Ο άνθρωπος που όλοι σέβονταν αλλά λίγοι πίστευαν πως θα δει ποτέ την απονομή από μέσα, τα κατάφερε. Και το έκανε όχι με κάποιον από τους κολοσσούς του grid, αλλά με τη Sauber, σε έναν αγώνα γεμάτο παγίδες και στρατηγική λεπτομέρεια.

Ο Hülkenberg, ο «για πάντα ελπιδοφόρος», το άξιζε αυτό το τρόπαιο πολύ πριν φτάσει η μέρα στο Silverstone. Από τις πρώτες του μέρες στη Williams το 2010 – με εκείνο το απίστευτο pole στη Βραζιλία – μέχρι τη σταθερή του παρουσία σε ομάδες όπως η Force India, η Renault, η Aston Martin και τώρα η Sauber, ήταν πάντα εκεί. Πάντα γρήγορος, πάντα επαγγελματίας, αλλά ποτέ εκεί όταν μοιράζονταν οι σαμπάνιες.

Η καριέρα του θα μπορούσε κάλλιστα να είχε τελειώσει μετά τη Renault. Όμως δεν το δέχτηκε. Επέστρεψε, πάλεψε, περίμενε. Κι όταν άνοιξε η πόρτα με τη Sauber, δεν την άφησε να κλείσει. Φέτος είναι καλύτερος από ποτέ – με ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και συνέπεια που θα ζήλευαν οι μισοί του grid.

Το Silverstone ήταν, με τον τρόπο του, εξιλέωση. Σαν το φάντασμα του Interlagos το 2012 – εκεί που πλησίασε τη νίκη αλλά έχασε τα πάντα μετά από μια επαφή με τη McLaren του Hamilton – το οποίο ξαναζωντάνεψε για να του πει: τώρα ήρθε η ώρα σου.

Με άψογο timing στα pit stops, καθαρό προσπέρασμα στον Stroll όταν άνοιξε το DRS, και καρδιά για να κρατήσει τον Hamilton πίσω όσο η πίστα άλλαζε από βρεγμένη σε στεγνή, ο Hülkenberg πήρε αυτό που του αρμόζει: μια θέση στο βάθρο. Ήταν μια στιγμή που το άθλημα χρωστούσε στον Nico – και τελικά, την ξεπλήρωσε.