Τα πασαλάκια στους δρόμους της Κύπρου είναι το τέλειο σύμβολο της ειρωνείας που ζούμε καθημερινά.

Στην Κύπρο, οι δρόμοι μας αφηγούνται μια ιστορία που δεν έχει γραφτεί ποτέ σε βιβλία ιστορίας, αλλά η οποία χαράσσεται καθημερινά στην άσφαλτο, στα πεζοδρόμια και στις γωνίες των δρόμων μας. Είναι η ιστορία μιας κοινωνίας που έμαθε να λειτουργεί με βάση το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", όπου η δημόσια τάξη είναι υπόθεση του καθενός ξεχωριστά και όχι του κράτους ή του συνόλου των ανθρώπων που απαρτίζουν αυτή την κοινωνία.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο φαινόμενο των "πασσάλων". Μικροί σιδερένιοι ή πλαστικοί πάσσαλοι ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε κάθε γωνιά του δρόμου, τοποθετημένοι από αγανακτισμένους ιδιώτες, καταστηματάρχες ή ακόμα και δήμους, σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν τη στάθμευση όπου "δεν πρέπει".

Αλλά εδώ είναι το παράδοξο: τα πασσαλάκια δεν υπάρχουν για να προστατεύσουν τον πεζό ή το άτομο με αναπηρία. Δεν υπάρχουν για να διασφαλίσουν την ομαλή κυκλοφορία. Υπάρχουν γιατί έχουμε αποτύχει ως κοινωνία να εφαρμόσουμε και να σεβαστούμε βασικούς κανόνες συμβίωσης με τον συνάνθρωπο μας.

Ο πολιτισμός των πασσάλων

Γιατί βάζουμε πασαλάκια; Γιατί, αν δεν τα βάλουμε, κάποιος θα παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο, στη διάβαση τυφλών, μπροστά στην είσοδο ενός σπιτιού ή ενός καταστήματος. Αντί, λοιπόν, το κράτος να διασφαλίζει ότι οι νόμοι εφαρμόζονται, και αντί να έχουμε σωστή αστυνόμευση και πραγματικές συνέπειες για τους παρανομούντες, φτάσαμε στο σημείο να γεμίζουμε τις πόλεις μας με σιδερένιες προεκτάσεις του προβλήματός μας.

Το πιο ειρωνικό; Ακόμα και τα πασσαλάκια γίνονται θύματα της κουλτούρας ανομίας. Ξηλώνονται, στραβώνονται, σπάνε από εκείνους που θεωρούν ότι κανένας δεν μπορεί να τους εμποδίσει να παρκάρουν όπου βολεύονται.

Πως κάνεις έτσι τώρα

Το φαινόμενο των πασσάλων είναι μόνο μια μικρογραφία του τρόπου που λειτουργούμε ως κοινωνία. Η νοοτροπία του "πως κάνεις έτσι τώρα", του "οι νόμοι είναι παράλογοι" και του "αν δεν με γράψουν, δεν τρέχει τίποτα", έχει γίνει η ραχοκοκαλιά της καθημερινότητάς μας.

Σε μια τουλάχιστον (τραγική) περίπτωση μάλιστα, μοτοσικλετιστής έχασε τη ζωή του αφού έπεσε -με χαμηλή μάλιστα ταχύτητα- από την μοτοσικλέτα του, χτυπώντας με το στήθος πάνω σε έναν τέτοιο μεταλλικό πάσσαλο, ο οποίος σταμάτησε την καρδιά του…

Δεν είναι μόνο αυτά όμως που μαστίζουν τη ζωή μας στους δρόμους. Είναι η οδήγηση στο αντίθετο ρεύμα γιατί «βιάζομαι». Είναι η παραβίαση του κόκκινου γιατί "δεν περνά κανείς". Είναι το παράνομο κλείσιμο δρόμων για ιδιωτικές δουλειές γιατί «έχω δουλειά, δεν μπορώ να ψάχνω parking».

To σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αρνείται να δει το πραγματικό της πρόβλημα

Αντί να γεμίζουμε τις πόλεις μας με πασαλάκια, μήπως να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τους νόμους; Αντί να βλέπουμε την παρανομία σαν δικαίωμα, μήπως να αρχίσουμε να βλέπουμε τον δημόσιο χώρο σαν κοινό αγαθό; Αντί να λέμε "έτσι είναι η Κύπρος" και “This is Cyprus”, μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε αυτό που είναι η Κύπρος; Τα πασαλάκια δεν θα μας σώσουν. Η νοοτροπία μας πρέπει να αλλάξει. Και αυτό ξεκινά από τον καθένα μας.

Παρακολουθήστε ακόμη εδώ - Hamilton: I have a Dream | SpeedΖone Podcast EP68

Αυτοί είναι οι 5 πιο επικίνδυνοι δρόμοι της Κύπρου

Βγάζουν το ψωμί τους αλλά (δεν πρέπει) και τη ψυχή μας

Γιατί όλοι παίζουμε «Survivor» στους δρόμους της Κύπρου;