Πόσο περίεργο μπορεί να είναι που το πάθος και το συναίσθημα στους αγώνες έρχεται μέσω του PURE ETCR, ενός πρωταθλήματος ηλεκτρικών αυτοκινήτων; Καθόλου αφού εκεί συμμετέχουν δύο Alfa Romeo Giulia!

Να κάτι τέτοια συμβαίνουν και παθαίνεις ένα ταρακούνημα στον εγκέφαλο που σου θυμίζει για ποιον λόγο έχεις αγαπήσει τα αυτοκίνητα και πως κατέληξες να ασχολείσαι όλη μέρα με αυτά. Κάτι τέτοια όπως το PURE ETCR που διεξήχθη το Σαββατοκύριακο που αφήσαμε πίσω μας, στην πίστα της Vallelunga στην Ιταλία.

Το PURE ETCR βεβαίως ως ένα ακόμη πρωτάθλημα αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων δεν θα μπορούσε να υπενθυμίσει σε κανέναν από εμάς για ποιο λόγο αγάπησε τα αυτοκίνητα πριν από 10 ή 20 ή 40 χρόνια. Η Alfa Romeo Giulia όμως μπορεί πολύ εύκολα!

Η Romeo Ferraris έχει κάνει την αγωνιστική κίνηση της δεκαετίας κατά την άποψή μου, στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα. «Κατεβάζει» δύο Alfa Romeo Giulia, ηλεκτρικές, προετοιμασμένες σε συνεργασία με την ουγγρική ομάδα M1RA του Norbert Michelisz. Το project είναι τόσο δύσκολο, όσο και πρωτοποριακό δεδομένου πως στην εποχή μας συνηθίζουμε αφενός τα μικρότερου όγκου οχήματα να έχουν καλύτερη αγωνιστική συμπεριφορά ιδίως στο TCR, αφετέρου η παρουσία της Alfaστην Formula 1 είναι λίγο… Είναι κάπως… Πως να το πω; Αδιάφορη.

Όμως η Giulia σε αυτόν τον πρώτο αγώνα του PURE ETCR ανεξάρτητα των αποτελεσμάτων που δεν ήταν τα καλύτερα, ανεξάρτητα από τους οδηγούς που δεν είναι και οι πιο γνωστοί, κατάφερε να μαγνητίσει. Δεν έχει παραδοσιακό αγωνιστικό ήχο που θα την έκανε ένα… κτήνος, έχει όμως όλα τα υπόλοιπα στην εμφάνισή της. Αεροδυναμικές λεπτομέρειες, αεροτομή, μασπιέ, προφυλακτήρες… Και είναι και κόκκινη! Στοιχεία που την κάνουν τόσο απίστευτα εντυπωσιακή και τόσο μοναδικά ανεπανάληπτη.

Απέναντι τους βρέθηκαν το πολυδοκιμασμένο Cupra που στα χέρια του Ekstrom και του Jordi Gene είναι σίγουρο ότι θα αποδώσει τα μέγιστα και πολύ πιθανό να πάρει τον τίτλο καθώς και το Hyundai Veloster N με την τρομακτική επένδυση της κορεατικής φίρμας πίσω του και μια ομάδα – ρολόι που καταλήγει σε οδηγούς όπως ο Augusto Farfus και ο Jean Karl Vernay. Παρόλα αυτά η Alfa έδειξε για μια ακόμη φορά το ασύγκριτο χάρισμά της να στοχεύει απ’ ευθείας στην καρδιά σου.

Έμοιαζε με την εντυπωσιακή diva που μπήκε στην αίθουσα του πάρτι και έπεσε σιωπή, γιατί όλοι γύρισαν τα βλέμματα τους στην κορυφή της σκάλας. Ήταν σαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο μέσα σε ένα γήπεδο που παίζουν άλλοι 21 ποδοσφαιριστές, αλλά εσύ για κάποιον ανεξήγητο λόγο θέλεις να δεις μόνο τι κάνει ο Πορτογάλος. Μπορώ να γράψω και άλλες τέτοιες γραφικότητες και να γεμίσω σελίδες, αλλά ο μοναδικός τρόπος για να καταλάβετε τι εννοώ είναι να δείτε τα στιγμιότυπα από τον αγώνα της Vallelunga.

Και όλο αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο ξέρετε, γιατί επαναφέρει στη διαδικασία το συναίσθημα και το πάθος. Η Alfa Romeo δεν έχει πελάτες ή απλούς ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων της. Έχει κατά βάση οπαδούς. Γνήσιους οπαδούς όπως αυτούς που έχουμε μάθει από το ποδόσφαιρο. Που μπορείς να τους λες ότι η άμυνα της ομάδας τους είναι «χωνί» αλλά εκείνους δεν τους νοιάζει γιατί την λατρεύουν.

Αυτό στο motorsport δεν υπάρχει (και ευτυχώς εδώ που τα λέμε). Στο ευρύ motorsport εννοώ. Γιατί στην Formula 1 υπάρχει η Ferrari με τους tifozi και υπάρχουν και περιπτώσεις οδηγών όπως ο Lewis Hamilton για παράδειγμα που έχουν φανατικούς υποστηρικτές. Στα υπόλοιπα, αυτά με τα οποία ασχολούμαστε εμείς οι πυροβολημένοι, το πάθος λείπει σε βαθμό να κάνει τους αγώνες «στεγνούς» και αδιάφορους.

Η συγκυρία λοιπόν αυτή μοιάζει να έχει προοπτικές και στην προκειμένη περίπτωση, όχι μόνο για τους αγώνες αλλά ειδικότερα για τους αγώνες ηλεκτρικών αυτοκινήτων, οι οποίοι όπως φαίνεται χρειάζεται ακόμη αρκετή δουλίτσα για να μπουν στην καρδιά μας.