Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ο Γάλλος δύο φορές νικητής των 24 Ωρών του Mans, Jean-Pierre Jaussaud, μόλις ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή της φετινής έκδοσης του θρυλικού αγώνα.

Ο Jaussaud είχε επικρατήσει στο Mans το 1978, μαζί με τον Didier Pironi, στο τιμόνι μιας Alpine-Renault A422B, καθώς και το 1980, με τον Jean Rondeau και την Rondeau-Cosworth M379.

O Γάλλος συμμετείχε σε 13 εκδόσεις των 24 Ωρών του Mans, από το 1966 έως το 1983, οδηγώντας κυρίως γαλλικά αυτοκίνητα. Ο ίδιος είχε δηλώσει πρόσφατα για τον εαυτό του: «Δεν ήμουν φτιαγμένος για αγώνες 24 ωρών, αλλά είναι αυτοί που μου έφεραν την περισσότερη δόξα».

Είχε υποστεί καρδιακή προσβολή τον προηγούμενο μήνα ενώ βρισκόταν στο Mans για μια εκδήλωση εορτασμού για την ιστορία της Alpine στο θρυλικό αγώνα και έκτοτε βρισκόταν σε νοσοκομείο στη γενέτειρά του, Caen.

Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1937 και από ηλικία 10 ετών, τον είχε καταλάβει το πάθος για το μηχανοκίνητο αθλητισμό: «Υπήρχαν ο (Maurice) Trintignant, o (Jean) Behra και ένας Νορμανδός οδηγός, ο Philippe Etancelin. Σκέφτηκα ‘αυτό είναι ωραίο’ και είπα στον εαυτό μου ότι θα γινόμουν σαν κι αυτούς. Ξεκίνησα να οδηγώ το Citroen Trefle του πατέρα μου και ύστερα τα φορτηγά του οικογενειακού παντοπωλείου χονδρικής».

Απαρχές

Το 1962 ξεκίνησε να αγωνίζεται με ένα καρτ που του είχε χαρίσει η γιαγιά του. Έχοντας διαβάσει ένα άρθρο στο περιοδικό Sport-Auto, κατευθύνθηκε προς την Aγγλία και το Snetterton όπου είχε την περίφημη σχολή αγωνιστικής οδήγησης ο Jim Russell. «Τα πήγα τόσο καλά που μου προσέφερε 5-6 αγώνες για την επόμενη σεζόν».

To 1963 o Jim Russell ίδρυσε γαλλικό παράρτημα της σχολής του, στο Magny-Cours και προσκάλεσε τον Jaussaud. «Ήμουν απογοητευμένος που δεν αγωνιζόμουν, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζα το Volant».

To Volant Shell ήταν η υποτροφία της σχολής και τo έπαθλο μια σεζόν στο Γαλλικό Πρωτάθλημα Formula 3 του 1964, με μια Cooper-BMW T72 και την ομάδα του Jim Russell.

«Παρότι είχα κάνει λιγότερες δοκιμές από τους άλλους, βρέθηκα μεταξύ των επτά φιναλίστ συμπεριλαμβανομένου του Jean-Paul Behra (γιο του Jean). Μεταξύ των κριτών ήταν και ο Jo Schlesser. Επικεφαλής και απομακρυνόμενος από τους άλλους σαν τρελός, μου είπαν ότι από την πρώτη αριστερή στροφή, ο Schlesser έβαλε το σημειωματάριο πίσω στην τσέπη του και είπε ‘Δε χρειάζεται να σημειώσω κάτι. Αυτός είναι’».

Ο Jaussaud ολοκλήρωσε τη σεζόν του 1964 στην 3η θέση της βαθμολογίας του Γαλλικού Πρωταθλήματος Formula 3 και ήταν ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος οδηγός. Την επόμενη χρονιά μετέβη στην ομάδα της Matra όπου τον είχε προτείνει ο πρώτος οδηγός, Eric Offenstadt, και ανέβηκε στη 2η θέση του Πρωταθλήματος, πίσω από τον Jean-Pierre Beltoise, με μια Matra-Ford MS1.

H Matra του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το 1966 το ντεμπούτο του στις 24 Ώρες του Mans, στο πλάι του Henri Pescarolo, πίσω από το τιμόνι μιας MS620 με κινητήρα BRM, δίδυμο που συμμετείχε και στον αγώνα του 1967.

Τραγωδία

Εκείνη η φορά έμελλε να είναι τραγική όμως: «To Σάββατο, φοβήθηκα πολύ με την καινούργια Matra-BRM MS630. Πήγαινα με μόνο 8.000 σ.α.λ. αντί για 10.000 και παραταύτα, έπρεπε να διορθώνω με ανάποδο τιμόνι στην ευθεία. Έχοντας προσπαθήσει τα πάντα όσον αφορά τις ρυθμίσεις των αναρτήσεων και με τη συμπεριφορά αυτή να επιμένει, κατάλαβα ότι ανασηκωνόταν το πίσω μέρος. Όταν το είπα αυτό στους μηχανικούς γέλασαν μαζί μου».

Στη συνέχεια, κατευθύνθηκε στην πίστα ο Roby Weber με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Το πίσω μέρος ανασηκώθηκε και η Matra απογειώθηκε για να προσγειωθεί φλεγόμενη σε ένα χωράφι, μην αφήνοντας ελπίδες επιβίωσης στον οδηγό της… «Μετανιώνω που δεν κατάφερα να επιβληθώ στους μηχανικούς, που δεν έγινα πιο πιστευτός».

Τόσο ο Beltoise, όσο και ο Pescarolo, τον φοβούνταν ως ομόσταυλο στην ομάδα F3 της Matra και προσπάθησαν να τον παραγκωνίσουν. Με αμφότερους να έχουν προχωρήσει στην F2 και την F1 και τη Matra να προσφέρει στον Jaussaud μονάχα τρεις αγώνες με την MS630, την οποία δεν ήθελε να οδηγήσει πια, αποφάσισε να αφήσει τη γαλλική ομάδα στο τέλος του 1967.

Φλερτ με την F1

Το 1967 είχε κάνει το ντεμπούτο του στη Formula 2, στο Crystal Palace, αντικαθιστώντας τον Jackie Stewart. «Βρήκα το μονοθέσιο τόσο καλά στημένο, που πήρα την pole position. Πριν τον κατατακτήριο αγώνα μου, ο (Ken) Tyrrell μου είπε: ‘Ο Bruce McLaren σίγουρα θα είναι ταχύτερος από εσένα. Σου απαγορεύω να τον προσπεράσεις, γιατί θα μάθεις περισσότερα πίσω του, απ’ ότι εμπρός από αυτόν’». Ο Jaussud ακολούθησε τις οδηγίες και τερμάτισε 2ος στον κατατακτήριο αγώνα.

Έπειτα από μια κακή εκκίνηση σε αυτό τον αγώνα, o Tyrrell επέμεινε να τοποθετήσει για τον τελικό μια πιο κοντή πρώτη σχέση στο κιβώτιο, παρά τις διαμαρτυρίες του Γάλλου οδηγού. Με υπερβολικό σπινάρισμα στην εκκίνηση, ο Jaussaud έπεσε στην τελευταία θέση και ενώ ανέκαμπτε σπάζοντας το ρεκόρ γύρου σε κάθε πέρασμα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.

Η εμφάνιση αυτή όμως έκανε εντύπωση στον McLaren, ο οποίος προσφέρθηκε να τον προσλάβει στην ομάδα της F1 την επόμενη χρονιά. «Ναι αλλά, αν ο Hulme φύγει από την Brabham, θα πάρω εκείνον» του είχε πει ο McLaren. «Αυτό το ναι, αλλά, περιγράφει ολόκληρη την καριέρα μου στην F1. O John Surtees επίσης με προσκάλεσε να τον πλαισιώσω στην Honda πριν πάρει τελικά τον David Hobbs».

Με τις απεργίες του Μαΐου του 1968, που είχαν κάνει την προσέγγιση στο Μονακό για το Grand Prix δύσκολη, η BRΜ του είχε πει ότι αν ο Chris Attwood δεν κατάφερνε να βρεθεί στο πριγκιπάτο, το cockpit του Βρετανού για τον αγώνα της F1 θα πήγαινε στον Jaussaud, ωστόσο και αυτό δε συνέβη ποτέ. Ο Jaussaud όμως κέρδισε εκείνο το σαββατοκύριακο τον αγώνα Formula 3, με μια Tecno και έχει χαρακτηρίσει τη νίκη αυτή ως την καλύτερη της καριέρας του.

«Είχα 45 δλ. προβάδισμα δύο γύρους πριν το τέλος, όταν ένα αποσυνδεδεμένο καλώδιο μπουζί με ανάγκασε να επιβραδύνω». Εκείνο το βράδυ δέχθηκε πρόταση να προσχωρήσει στην ομάδα Formula 2 της Ferrari, την οποία αρνήθηκε, παραμένοντας πιστός στην Tecno. «Στη Ferrari, όταν κερδίζουν οφείλεται στο αυτοκίνητο και όταν χάνουν ο οδηγός είναι βλαξ».

Τραυματισμός και επιτυχίες

Στη Monza, το 1968, σε αγώνα Formula 2, συγκρούστηκε με τη Ferrari του Derek Bell, η Tecno απογειώθηκε και τον πέταξε εκτός cockpit. Εκτός από κάταγμα στο του υπέστη και άλλους τραυματισμούς που ανάγκασαν την παραμονή του στο νοσοκομείο για αρκετούς μήνες.

Εντέλει, κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο στο Γαλλικό Πρωτάθλημα Formula 3 το 1970, με την Ecurie Winfield, οδηγώντας μονοθέσια της Tecno και της Martini (αμφότερα με κινητήρα Ford).

Το 1971 έκανε την πρώτη του πλήρη σεζόν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 2 με την ομάδα της Arnold (και βασικό σπόνσορα τη Shell) και κατετάγη 9ος στην τελική βαθμολογία, με 9 βαθμούς και 1 ταχύτερο γύρο. Εκείνη τη σεζόν συμμετείχε και σε μερικούς αγώνες Formula 5000.

Το 1972, στο τιμόνι μιας Brabham-Ford BT38 της Ecurie ASCA, κατετάγη 2ος στη βαθμολογία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Formula 2, πίσω από τον Βρετανό ήρωα του Isle of Man TT, τον Mike “the bike” Hailwood, με δύο νίκες, άλλες δύο παρουσίες στο βάθρο και μία pole position.

To 1973, συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 2, με την ομάδα του Ron Dennis, την Rondel και το μονοθέσιο που είχε επιβάλει η Motul, την M1, η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστική.

Alpine-Renault A442B.

Με την Alpine-Renault…

Ωστόσο, με τον Gerard Ducarouge να ζητάει επίμονα την επιστροφή του Jaussaud στη Matra, ο Γάλλος ανέβηκε στην 3η θέση του βάθρου στις 24 Ώρες του Mans, έχοντας μοιραστεί μια Matra-Simca MS670B με τον Jean-Pierre Jabouille.

Ο Jaussaud οδήγησε και μια Ligier JS2 το 1974, αλλά έχει να σχολιάσει για το συμπατριώτη του, Guy Ligier: «Μαζί του δεν είχαμε το δικαίωμα να λέμε αυτό που σκεπτόμασταν».

Μην έχοντας καταφέρει να βρεθεί στη Formula 1, ο Jaussaud αποφάσισε να επικεντρωθεί στους αγώνες αντοχής. To 1975 κατάφερε να ανέβει ξανά στο τρίτο σκαλί του βάθρου των 24 Ωρών του Mans, με μια Mirage-Ford GR8 της Gulf Racing, την οποία μοιράστηκε με τον Αυστραλό Vern Schuppan.

Παρενοχλώντας κατ’ επανάληψη τον Gerard Larrousse, όπως είχε πει ο ίδιος, διότι τον έβαζε να κάνει πολλές δοκιμές χωρίς να αγωνίζεται πολύ, εξασφάλισε μια θέση στις 24 Ώρες του Mans το 1977 με την ομάδα της Alpine-Renault.

To 1978 ήρθε η πρώτη νίκη στις 24 Ώρες του Mans, με το δίδυμο Jaussaud-Pironi να καταλαμβάνει την πρωτοπορία 5 ώρες πριν την καρό σημαία, όταν τρύπησε ένα έμβολο στην πιο εξελιγμένη Α443 που οδηγούσαν οι Patrick Depailler και Jean-Pierre Jabouille (ήταν επικεφαλής μέχρι εκείνη τη στιγμή), σε έναν αγώνα που κυριάρχησαν οι Alpine-Renault.

«Όταν είδα τον κινητήρα τους να βγάζει καπνούς, καθώς με είχαν μόλις περάσει γύρο, κατάλαβα ότι ήμουν επικεφαλής. Στο βάθρο ήθελα να τραγουδήσω τη Marseillaise με το κοινό, αλλά δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Αυτή η νίκη έκανε πολλά για τη φήμη μου, ενώ όταν νικούσα στην F3 ή την F2, περνούσε απαρατήρητο».

Εκείνη τη χρονιά έκανε μερικές δοκιμές και με το μονοθέσιο Formula 1 της Renault. O Jaussaud οδήγησε μονοθέσιο Formula 1 σε αγώνα του Βρετανικού Πρωταθλήματος Aurora στο Nogaro το 1979, μια Surtees-Cosworth TS20, της ομάδας του John Surtees.

H Rondeau-Cosworth M379 των Jaussaud και Rondeau στο Mans το 1980.

H δεύτερη νίκη

To 1980, με την Rondeau, στην τελευταία ώρα εκ των 24, στο Mans, ο Jaussaud είχε ένα τετ-α-κέ με σλικ ελαστικά στο βρεγμένο. Είχε σταματήσει 50 εκατοστά μακριά από τις μπαριέρες. Ωστόσο, η μίζα δε λειτουργούσε σωστά. Αλλά έπειτα από 15 δλ. συνεχούς προσπάθειας, ο κινητήρας πήρε ξαφνικά εμπρός.

Ο Jaussaud δεν επισκέφθηκε τα pits για αλλαγή ελαστικών, φοβούμενος ότι δε θα μπορεί να ξεκινήσει πάλι. Παραταύτα κατάφερε να δει πρώτος την καρό σημαία, 2 γύρους εμπρός από τους Jacky Ickx και Reinhold Jöst, που οδηγούσαν μια Porsche 908/80. Ο Jean Rondeau έγινε ο μοναδικός άνθρωπος που έχει νικήσει στο Mans οδηγώντας αυτοκίνητο που φέρει το όνομά του.

To 1982, ο Jaussaud συμμετείχε στο Παρίσι-Ντακάρ με την ομάδα της Rondeau, κατακτώντας την 3η θέση με μια Mercedes 280 GE.

Μετά την τελευταία του εμφάνιση στις 24 Ώρες του Mans το 1983, συνέχισε να αγωνίζεται σε πρωταθλήματα αυτοκινήτων τουρισμού, τερματίζοντας 3ος σε Γαλλικό πρωτάθλημα ενιαίου με Porsche 944, το 1988._Φ.Λ.