αφηγείται ο ίδιος ο Λόρδος Hesketh, είδαν μακριά στον ορίζοντα, πάνω από τη Βόρειο Θάλασσα, μια λεπτή φωτεινή γραμμή, κι εκεί κατάλαβαν πως ο καιρός ανοίγει, οπότε άφησαν το αυτοκίνητο με ρυθμίσεις για στεγνό αγώνα, απλώς του φόρεσαν λάστιχα βροχής.
Έριξαν λοιπόν τη ζαριά τους, και τους βγήκε! Η βροχή σταμάτησε με την εκκίνηση, η πίστα άρχισε να στεγνώνει γρήγορα χάρη στον άνεμο, ο James Hunt μπήκε πρώτος για στεγνά λάστιχα, και σύντομα οδηγούσε την κούρσα με διαφορά. Στους τελευταίους γύρους, τον έφτασαν οι δύο Ferrari, μα δε μπορούσαν να τον περάσουν, αφού τα επιπλέον άλογα του δικού τους 12κύλινδου μοτέρ (ο Cosworth ήταν 8κύλινδρος) πήγαιναν χαμένα στην ευθεία από τη μεγάλη γωνία που είχαν δώσει στις πτέρυγες, για αγώνα υπό βροχή.
Έτσι ο James Hunt πήρε την πρώτη του νίκη και ο Λόρδος Hesketh την πρώτη και μοναδική. Εκείνο το παραμυθένιο απόγευμα, η μικρή ομάδα των bon viveur έφτασε στην κορυφή της δόξας. Μολονότι ακολούθησαν δύο ακόμα 2ες θέσεις, στη Γαλλία και την Αυστρία, λίγο μετά, άρχισε η παρακμή.
Το ρευστό που κληρονόμησε ο Hesketh τελείωνε, η Suzi άφησε τον Hunt για τον ηθοποιό Sir Richard Burton, ο οποίος άφησε για χάρη της την σταρ του Χόλιγουντ, Liz Taylor, και λέγεται πως έδωσε 1.000.000 μετρητά στον Hunt ώστε να αποσυρθεί από το «παιχνίδι», ο ίδιος ο James Hunt έφυγε για την McLaren, με την οποία ανακηρύχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής Formula 1 1976 ενώ ο Dr Postlethwaite πλησίασε να πάρει το Πρωτάθλημα με τον Jody Scheckter και την Wolf το 1977.
Όταν ο Scheckter πήρε το Πρωτάθλημα με τη Ferrari το 1979, ο ίδιος ο Enzo Ferrari επέλεξε τον Dr Postlethwaite και τον έφερε στην ομάδα να τους φτιάξει ένα σασί πρωταθλητή. Πράγματι, η Ferrari του 1982, δια χειρός Harvey Postlethwaite, πήγαινε ολοταχώς για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όμως ο ένας οδηγός, ο Gilles Villeneuve, έχασε τη ζωή του στο Zolder ενώ ο άλλος, o Didier Pironi, έμεινε ανάπηρος στο Hockenheim –ήταν η μέρα που ο Ferrari είπε την περίφημη φράση, «addio mondiale», αντίο πρωτάθλημα.
Ο Dr Postlethwaite συνέχισε στην Tyrrell, την Sauber και κατέληξε στην Honda, όπου το 1999 έπαθε έμφραγμα και πέθανε στη διάρκεια δοκιμών στην Ισπανία. Ήταν 55 ετών.
Ο ίδιος ο Λόρδος Alexander Hesketh προσπάθησε χωρίς επιτυχία να γίνει κατασκευαστής μοτοσικλετών, πριν ασχοληθεί με την πολιτική. Διετέλεσε Υφυπουργός Περιβάλλοντος και Υπουργός Βιομηχανίας επί Μάργκαρετ Θάτσερ, μα έχασε την οικογενειακή έδρα στη Βουλή των Λόρδων το 1999. Συνεχίζοντας τη σπάταλη ζωή, υποχρεώθηκε να πουλήσει το οικογενειακό κάστρο το 2007.
Σήμερα, 71 ετών πια, έχει πάντα ωραίες ιστορίες να αφηγηθεί από εκείνη την ηρωική περίοδο της Formula 1, που νοσταλγούν οι παλαιότεροι φίλοι του αθλήματος.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Προσκύνημα στο «Ναό της Ταχύτητας» και επίσκεψη στο Maranello | SpeedZone podcast EP14
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Αφιέρωμα 100 χρόνια "Autodromo Nazionale di Monza" | SpeedZone podcast EP13