Οι 10 πιο «φλογερές» ουρές αυτοκινήτων στην ιστορία
Ανακαλύψτε την ιστορία πίσω από τις πιο εμβληματικές ουρές της αυτοκίνησης, που έγιναν θρύλοι, όχι μόνο για το που οδηγούν, αλλά και για το που μας αφήνουν να ονειρευόμαστε.
Cadillac Coupe de Ville (1959)
Παρά τον εξωφρενικά φουτουριστικό σχεδιασμό για την εποχή του, το Cadillac Coupe de Ville αποτελεί πλέον ένα από τα πιο εμβληματικά παραδείγματα του σχεδιασμού αυτοκινήτων της δεκαετίας του ’50. Από τις τοιχογραφίες σε diners έως τη χρήση του στην τέχνη ως σύμβολο εποχής, το Coupe de Ville έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη. Με διπλά πίσω φώτα σε σχήμα «ρουκέτας» που θύμιζαν πυραυλοκίνητη κίνηση, το design του βασίστηκε σε διαστημικές εμπνεύσεις. Το αμάξωμα αντικατόπτριζε και τον εξοπλισμό του: κλιματισμός, cruise control και V8 κινητήρας 6,4 λίτρων. Με μήκος 5.715 χιλιοστά και πλάτος 2.037 χιλιοστά, ήταν πραγματικά «γιοτ του δρόμου».
Dodge Charger Daytona (1969)
Κατασκευάστηκε για να κερδίζει στους αγώνες NASCAR και για να πληροί τις προδιαγραφές, διατέθηκε και στο κοινό – μόλις 503 αντίτυπα. Από αυτά, μόνο 70 ήταν με κινητήρα Hemi και 22 είχαν χειροκίνητο τετρατάχυτο κιβώτιο. Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο του NASCAR που έφτασε τα 200 μίλια/ώρα (περίπου 322 χλμ./ώρα). Με την τεράστια πίσω αεροτομή και μυτερή μύτη, δεν αγαπήθηκε τότε από τους πελάτες. Σήμερα, όμως, είναι συλλεκτικό διαμάντι: πουλήθηκε το 2022 για 1,32 εκατ. δολάρια και το 2024 για 3,3 εκατ.
Ferrari F40 (1987)
Η Ferrari F40 κατασκευάστηκε για να τιμήσει την 40ή επέτειο της εταιρείας. Ήταν ένα αυτοκίνητο δρόμου με επιδόσεις πίστας: διπλά τούρμπο, V8, απόδοση 471 ίππων, ροπή 576 Nm και τελική ταχύτητα περίπου 324 χλμ./ώρα. Το αμάξωμα κατασκευάστηκε από σύνθετα υλικά και αποτελούνταν από μόλις 11 κομμάτια. Ο σχεδιασμός από τον οίκο Pininfarina και η μεγάλη πίσω αεροτομή έγιναν σήμα κατατεθέν. Ήταν επίσης το τελευταίο μοντέλο που ενέκρινε προσωπικά ο Enzo Ferrari.
Ford GT40 (1964)
Η προσπάθεια της Ford να νικήσει τη Ferrari στο Le Mans κορυφώθηκε με το GT40. Ο V8 κινητήρας βρισκόταν κάτω από μεγάλο καπό, με διακοσμητικό πίσω παράθυρο που αποκάλυπτε τον μηχανισμό. Μετά τη νίκη του 1966 στο Le Mans, το GT40 καθιερώθηκε ως θρύλος. Στον 21ο αιώνα, η Ford αναβίωσε το μοντέλο με τη σειρά GT, διατηρώντας πολλά σχεδιαστικά στοιχεία και επανατοποθετώντας τις εξατμίσεις για να χωρέσει πινακίδα.
Lancia Stratos (1973)
Το απόλυτο αυτοκίνητο ράλι. Ο Bertone πήρε ένα Fulvia και του έβαλε νέο αμάξωμα για να εντυπωσιάσει τη Lancia. Ο Gandini (σχεδιαστής των Miura και Countach) ανέλαβε το τελικό σχέδιο. Ο κινητήρας ήταν V6 Ferrari Dino, και δεν υπήρχε πίσω παράθυρο – μόνο αεραγωγοί. Η επιτυχία του στις ειδικές διαδρομές ήταν τέτοια που έγινε συνώνυμο του αγωνιστικού DNA της Lancia.
Lamborghini Countach (1974)
Η Countach καθόρισε τη μορφή των supercars με τον ακραίο, σφηνοειδή σχεδιασμό του Marcello Gandini. Οι scissor doors, οι έντονες γωνίες και η φαρδιά πίσω όψη με τις τραπεζοειδείς απολήξεις εξάτμισης και τις τεράστιες εισαγωγές αέρα, της χάρισαν αμέτρητες αφίσες και θαυμαστές. Η προαιρετική πίσω αεροτομή –περισσότερο για το θέαμα παρά για την αεροδυναμική– έγινε σήμα κατατεθέν. Ο V12 απέδιδε έως 455 ίππους και ξεπερνούσε τα 295 χλμ./ώρα, κάνοντάς την εξίσου γρήγορη όσο και εντυπωσιακή.
McLaren F1 GTR (1995)
Η McLaren F1, στην έκδοση GTR, κέρδισε στο πρώτο της Le Mans το 1995, τερματίζοντας 1η, 3η, 4η και 5η θέση! Στο δρόμο, ήταν το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής με ατμοσφαιρικό κινητήρα στην ιστορία. Μια θρυλική εικόνα, και από μπροστά και από πίσω.
Mercedes-Benz CLK GTR (1997)
Η Mercedes σχεδίασε το CLK GTR μέσα σε μόλις 128 μέρες για να ανταγωνιστεί McLaren και Porsche. Για να πληροί τους κανονισμούς GT1, έφτιαξε 1 αγωνιστικό και 1 αυτοκίνητο δρόμου, με υποχρέωση παραγωγής 24 συνολικά (τελικά έγιναν 28). Πήρε 17 νίκες σε 22 αγώνες. Το 1999, η κατηγορία GT1 ακυρώθηκε επειδή… η Mercedes ήταν η μόνη που συνέχιζε να κυριαρχεί.
Porsche 911 GT1 (1996)
Μετά την ήττα από τη McLaren το 1995, η Porsche επέστρεψε με το GT1 – ένας συνδυασμός 911 (993) μπροστά και 962 πίσω. Ο κινητήρας ήταν εξακύλινδρος επίπεδος 3.2 λίτρων. Κατασκευάστηκαν περίπου 20 εκδόσεις δρόμου (Strassenversion). Το μοντέλο της φωτογραφίας πουλήθηκε το 2012 για 1.175.000 δολάρια.
Saleen S7 (2000)
Ο Steve Saleen, ξεκινώντας ως βελτιωτής Mustang, δημιούργησε το δικό του supercar. Το S7 είχε V8 7 λίτρων με 550 ίππους, επιτάχυνση 0–100 χλμ./ώρα σε 2,8 δευτερόλεπτα, και τελική 354 χλμ./ώρα. Το 2005, προστέθηκαν δύο τούρμπο και η ισχύς εκτοξεύθηκε στους 1000 ίππους. Η Competition έκδοση διέθετε επιπλέον πίσω αεροτομή από ανθρακονήματα και αγωνιστικό διαχύτη.
