Με αφορμή τη σημερινή επτάχρονη επέτειο από το φρικτό ατύχημα του Jules Bianchi, που στοίχησε τελικά τη ζωή στον χαρισματικό Γάλλο πιλότο της Marussia -ο οποίος προοριζόταν για τη Ferrari- γυρνάμε πίσω το ρολόι στη μαύρη εκείνη μέρα και ψάχνουμε για απαντήσεις.

Στις πιο κάτω γραμμές παραθέτουμε αυτούσια την άποψή μας για το ατύχημα του Bianchi, όπως αυτό συνέβη στις 5 Οκτωβρίου του 2014.

Λατρεύω την πίστα της Suzuka, όπως και τους αγώνες στη βροχή, αυτό όμως που συνέβη χθες στο Ιαπωνικό Grand Prix, μου θύμισε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το άθλημα στην αιματηρή και αδιάφορη για τον κίνδυνο δεκαετία του ’60.

Η έμφαση που δίδει η FIA σε θέματα που αφορούν την ασφάλεια των μονοθέσιων και των σιρκουί έχει μεταμορφώσει την F1 σε μια πιο ξέγνοιαστη κοινωνία, η αδυναμία εστίασης όμως στις βασικές λεπτομέρειες με κάνει να σκέφτομαι ότι η ίδια έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Μπορεί το ατύχημα του 25χρονου Γάλλου πιλότου της Marussia, Jules Bianchi, να συνέβη -όπως ορισμένοι υποστηρίζουν- από μη συμμόρφωση του ίδιου με τις κίτρινες σημαίες (που υποχρεώνουν έναν πιλότο να κόψει ταχύτητα όταν υπάρχει ατύχημα μπροστά) το θέμα όμως είναι πως λάθη στη βράση της μάχης συμβαίνουν και γι’ αυτό εξάλλου υπάρχουν τα πρόσθετα μέτρα ασφαλείας. 

Όπως και στο μαύρο weekend της Imola του 1994, μετά τον θάνατο των Roland Ratzenberger και Ayrton Senna, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά.

Γιατί οι υπεύθυνοι ασφαλείας δεν έστειλαν το safety car έξω στην πίστα όταν συνέβη το ατύχημα του Adrian Sutil, μετά το οποίο είχε το δικό του ατύχημα ο Bianchi (υπήρχε γερανός στην έξοδο της επικίνδυνης αριστερής στροφής, η βροχή είχε δυναμώσει και η ορατότητα άρχισε να μειώνεται, καθώς η ημέρα παραχωρούσε σιγά-σιγά τη θέση της στη νύχτα) και γιατί δεν άλλαξαν την ώρα της εκκίνησης της κούρσας οι ιθύνοντες, αφού όλοι γνωρίζαμε, από μέρες πριν, πως στις 15.00 η ώρα θα ξεκινούσε να δείχνει τα πρώτα του δόντια ο τυφώνας Phanfone;

Οι εμπειρίες με τυφώνες από τις ιαπωνικές κούρσες του 2004 και 2010 φαίνεται πως δεν έδωσαν το μάθημα που θα έπρεπε. Γνωρίζοντας πως οι αγώνες στη βροχή πλησιάζουν συνήθως το όριο των δύο ωρών και ότι αυτό στην Ιαπωνία σημαίνει πως μέχρι να πέσει η καρό σημαία θα έχουμε σκοτάδι, οι ιθύνοντες της F1 δεν πρέπει να ψάχνουν τώρα για δικαιολογίες και να φορτώνουν απλά την ευθύνη για το ατύχημα στον δύστυχο Bianchi, που δίνει αυτή την ώρα τη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.    

Γιατί η FIA, λοιπόν, δεν πήρε την απόφαση να ξεκινήσει τέσσερεις -έστω δύο ώρες- νωρίτερα το Ιαπωνικό Grand Prix; Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο επίσημος υποστηρικτής του αγώνα, η Honda, στην οποία ανήκει παρεμπιπτόντως η εξαίσια πίστα της Suzuka, απέρριψε αυτή την πρόταση. Δεν ήθελε βλέπεται να μπερδέψει τους θεατές και τα εκατομμύρια τηλεθεατών ανά το παγκόσμιο (τους αληθινούς χορηγούς του «show») με μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα του αγώνα.

Αυτό που η Honda τελικά κατάφερε, την ώρα που όλος ο πλανήτης συντονίστηκε ζωντανά με την πίστα, ήταν η προβολή μίας μονότονης παρέλασης που είχε για «λαβαροφόρους» τρεις ασημένιες Mercedes, με επικεφαλής τον άμοιρο τον Bernd Maylander, οδηγό του Safety Car, που πάσχιζε να  κρατηθεί -μέσα στη βροχή- μπροστά από τους βιαστικούς Rosberg και Hamilton. Αυτό, σίγουρα, δεν ήταν στα σχέδια της διαφημιστικής καμπάνιας της ιαπωνικής εταιρείας, η οποία επιστρέφει στο σπορ με τη McLaren το 2015.

Αν μη τι άλλο, ο ήχος που έβγαζε από τα σπλάχνα του ο ατμοσφαιρικός V8 της Mercedes SLS AMG των 6.3 λίτρων, ήταν πιο μελωδικός από τις βολίδες που είχε στην ουρά της. 

Όλη αυτή η «δράση» και η «συγκίνηση» όμως διακόπηκε στον δεύτερο κιόλας γύρο του αγώνα, όταν οι αγωνοδίκες αποφάσισαν να σταματήσουν προσωρινά την κούρσα μέχρι να περάσει η μπόρα. Ο μόνος τροχός που συνέχισε να γυρίζει ήταν αυτός του λούνα παρκ της πίστας και ο κόσμος έπρεπε να περιμένει.

Μετά από αρκετά λεπτά, το πλήθος στην κεντρική εξέδρα άρχισε να χειροκροτεί ενθουσιασμένο, αφού ανακοινώθηκε πως θα είχαμε σύντομα επανεκκίνηση… πίσω από το safety car. Ο Hamilton δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο και προσπάθησε να μεταφέρει τα αισθήματά του -μέσω ασυρμάτου- στον αλυτάρχη του αγώνα: «Charlie η πίστα είναι εντάξει, μπορούμε να ξεκινήσουμε. Οι συνθήκες είναι κατάλληλες ακόμη και για intermediates». 

Μετά απ’ όλα αυτά νιώθω κάπως μπερδεμένος. Οι ιθύνοντες της F1 παίρνουν πρώτα την απόφαση να ξεκινήσουν τον αγώνα πίσω από το safety car, το κρατούν έξω στην πίστα για υπερβολικό χρονικό διάστημα, οι πιλότοι διαμαρτύρονται ότι η πίστα στέγνωσε και ότι αυτό πρέπει να αποχωρίσει, και μετά έχουμε το ατύχημα του Adrian Sutil, σε ένα πολύ επικίνδυνο σημείο (Dunlop curve) και κανένας δεν κρίνει αναγκαίο να επιστρατευτεί το αυτοκίνητο ασφαλείας, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται ένας γερανός στην πίστα, το σπρέι είναι τώρα πιο πυκνό και το φως έχει πέσει.

Ελπίζει κάνεις πως το ίδιο δεν θα συμβεί με το φως της ελπίδας, καθώς όλοι περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια για την κατάσταση της υγείας του Bianchi που έχασε τον έλεγχο της βολίδας του και καρφώθηκε στον γερανό.   

Ο τελευταίος πιλότος που σκοτώθηκε σε ένα Grand Prix ήταν ο θρυλικός Senna, οι περισσότεροι όμως ξεχνούν πως ο τελευταίος άνθρωπος που έχασε τη ζωή του ως αποτέλεσμα ενός ατυχήματος πίσω από το τιμόνι ενός μονοθεσίου της F1 ήταν η Maria de Villota, πιλότος της Marussia επίσης, που χτύπησε θανάσιμα στο κεφάλι, ύστερα από σύγκρουση με φορτηγό όχημα κατά τη διάρκεια ενός ιδιωτικού δοκιμαστικού στην Αγγλία, πριν από δύο χρόνια. 

Ανατριχιαστικό είναι το γεγονός πως το χθεσινό ατύχημα του Bianchi συνέβη 40 ακριβώς χρόνια παρά μία ημέρα, μετά το ατύχημα που σκότωσε τον νεαρό πιλότο της Surtees, Helmuth Koinigg, στο Watkins Glen το 1974, μετά που ο Αυστριακός χτύπησε μία αβίδωτη μπαριέρα που του έκοψε το κεφάλι.

Όπως ανέφερα και χθες, η Formula 1 θα είναι πολύ τυχερή εάν δεν θρηνήσει ακόμη ένα θύμα. Και πριν βιαστούν κάποιοι να κηρύξουν επικίνδυνη την πίστα της Suzuka, να απαγορεύσουν τους αγώνες στη βροχή και να εφαρμόσουν κλειστά πιλοτήρια, ας σκεφτούν πρώτα τι γύρευε ένας «προπολεμικός» γερανός στην σκοτεινή πίστα. Αυτή τη φορά τα κεφάλια που πρέπει να πέσουν είναι αυτά των ιθυνόντων του αθλήματος._Δημήτρης Γιόκκας

Επτά χρόνια μετά και το πνεύμα του Bianchi καρτερεί ακόμη τη δικαίωση.