Ένα από τα λίγα πρωταθλήματα παγκοσμίως που η Ferrari δεν είχε καν παρουσία ήταν το DTM. Φέτος ξεκίνησε με νίκη μιας 488 GT3 Evo!

Έχω να κάνω μια εξομολόγηση… Ίσως για πρώτη φορά σε αυτήν την καριέρα, που δεν είναι και τίποτα σπουδαίο εδώ που τα λέμε, ευχήθηκα για κάποιον οδηγό να μην πάει καλά στον αγώνα του. Όχι ότι δεν έχω τις συμπάθειές μου και τις αντιπάθειές μου και εγώ, αλλά δεν παρακολουθώ τους αγώνες οπαδικά και τα έχω καταφέρει σε αυτό πείθοντας τον εαυτό μου, πως κάθε αγώνας είναι πιο πολύ δουλειά, παρά διασκέδαση.

Κουραφέξαλα δηλαδή, καθώς αυτά είναι κυρίως αυθυποβολές και ψευτοδιλήμματα. Όμως στην περίπτωση του Alex Albon ήμουν οπαδός και ήθελα να «πατώσει» στο ντεμπούτο του στο DTM και να τον περάσει ακόμη και η Sophia Florsch. Ναι, το παραδέχομαι. Ολίσθησα σε αυτό το παράπτωμα, όμως δώστε μου πέντε λεπτάκια να σας εξηγήσω τα ελαφρυντικά μου.
Ο Alex o Albon, αυτό το πολλά υποσχόμενο αγόρι του Μαρτίου που κατέληξε να είναι ανεπαρκής τον Οκτώβριο, κατέληξε στο DTM, ως αποτυχημένος στην Formula 1. Γενικώς δεν πρέπει να γράφω τόσο βαρείς χαρακτηρισμούς, αλλά δεν σας λέω και τίποτα καινούριο, καθώς ένα πράγμα είχε να κάνει στην Red Bull και επί της ουσίας δεν τα κατάφερε.

Ως εκ τούτου βρέθηκε στο DTM. Στο ανανεωμένο DTM. Με το οποίο η Red Bull ασχολήθηκε για πρώτη φορά τόσο σοβαρά. Και βρέθηκε στο DTM με μια Ferrari και με την καλύτερη ομάδα Ferrari που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα, την AFcorse. Δηλαδή σχεδόν εργοστασιακή. Και το έπαιζε και ιστορία! Γιατί αυτομάτως θεώρησε την μετακίνηση αυτή υποβιβασμό, πισωγύρισμα και εμπόδιο στην καριέρα του.

Οι πρώτες του δηλώσεις όταν ανακοινώθηκε το μεγαλεπήβολο πλάνο της Ferrari για την GT3 εποχή του DTM, ήταν λίγο ή περισσότερο υποτιμητικές για το πρωτάθλημα και για τους αγώνες τουρισμού γενικώς. Με ατάκες του στυλ «οι μυς τις “έχουν” αυτές τις ταχύτητες και απλώς πρέπει να τους ξυπνήσω» ή «Δεν θεωρώ σημαντικό να τα πάω καλά στο DTM, αλλά στον εξομοιωτή της F1», δεν νομίζω πως έκανε και πολλές συμπάθειες με το «καλημέρα».

Έστω και αν ο Ταϊλανδός είναι, τουλάχιστον όπως λένε όλοι, πολύ συμπαθής και γενικώς καλό παιδί, θεωρώ πως αυτή του η αντιμετώπιση ήταν λάθος στο ξεκίνημα της πορείας του σε ένα νέο θεσμό. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που μιλάμε για ένα πρωτάθλημα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παραδοσιακά. Από το οποίο έχουν περάσει κατά διαστήματα ορισμένοι εκ των κορυφαίων στον κόσμο και το οποίο είναι ανέκαθεν μέσα στο στόχαστρο όλων των μεγάλων ομάδων και εταιρειών.

Βέβαια πριν από την πρεμιέρα του DTM στην Monza, εγώ και ο καθένας μπορεί να λέγαμε ό,τι θέλαμε. Μετά όμως αν πούμε ότι ο Albon δεν έκανε ένα εξαιρετικό Σαββατοκύριακο και ιδίως έναν σπουδαίο πρώτο αγώνα σε αυτήν την «παρένθεση» της καριέρας του, θα είμαστε αν μη τι άλλο γραφικοί οπαδοί επιπέδου τοπικού. Γιατί ο Ταϊλανδός στην εναρκτήρια φετινή κούρσα στον «Ναό της ταχύτητας», έδειξε πως είναι ένας αξιοπρεπής racer. Ολοκλήρωσε τέταρτος και κυρίως με την σωστή προσέγγιση. Δηλαδή «πούλησε» όποια μάχη χρειάστηκε για να γλιτώσει τους κινδύνους και επιτέθηκε εκεί που βρήκε χώρο και ανοιχτό πεδίο για να κερδίσει θέσεις. Έτσι ξεκινώντας από 14ος έφτασε μια ανάσα από το βάθρο.

Βέβαια (δεύτερο βέβαια αυτό οπότε υποψιάζεστε…) θυμάστε που σας είπα για την καλύτερη ομάδα Ferrari; Ε, τη μισή δουλειά την έκαναν τα πολύπειρα στελέχη της Amato Ferrari Corse χάρη στην εμπειρία από τις πολλές νίκες στους αγώνες αντοχής, από τις ακόμη περισσότερες συμμετοχές σε αυτούς και την εμπειρία στο να διαχειρίζονται τους αγώνες της GT3 κατηγορίας.

Άρα, ενώ εγώ τώρα σας γράφω για τον Albon που ήταν ο καημός μου, η πραγματικά σοβαρή είδηση από το πρώτο αυτό Σαββατοκύριακο του DTM στην νέα του μορφή ήταν η νίκη του Liam Lawson με την άλλη Ferrari GT3 EVO της ομάδας. Ήταν φυσικά η πρώτη νίκη της Ferrari σε αγώνα του DTM και η πρώτη νίκη Νεοζηλανδού οδηγού, καθώς μέχρι τώρα το γερμανικό πρωτάθλημα περιοριζόταν κάπως στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης.